Naar
aanleiding van de meisjes die zijn/ waren opgesloten in de cel van de
politie had ik graag eens geventileerd. Het maakt me eigenlijk niet
meer uit als ik in de anonimiteit blijf of niet. Het is gewoon
schrijnend hoe met kwetsbare mensen wordt omgesprongen in België. Ik
heb het niet alleen over jonge meisjes die uit pure miserie naar
loverboys vluchten. Ik heb het ook over de psychotische Jonathan of
de psychisch getroebleerde mens die ik was voor ik de juiste
behandeling vond. Ik spreek hier deels als hulpverlener en deels als
ervaringsdeskundige.

Mensen
in een kwetsbare positie in cellen duwen vind ik zeer verkeerd. In
cellen zou je misdadigers moeten vinden. Nu wordt, door gebrek aan
opvang, de gemakkelijkste oplossing gezocht. Fundamenteel verandert
er niets. Daar is gewoon de politieke wil niet voor.

Niet
onder links dat jaren de politiek domineerde. Onder rechts worden
ook weinig uitspraken gedaan om de beloofde ‘verandering’ in te
voeren.

Het
is en blijft een feit dat kwetsbare mensen tweederangsburgers zijn
wiens rechten makkelijk met de voeten worden getreden. De publieke
opinie geeft dan nog de kwetsbaren zelf de schuld van wat misloopt.
De verzorgingsstaat, die België pretendeert te zijn, is een farce.
Is het niet de taak van de overheid om zijn meest kwetsbare burgers
te beschermen? Niet alleen beschermen tegen invloeden van derden maar
ook tegen zichzelf en tegen het systeem dat de staat is? Want mensen
verdwijnen makkelijk in het systeem. Zeker als het gaat om
geïnterneerden. Denk maar aan de ‘vergeetput’ die Merksplas wordt
genoemd door de geïnterneerden.

Ik
kan een boek schrijven over ‘loverboys’ en geïnterneerden. Ik heb
met beide doelgroepen gewerkt. De loverboys ken ik van een stage die
ik liep in een residentieel huis voor minderjarige meisjes.

Hun
verhalen waren steeds hetzelfde. De meisjes die van thuis een gebrek
aan aandacht, liefde of materiële zaken hebben zijn een makkelijke
prooi. De loverboys geven hen een tijdje alle aandacht van de wereld
en geven hen cadeautjes. Voor de meisjes is het even een hemel op
aarde. Wat ze thuis niet kregen, krijgen ze van die man. Ze voelen
zich koninginnen. Na een tijdje worden ‘diensten’ terug geëist van
de meisjes. Ze zitten in een val en beseffen het niet, vandaar dat ze
graag naar de loverboys terugkeren. Het begrip van de buitenwereld
is klein en het stigma dat ze dragen later in hun leven is immens.
Deze kinderen zijn geschonden voor de rest van hun leven. Hen in
politiecellen steken is een extra trauma dat ze oplopen. Dit vind ik
onaanvaardbaar.

Er
moet iets gebeuren, niet alleen moet het probleem bespreekbaar
gemaakt worden. De samenleving moet weet krijgen van wat kwetsbare
mensen eigenlijk zijn.
Wat jonge meisjes in de prostitutie
betreft; een voorlichtingscampagne om preventief de wind uit de
zeilen te halen van die gure loverboys.
Kinderen moeten het recht
krijgen om zich op alle mogelijke manieren te ontwikkelen.

Philippe Verhegge