“Hallucinant” noemt Professor Daniëlle Dierckx van de Universiteit Antwerpen (UA) de armoedecijfers voor de allochtone bevolking in België. Een confronterende vaststelling van de UA : 54 procent van de mensen van Marokkaanse afkomst leven beneden de armoedegrens.

Dierckx in het ACV blad Visie (1) : “Deze cijfers bevestigen zwart op wit wat hulporganisaties al een tijd lang aangeven, namelijk dat de leefomstandigheden voor allochtonen veel moeilijker zijn.  Een bijkomend probleem is dat de gekende recepten om armoede te voorkomen niet werken voor personen met een buitenlandse herkomst. Zo leeft 32 procent van de hooggeschoolde en 46 procent van de werkende allochtonen in armoede. Sommigen werken noodzakelijk beneden hun niveau, omdat hun diploma hier niet erkend wordt. Maar wat een veel grotere rol speelt is de discriminatie op de arbeidsmarkt. Blijkbaar is het in België nog altijd niet evident om als werkgever iemand met een andere afkomst in dienst te nemen”.

“Mijn man is niet kieskeurig op het vlak van een job”, getuigt Ann Millis, sociaal cultureel werkster bij vzw ‘Vrienden van het Huizeke’ in Brussel en gehuwd met Baba, afkomstig uit Gambia. “Hij heeft al van alles gedaan : achter de vuilkar lopen, appels plukken, in een chocoladefabriek werken… Ook heeft hij een taalcursus Nederlands gevolgd. Maar als hij ergens solliciteert vinden zij zijn Nederlands niet goed genoeg. Volgens mij is hier meer aan de hand. Mijn man krijgt geen kansen op de arbeidsmarkt omdat hij allochtoon is. Omdat hij te weinig dagen voor een interimbureau werkt heeft hij geen recht op een werkloosheidsuitkering. Ook een leefloon kan hij vergeten omdat ik een vaste job heb. Als gezinshoofd krenkt het zijn trots, dan hij niet voor een vast inkomen kan zorgen”.

“Allochtonen lopen een hoger risico op armoede, en kampen daarbovenop met racisme en discriminatie”, besluit de Antwerpse professor Dierckx. Het is de vraag of zij in haar stad breed zal gehoord worden, zeker nu de titanenstrijd om de hoogste plaats op ’t Schoon Verdiep is losgebarsten.

Wie hierbij zeker niet veel aarde aan de dijk zal brengen is één van de tenoren van dit gevecht : Bart De Wever, boegbeeld van N-VA, de (actueel veruit zelfs) de grootste partij in Vlaanderen. Ondanks deze status trekt zijn partij toch nog dagelijks het Calimero-plunje aan : gij zijt groot en ik ben klein (en iedereen is tegen mij), en dat is niet eerlijk. De man die zegt waar het op staat wordt nog steeds gemakkelijk (h)erkend door de man van de straat.

De plaats die De Wever in zijn wereldbeeld toekent aan allochtonen is tekenend.  Jan Blommaert analyseert dit haarfijn in de bespreking van het laatste boek van De Wever ‘Werkbare Waarden’ (2). Voeg daarbij de huidige sfeer van angst en onzekerheid, veroorzaakt door een wereldwijde (door banken en grootkapitaal veroorzaakte) financiële crisis, en er zijn genoeg oorzaken voorhanden om een heropleving vast te stellen van nationalisme en ‘traditionele waarden’.

Ander element in deze evolutie is de rol van de media (die meer en meer in handen komen van de commerce). Voortgedreven als zij worden door oplage- en kijkcijfers is het een internationale evolutie : de voortschrijdende sensatiezucht en oppervlakkigheid. De drang om (als eerste en zoveel mogelijk) te scoren. Een zelfde drijfveer die politiek verhindert echte veranderingen door te voeren : peilingen en verkiezingen. Er is geen weg terug, je hoort die te winnen.

De peilingen : het doet me wat aan de ratingbureaus denken. De koran (om het eens niet over het evangelie te hebben) van de economische bedrijvigheid. Cijfers liegen niet. Ministers en staatshoofden verkrampen tot achter hun oren.  Er is geen antwoord op de dictatuur van de financiële markten.

Evenmin is er plaats voor ernstige analyse. Voor de gedachte bijvoorbeeld dat “bankiers -als blijk van dankbaarheid voor de onvoorwaardelijke betaling door de samenleving, wij dus, van hun massale schulden- jan met de pet een flinke draai rond zijn oren geven en de politici bewieroken die beloven de belastingen laag te houden en het beetje regulering dat er nog was verder te ontmandelen”.

Nochtans, sinds de scheepsramp met de Italiaanse Costa Concordia weten wij het wel : een schip dat te dicht bij de rotsen komt, moet onvermijdelijk eens crashen. Voor een cruiseschip zo groot als de wereld, zijn de gevolgen, wereldwijd, niet te overzien.

Wat de Europese unie van Merkel en Co betreft : 34 procent bedraagt de jeugdwerkloosheid momenteel in Griekenland. In Spanje is dit 42 procent (4).

(1) ACV ledenblad van 13 januari 2012, blz 2 : ‘armoede heeft een kleur’.

(2) Bart De Wevers ‘Werkbare Waarden’ onder de loep, DeWereldMorgen, 28 december 2011.

(3) Citaat van Paul Krugman, Amerikaans econoom en nobelprijswinnaar economie.

(4) “En hoeveel jongeren moeten er dan nog werken in de zogenaamde kleine jobs”, voegt Myriam, Spaanse jongere, momenteel bedrijvig op DeWereldMorgen, eraan toe.