Thomas De Prins verdiende zijn sporen bij Internationals, Les Messieurs, Soul Sucker, The New Radio Kings en Obatala. Allemaal inlandse muzikale belevenissen die op zijn minst interessant zijn. Tegenwoordig leeft hij zich uit als componist en arrangeur van filmische muziek waarin uiteenlopende stijlen in één draaikolk verdwijnen. 

Een concert van zijn Score Man – met leden van El Tattoo del Tigre, Think of One, Internationals, Dez Mona, Brazzaville, Whodads en Seatsniffers – is dan ook een auriculaire belevenis die de luisteraar voortdurend naar referenties doet happen.
 
Zo begon het ensemble woensdag met iets dat leek op typische jazzpop uit de jaren zeventig. We moesten direct aan de toen immens populaire Deodato denken. 
 
Toetsenist De Prins leidde twee gitaristen, een koppel drummers, een staande bassist en een dozijn blazers doorheen zijn avontuurlijke composities. Zelf vormde hij daarbij het visueel oogpunt, want De Prins was getooid met de typische pork pie hat van Thelonius Monk en durfde al eens rond zijn piano te dansen.
 
Zijn lichtjes stuntelige stijl was slechts schijn, want de groepsound was strakker dan een minirokje en de leden hielden zich vrij strikt aan de uitgeschreven partituren. Niet dat het klinisch klonk. Dat bewees het tweede nummer ‘The Hiccup’ dat feilloos het universum van John Luries Lounge Lizards opriep door de felle gitaarpartij.
 
Meteen wisten we dat De Prins zijn hart ook aan de zogenaamde fake jazz heeft verpand. Verder was het meer dan eens denken aan obscure sixtiessoundtracks van John Barry of Italiaanse grootmeesters als Ennio Morricone of Nino Rota. 
 
Het palet waar De Prins zich van bediende, klonk misschien retro, maar de fijne manier waarop met citaten gegoocheld werd, hield het concert spannend.
 
Zo combineerde hij Schubert met de big bandstijl van Count Basie en aarzelde hij niet via de saxen een ritme van Gene Krupa te laten denderen.
 
Eigenlijk zou je dit een filmversie van El Tattoo del Tigre kunnen noemen, maar dan zonder de melige humor. Soms kon het grote geheel wel eens leiden tot een logge uitkomst. Getuige ‘Slow People’ dat als een blinde olifant voortstrompelde, tot overmaat van ramp opgesierd met een melodicasolo die we echt konden missen.
 
Maar daarna ging het in rechte lijn naar het einde via een nummer over de midlifecrisis. Als orkestrator kent De Prins duidelijk zijn gelijke niet, zoals hij woensdag mooi bewees.
 
Nog op 4 november in De Warande in Turnhout en op 12 december in Districtshuis Deurne. De voorstelling van vanavond (28/10) in de Arenberg in Antwerpen is uitverkocht.