Vanmorgen heb ik een half uurtje geknield in gebed op de mat in mijn woonkamer doorgebracht. Zoals we dat geleerd hebben bij Etty Hillesum. De bekende Joodse vrouw die in Amsterdam grote persoonlijke groei heeft gerealiseerd alvorens zij in 1944 door de Nazi’s is afgevoerd naar Auschwitz en er is gedood.

Ik zat met zicht op de sneeuw die op het plein neerdwarrelt.

Het is een mooi meditatief moment geworden.

Nu, op een nacht, een morgen met sneeuw, is de natuur een beetje baas in de wereld, en worden de mensen uitgenodigd meer vrede in hun activiteiten te brengen. Ik zie het verkeer traag en voorzichtig verlopen.

Mensen worden uitgenodigd het hectische leven (lied “De zotte morgen” van Zjef Vanuytsel) wat achter zich te laten, los te komen van de waan van de dag.

Deze winterse situatie laat mij ook mooi toe mijn leven te overschouwen. Hoe ik een bewogen leven heb gehad, sommigen onder u hebben daar weet van. Vorig jaar ben ik vijftig geworden. En hoe ik tegenwoordig enigszins thuis kom in een leven met plaats voor werk, maar ook veel tijd voor beschouwing, voor gebed, voor lectuur, voor vrienden, voor de dieren die aan mij zijn toevertrouwd, voor vrijwilligerswerk in de buurt en bij de inburgering…

Het voelt als de situatie van een veteraan, een oud-strijder…

Ik hoop dat velen zullen kunnen genieten van deze dagen met sneeuw. En van de meditatieve sfeer die daar van uit gaat.