Voor wie zich afvraagt waarom Siegfried Bracke deze week zo uitgebreid aan het woord mag komen in Knack: dat heeft twee oorzaken. Enerzijds is er de kwestie van vraag en aanbod. Knack wil zo nu en dan ook wel eens vlot verteerbaar vertier in haar blad en Bracke biedt zich daar graag voor aan. (ziezo, deze les grondbeginselen van de journalistiek hebben we dan ook al weer gehad) Anderzijds moet een interview met Bracke steevast ruim bemeten zijn. Zijn kennis is dan ook schier eindeloos, over alles heeft hij een mening (niet steeds even standvastig, maar soit) en zijn welhaast pauselijk ego past nu eenmaal niet binnen één of anderhalve kolom.
Bracke windt er geen doekjes om. Hij is recht voor de raap en noemt man en paard. Tenzij het over zaken gaat die hij zich niet meer goed herinnert of die hij reserveert voor zijn memoires – we kijken er naar uit. Daardoor sluipen er soms enige tegenstrijdigheden in zijn gedachten. Het is dan ook perfect begrijpelijk dat hij wegkomt met zinsnedes als “Ik durf het nauwelijks tegen u te zeggen, maar de mensen zijn slim. Ongelooflijk slim.” Om enkele alinea’s verder te orakelen over politici en televisiemakers: “Wij zijn een minderheidsgroep. Wij zijn langer naar school geweest dan de meeste mensen, we hebben meer boeken gelezen.”
En hier komen we dan bij hetgeen me, temidden alle nevelslierten van gedachten, het meest trof in het interview; de kijk van de Kamervoorzitter op onze Openbare Omroep. Een omroep die hem groot maakte (al houdt hij het waarschijnlijk eerder op de omgekeerde beweging), maar waaraan hij zich, zo te lezen, weinig schatplichtig voelt.
Om te beginnen gaat hij frontaal in de aanval op zijn vroegere collega’s. Niet allemaal, uiteraard, maar toch wel een hele lijst, een lijst met, naar zijn zeggen “enkele honderden namen”. Een blacklist van mensen die volgens Bracke niet langer functioneren binnen de VRT. Ze zijn uitgeblust, kunnen hun creativiteit niet langer kwijt, zijn ballast. En van ballast moet je af.
Dat creativiteit opnieuw kan aangezwengeld worden, ontgaat Bracke – zelf een even onuitputtelijk vat van creativiteit en innovatie als Steve Jobs en Elon Musk samen – blijkbaar. Dat het schier eindeloos herhalen van FC De Kampioenen meer te maken heeft met platte besparingen opgelegd door zijn partij N-VA via de Vlaamse regering dan met een opgedroogde creativiteit, ontgaat hem evenzeer.
Ik neem graag aan dat er binnen de openbare omroep sommige mensen op hun tandvlees zitten. Zelfs dat mensen zich verstoppen onder het maaiveld om niet in de kijker te lopen wanneer de zeis passeert. Maar denkt de Kamervoorzitter nu werkelijk dat de Madame Arabella’s en Jomme Dockxen nog welig tieren aan de Reyerslaan? Dat is een beeld en een serie uit de jaren ’70, meneer Bracke. Het feit dat ze vandaag de dag nog te zien zijn op de VRT heeft enkel te maken met het feit dat de regering van N-VA, Open VLD en CD&V voor nieuwe content onvoldoende geld uittrekt.
Is het Bracke echt te doen om een efficiëntieverhoging bij de openbare omroep, of is het een platte operatie ‘beschadiging’? Stemmingmakerij vanuit de N-VA om de Vlaamse regering aan te zetten nogmaals de hakbijl te zetten in de dotatie aan de omroep?
Uiteraard mag hij, als geestelijke vader van het badinerende politieke gesprek (het gesmalltalk van Bracke en Crabbé) een mening hebben over de wenselijkheid van diepgravende journalistiek. Maar wordt het niet heel gevaarlijk wanneer hij de mogelijke meerwaarde ervan countert door te wijzen op de geringe kijkcijfers die duidingsprogramma’s met diepgang halen? Gaat het hier niet precies over de maatschappelijke, openbare taak voor de VRT?
Ik gun Bracke heel veel, maar met één iets heb ik, als voorzitter van de Mediacommissie van het Vlaams Parlement, grote moeite. De komende maanden buigen wij ons met de Commissie over de opmaak van een nieuwe beheersovereenkomst met de VRT. Een werk dat uitermate belangrijk is. Voor de openbare omroep, voor de kijkers en luisteraars, voor het personeel, voor het Vlaamse medialandschap. Ja, dus zelfs voor de democratie. Een werk dat dermate belangrijk is dat wij de komende weken urenlang zullen luisteren naar alle mogelijke betrokkenen.
Wanneer Bracke nu, zonder te moeten wachten op deze hoorzittingen, maar gebaseerd op zijn glorieus verleden in het huis dat hij nu verguist, zijn visie ventileert, doet dit oneer aan het werk dat vele parlementsleden met oprechte bedoelingen verrichten. Ik hoop en ben ervan overtuigd dat Brackes partijgenoot en echte mediaexpert Wilfried Vandaele zich meer zal laten inspireren door de sprekers die onze Commissie de komende tijd zal ontvangen dan door het natrappen van de gewezen coryfee van het zogenaamde ‘rode bastion’. Nog zo’n beeld uit vervlogen jaren, de gloriejaren van Valère De Scherp.
