Woord en wederwoord kwamen samen in een banaal opiniestuk van Peter De Roover en Zuhal Demir van N-VA, als reactie op de provocatieve doch ontzettend zinloze aanval van Daniël Termont. Het begon allemaal met de uitspraak van Termont, populair en flamboyant burgemeester van Gent, in de Standaard, dat de N-VA staat voor een kil nationalisme, die de zwakkeren nog willen verzwakken, en duizenden mensen in de armoede wil storten. Daarnaast meende hij ook dat indien ze ooit de meerderheid zouden krijgen in Vlaanderen, hij stante pede de valiezen zou pakken. Dit is stemmingmakerij, uiteraard, en strategisch gezien niet bijster intelligent. Het leidt tot niets, behalve wat verzuurde reacties. Integendeel, de N-VA heeft niets liever. Tenzij het een gefundeerde, met argumenten onderbouwde tegenzet betreft, heeft het weinig zin om de partij te viseren, en met dergelijke uitspraken te komen die het inhoudelijke debat maar weinig surplus bezorgen. De Vlaming, met zijn voorliefde voor de underdog, zal namelijk door dit soort verbale steekspellen nog meer geneigd zijn om op de geviseerde partij te stemmen.

Maar in de categorie “muggen die olifanten worden” was er plots het opiniestuk van De Roover, nochtans een eloquent man, en Zuhal Demir,  volksvertegenwoordiger van de N-VA. Wat volgde was een hallucinante schrijven, waarbij de uitspraken ook nog eens geweldig hard uit de context werden getrokken. Termonts uitspraak dat hij de biezen zou pakken, werd omgebogen tot een noodkreet van een politicus die bang was dat als het ooit zo ver zou komen, hij vervolgd zou worden. Godwin’s law maakte net niet zijn optreden. De Roover en Demir argumenteerden plots dat Termont hen vergeleek met totalitaire regimes of gefaalde staten, type Syrië en Centraal-Afrikaanse Republiek, en dat hij zichzelf voorstelde als een potentieel politiek vluchteling, die in het holst van de nacht de grens zou oversteken om te ontsnappen aan foltering. Huh?

De tweede bijzonderheid was de oproep voor een maatschappij waar diversiteit wordt gerespecteerd. De partij die steevast de traditionele partijen verwijten om het hoofd smijt, en wiens partijprogramma al dan niet bewust de bevolking verdeelt en de hoffelijkheid in het politieke debat doet verdampen, was plots de voorvechter van de respectvolle diversiteit. En wat nog vreemder was, De Roover en Demir meenden ook dat de N-VA een partij is die zich focust op mensen in plaats van structuren, anders dan de socialisten. Misschien trek ik hiermee zelf uitspraken uit hun context, maar de N-VA is groot geworden door een gevecht over de structuren te voeren. De N-VA is in wezen zelfs een structuralistische partij, want alle oplossingen zullen voortvloeien uit nieuwe, flexibele structuren, op zowat elk levensdomein. Huh?

Maar eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat hoe overdreven het opiniestuk ook is, de initiële uitspraken van Termont ook niet helemaal koosjer waren. De N-VA heeft helaas geen alleenrecht als het op asociale maatregelen of een “voor-wat-hoort-wat”-mentaliteit aankomt. De werkgelegenheidsmaatregelen van minister De Coninck zullen bijvoorbeeld ook heel wat mensen, voornamelijk jongeren en vrouwen in de armoede storten. En ook op lokaal niveau gaan spa-mandatarissen onder het mom van verantwoordelijkheid en lokale autonomie (lees: meerderheidsdrang) mee de afbouw van het sociaal weefsel en de massale ontslagen  bij lokale besturen goedkeuren. N-VA is, alle pogingen om het tegendeel te bewijzen, geen sociale partij, maar de vraag is of de socialisten dat wel altijd zijn.

Kort samengevat was dit een mug, een niet-doordachte, zinloze uitspraak van een burgemeester die nochtans zeer goed is in communicatie. Blijkbaar is alle publiciteit drie maanden voor de moeder der verkiezingen goed, want de N-VA kwam prompt op de proppen met een opiniestuk dat zo naast de kwestie en over the top was, dat nogmaals duidelijk maakt dat het calimero-complex een zorgvuldig uitgekozen strategische overweging is, die het mogelijk maakt om zich als anti-establishment partij blijvend te kunnen profileren. De belangrijkste conclusie is misschien wel dat de verkiezingskoorts  in het land is, en reeds ettelijke slachtoffers heeft gemaakt. De vrees zit er in dat dit de komende maanden enkel nog zal toenemen. Laat ons hopen dat de inhoud niet het grootste slachtoffer zal blijken.