De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Slechts een derde van het Oekraïens leger wil vechten

Slechts een derde van het Oekraïens leger wil vechten

vrijdag 16 januari 2015 18:30
Spread the love




We horen hier in het westen weinig over desertie in het
Oekraïens leger.  Nochtans zijn de Oekraïense autoriteiten er zelf
duidelijk over.  Op 27 augustus schold president Petro Poroshenko
tijdens een zitting van het Nationale Raad voor Veiligheid en Defensie
zijn eigen troepen uit voor de verliezen rond de stad Ilovaysk in het
zuid-oosten van het land.  Poroshenko maakte bekend dat er 1000
gerechtelijke dossiers wegens desertie door Oekraïense soldaten werden
geopend.  Hij benadrukte dat er strenge maatregelen zullen volgen om
verraad en desertie te voorkomen.

Op 20 juli was reeds een nota
overgemaakt aan de president waarin het Hoofd van de
Veiligheidsdiensten, Nalyvaichenko, waarschuwde voor de massale
deserties uit het leger.  “In de periode van 14 tot 19 juli 2014 waren
we getuige van een catastrofale stijging met 47% van het aantal
deserteurs in de eenheden van het Leger en de Nationale Garde – in
vergelijking met de cijfers van vorige week (1847 mensen, 25%). 
Afgezien daarvan steeg gedurende de genoemde periode het aantal
vermisten ook (1344 mensen, 47%, vorige week – 344 mensen, 10%).…)
Indien deze negatieve trend aanhoudt, schat ik dat 2/3 van de
actieve militaire eenheden in slechts 4 tot 5 dagen niet meer zal
bestaan.” (Nalyvaichenko, 20/07/14)

In de Russische media wordt wel over de deserteurs
bericht.  Hieronder een vertaling van een interview met een Oekraïense
officier die deserteerde.

“Slechts een derde van de Oekraïense leger wil vechten, en ze zijn van West-Oekraïne”

     Elena Aleksandrova en Rashit Romanov voor Kp.ru
     Vertaald uit het Russisch naar het Engels door J. Hawk

     Komsomolskaya Pravda, 30/12/14 (www.kp.ru)

Vladimir
wil ons zijn achternaam niet vertellen, zijn gezicht niet laten zien,
of zeggen in welke legereenheid hij diende.  Zijn familie bevindt zich
nog steeds aan ‘die’ kant, en hij vreest voor hun leven.  Hij
deserteerde uit het Oekraïens leger en vluchtte over de grens naar de
Donetsk Republiek.  En het was een bewuste keuze, benadrukt hij.  Aan
onze correspondenten vertelt hij hoe de mobilisatie werkt in Oekraïne en
wat er gaande is in bij de Oekraïense strijdkrachten.

Vladimir
:  Ze kwamen mij direct thuis zoeken.  En ze zeiden hoeveel ik zou
moeten betalen om te voorkomen dat ik zou worden opgeroepen: 1000
dollar.  Ze waren met vier, en het gesprek was van korte duur: ofwel
geef je ons het geld nu ofwel heb je vijf minuten om je klaar te maken
om mee gegaan naar het rekruteringscentrum.  Drie uur later droeg ik een
uniform.  En dat allemaal omdat ik ooit een militaire introductie op de
universiteit volgde en officierslintje behaalde.  Ze hadden geen recht
om mij te roepen, want ik heb eigenlijk nooit gediend in het Oekraïens
leger.  Ik werd nooit opgeroepen en bovendien kwam mijn specialiteit
niet overeen met de functie waarin ze me plaatsten.

Interviewer :  Dus er zijn mensen die de 1000 dollar smeergeld wel betalen en zo legerdienst vermijden ?

Vladimir
:  Natuurlijk.  Er zijn mensen die dit nu aan ’t doen zijn.  De mensen
die niet betalen, zijn degenen die geen alternatief hebben.  Het zijn
degenen die geen werk hebben en nergens kunnen overleven.  En dat geldt
voor 90% van het Oekraïens leger.  Mensen die begrijpen wat er gebeurt,
doen hun best om onder de dienst uit te geraken.

Interviewer :  Hoe lang hebt u gediend ?

Vladimir
:  Een maand.  De rest heb ik doorgebracht in een ziekenhuis omwille
van mijn gezondheidstoestand.  De omstandigheden in het trainingskamp
waren hard, en ik liep een longontsteking op.  Ik heb niet gevochten.

Correspondent :  Worden de Oekraïense militaire commandanten gehoorzaamd ?

Vladimir
:  Helemaal niet.  Vooral niet door degenen die al hebben deelgenomen
aan gevechten.  Dit is geen leger.  Ik weet niet wat ik het zou noemen. 
Het bestaat alleen bij de gratie van vrijwilligers.  Als die
vrijwilligers er niet waren, zou iedereen zich naar huis spoeden.  Ze
denken gewoon dat ze aan het front beter af zijn dan thuis.  En ze
worden betaald.  Dat zouden ze niet hebben in hun dorp.

Correspondent :  Wat voor loon ?

