In bijna alle recensies wordt gesproken over jullie explosieve energie op het podium. Waar halen jullie die vandaan?

Leo: “Onze muziek is een uiting van alles wat we meemaken in ons leven, dat willen we delen met ons publiek. De muziek die we maken is onze passie en dat gevoel proberen we op het podium over te brengen.”

Jullie muziekloopbaan is begonnen op straat in Barcelona. Heeft dat nog altijd invloed op de muziek die jullie maken?

Jota: “We hebben elkaar op straat leren kennen. Che Sudaka draagt die straatspirit inderdaad met zich mee. Die spirit komt tot uiting overal waar we spelen: of het nu in een kleine bar is, een kraakpand, een zaaltje of op een festival. De energie die we op het podium brengen komt daar ook uit voort. Op straat moet je de aandacht van de mensen trekken, anders lopen ze je gewoon voorbij. Je moet er 100 procent staan en interageren met de mensen”

Jullie hebben elkaar ontmoet op Plaza Tripi, een bekend plein waar straatartiesten en andere creatievelingen in Barcelona samenkomen. Maar net als in Brussel worden ook in Barcelona de straatartiesten weggepest met strenge regels. Hoe kijken jullie er tegenaan?

Sergio: “Spijtig genoeg hebben ze ook in Barcelona de openbare ruimte geruisloos opgekuist via allerlei wetten en regeltjes. Wanneer je zonder vergunning op straat speelt worden je instrumenten afgenomen en krijg je een boete. De straatkunstcultuur die enorm is opgebloeid in de stad en Barcelona heeft gemaakt tot wat het is, is nu aan het verdwijnen.”

Jota: “Net als in Brussel moeten ook in Barcelona straatmuzikanten die in de metro willen spelen auditie doen en door een selectie gaan. Andere straatartiesten komen op een lange wachtlijst en moeten jaren wachten op een vergunning. Bovendien is het systeem totaal niet transparant, het is enkel bedoeld om straatmuzikanten af te schrikken.”

Sergio: “De openbare ruimte moet vrij zijn. Je hebt toch geen wetten of diploma’s nodig om te mogen spelen. Als straatartiest bewijs je jezelf tegenover het publiek door te spelen. Als het goed is wordt je beloond.”

Leo: “Voor de toeristen is Barcelona niet meer de levendige Rambla met de straatartiesten. Alles draait nu rond de voetbalclub Barca. Je wordt overal om de oren geslagen met Barca-merchandise. Ze hebben de straten opgekuist van al het bohemien dat er was.”

Sergio: “De repressieve inperking van bewegingsvrijheid op de openbare ruimte in de steden is een wereldwijd fenomeen. Overheden zien hun burgers niet graag samenkomen op pleintjes en straten. Dat brengt niet op. Een pintje dat je één euro kost drinken op straat is illegaal maar hetzelfde pintje op een terrasje een meter verder voor drie euro betalen is dan wel legaal.”

Zijn jullie betrokken geweest bij de indignadobeweging?

Kachafaz: “We hebben de indignadobeweging op de voet gevolgd, we konden er ons helemaal mee identificeren. Het is een geweldloze beweging vanuit de basis van mensen die het beu zijn om steeds op te draaien voor de gevolgen van de crisis. In Barcelona hadden ze toen de Plaza Catalunya bezet. We hebben er toen ook verschillende keren opgetreden samen met andere groepen.”

Sergio: “Als muzikanten treden we regelmatig op voor dergelijke basisbewegingen in Barcelona. Zo traden we onlangs op in een kraakpand waar vooral Afrikanen zonder papieren een onderkomen hebben gezocht. Ze hebben zich georganiseerd in een collectief en wilden een coöperatie beginnen maar dat werd geweigerd door de gemeente. De politie dreigde hen te ontzetten. We hebben er met een paar groepjes opgetreden om hen te ondersteunen en de problematiek onder de aandacht te brengen.

Leo: “We zijn ook de Puerta del Sol gaan bezoeken in Madrid om te kijken hoe ze zich daar hebben georganiseerd. Het is spijtig dat de mensen die de indignadobeweging initieel ondersteunden niet meer buitenkomen en misschien wel van thuis uit stil supporteren.

Kachafaz: “De zaden zijn echter gepland en we zien gelijkaardige bewegingen elders in de wereld zoals de Occupybeweging en andere protesten in Turkije, Brazilië en dergelijke. Die bewegingen tonen aan dat de de massa echt iets in beweging kan zetten. Je ziet aan de repressie dat de overheden dit soort bewegingen liever kwijt dan rijk zijn. In de mainstreammedia kreeg de beweging in het begin veel aandacht en nadien werd ze gemarginaliseerd en doodgezwegen.

De crisis in Spanje verergert maar het lijkt alsof de protesten zijn stilgevallen. Is er nog veel verzet bij de jongeren?

Jota: “Ook al komt de indignadobeweging niet meer in de media, er beweegt wel heel wat in de wijken. Er zijn veel mensen lokaal actief in bewegingen tegen huisuitzettingen, vluchtelingen, schuldkwijtschelding etc. Het verzet moet van onderuit blijven komen.”

Sergio: “Mensen zien hoe hun sociale rechten die ze na decennia lange strijd hebben verworven geleidelijk worden afgebroken. De straat is de enige manier om de politici duidelijk te maken dat het beleid helemaal scheef zit en dat er mensen onder lijden.”

Jota: “We zijn uit Latijns Amerika vertrokken tijdens de crisis tien jaar geleden. We hebben de crisis er aan den lijve ondervonden. De torenhoge werkloosheid, mensen die hun leningen niet meer konden betalen, de middenklasse die wegslinkt en de heel rijken die nog rijker worden en zo. Mensen zitten hier tien jaar later in dezelfde situatie. Spanje begint meer en meer op Latijns Amerika te lijken.”

Sergio: “Het valt me op dat veel protestbewegingen hier in Barcelona getrokken worden door migranten uit onder andere Latijns Amerika en Afrika. De meesten hebben vaak heel hun leven in gelijkaardige situatie gezeten. Ze weten wat het is om geen recht te hebben op gezondheidszorg en onderwijs en hebben meer ervaring om in dergelijke situaties te overleven. We kunnen onze ervaring hier delen.”

Kachafaz: “Ik heb tien jaar geleden nog tegen mijn Spaanse vrienden gezegd: “Wacht maar af, hier zal hetzelfde gebeuren als in mijn thuisland Argentinië”. Ze lachten me toen uit en zeiden dat Europa veel beter voorbereid is en bestand is tegen crisissen.”

Jota: “Hier in Spanje hebben de meeste jongeren dat ook gewoon nog nooit meegemaakt, om geen recht te hebben op basisvoorzieningen zoals gezondheidszorg of onderwijs.”

Nu zie je de omgekeerde beweging van migratie naar jullie thuislanden. Wat denken jullie daarvan?

Sergio: “Ik geloof zelf niet in grenzen en vlaggen. De bandleden komen uit Colombia en Argentinë maar onze voorouders waren Europeanen. Dit bewijst dat mensen altijd op zoek gaan naar plaatsen waar het beter vertoeven is. Hopelijk zal het de ogen openen van de mensen hier en ze toleranter maken tegenover migratie. We zitten allemaal in een zelfde systeem, dat zich weinig aantrekt van mensen. Dit systeem is volgens mij in ieder geval niet lang meer houdbaar.”