Vladimir
:  Hangt ervan af.  De gewone soldaat die in het oorlogsgebied wordt
ingezet, ontvangt tussen 5-6000 hryvnia (263 tot 315€, nvdr).  En
bovenal, wie opgeroepen werd en deserteerde, ontvangt nog steeds
ontvangt de helft van zijn soldij.  Met andere woorden, je kan gewoon
thuis blijven en geld opstrijken, zelfs al word je officieel beschouwd
als een deserteur.

Correspondent :  Betalen ze op tijd ?

Vladimir
:  Ja.  Althans in mijn eenheid was dat zo.  Er waren geen
vertragingen.  Maar ik kan natuurlijk niet over de laatste maand
spreken.

Correspondent :  Hoeveel ontvangt een officier ?

Vladimir :  Ik ontving 4.000 hryvnia (210€), hoewel dat in een oorlogsgebied twee keer zo veel zou zijn.

Correspondent :  Hoe zit het met andere vormen van ondersteuning?   Voedsel, uniform ?

Vladimir :  Er is vrijwel geen steun van het Ministerie van Defensie.  90% van de steun komt van vrijwilligers.

Correspondent :  Is het waar dat veel rekruten niet weten hoe ze hun wapens moeten gebruiken?

Vladimir
:  Ik zal zelfs meer zeggen: de helft van degenen die in de
gevechtszone zitten, weten nog steeds niet hoe ze te gebruiken.  Het is
de waarheid.

Correspondent :  Hoeveel vechten er uit overtuiging ?

Vladimir
:  Naar mijn mening, niet meer dan een derde.  En ze zijn allemaal uit
West-Oekraïne.  Die uit het Zuid-Oosten vechten, omdat ze werden
bedreigd met gevangenis.

Correspondent :  En hoe zijn de verhoudingen tussen de opgeroepen soldaten en de vrijwilligers ? Vechten ze onderling ?

Vladimir :  Ze vechten niet alleen maar.  Als ze gedronken hebben, beschieten ze elkaar.

Correspondent:   Dus ze drinken ?

Vladimir
:  Oh, ze drinken zeker !  Allemaal.  Zowel de soldaten als de
officieren.  Vooral tijdens een wapenstilstand.  Ze hebben geld, maar
niets om het aan uit te geven.  Dus gaan ze naar de dichtstbijzijnde
steden en bedrinken zich.  Ze worden voorzien door vrijwilligers, die
ook sigaretten leveren.

Correspondent :  Zijn er deserties ?

Vladimir
:  Op grote schaal, rond de 30%.  Ze nemen vaak met hun wapens mee,
zodat ze iets hebben om te verkopen.  Sommige worden gevangen genomen,
andere niet.

Correspondent :  Wat is de leeftijd van de soldaten ?

Vladimir
:  Het varieert.  Sommige zijn over de 50.  Een was 62 jaar oud, hoewel
ze eigenlijk geen recht hadden om hem te rekruteren, omdat de laatste
mobilisatie beperkt was tot 60 jaar.

Correspondent :  Ben je buitenlandse militairen tegenkomen in het Oekraïense leger ?

Vladimir
:  Nee, ik heb er wel van gehoord, maar heb ze nooit ontmoet.  Er zijn
troepen uit Polen.  Maar ik weet niet waar ze zijn ingezet.  Het zijn
huurlingen.

Correspondent :  Hoe ben je uiteindelijk in de Donetsk Republiek?

Vladimir :  Ik deserteerde uit het leger met de bedoeling om de grens naar de Donetsk Republiek (DR) over te steken.

Correspondent :  Hoe is dat verlopen ?

Vladimir
:  Ik kwam naar hier om mijn vader te bezoeken.  Ik woon in een andere
stad.  Ik ben niet tegengehouden bij een controlepost, want ik droeg
burgerkleding en ik had de juiste documenten bij me.  Ik reed dus gewoon
door.

Correspondent :  Wilde je gewoon uit het Oekraïens leger deserteren of wilde je vechten aan de zijde van de DR?

Vladimir
:  Het was een bewuste keuze die ik heb gemaakt, toen ik nog in het
ziekenhuis lag.  Ik heb contact gezocht met de DR en heb met hen mijn
afvalligheid besproken.  Ze gaven me één voorwaarde: kom naar hier en
sluit je aan.

Correspondent :  Dus nu moet je vechten tegen degenen met wie je hebt gediend ?

Vladimir
:  Ja, en wat dan nog ?  Ze wilden me doodschieten, zonder erbij na te
denken.  Ze wilden me doodschieten gewoon voor het feit dat mijn vader
van Donetsk is.

Correspondent :  Weten de Oekraïense soldaten dat ze vooral doden maken onder de burgerbevolking ?

Vladimir
:  Dit is een interessante vraag.  De militaire leiding vertelt de
soldaten helemaal niets.  De soldaten schieten gewoon, maar niet zien
waar hun kogels en granaten landen.  Ze krijgen te horen dat ze moeten
schieten, en dus doen ze het.  Hen wordt niet verteld wat het doel is,
alleen wat de coördinaten zijn.  En ze weten niet welk het effect hun
schoten hebben.

Correspondent :  Wat is de houding van de soldaten in het Oekraïense leger ten opzichte van een wapenstilstand ?

Vladimir :  Ze zijn er blij om.  Ze zouden graag hun wapens neerleggen en naar huis gaan.




take down
the paywall
steun ons nu!