“We Want Clean Clothes”
Schone Kleren Campagne stelt met de brochure ‘Wij willen Schone Kleren’ een tweede stand van zaken voor. Van 17 van de 36 opgenomen merken werd al een profiel opgemaakt in 2008 en 19 worden in de nieuwe brochure voor de eerste keer bestudeerd.
De Schone Kleren Campagne heeft ervoor gekozen zich in deze publicatie te concentreren op de modesector en heeft ook meer aandacht willen geven aan Belgische bedrijven (twaalf deze keer, tegenover zes in 2008). Exit sportmerken en discountketens.
Het onderzoek en de publicatie kwamen tot stand in samenwerking met verschillende Europese ‘Clean Clothes Campaigns’ (CCC) en vooral in samenwerking met de Franstalige collega’s van de campagne achACT (acheteur-acteur).
Gedragscode, toepassing, controle, transparantie. Dat zijn de vier basisindicatoren die de Schone Kleren Campagne hanteert om het engagement van een onderneming te evalueren. Een korte samenvatting van de brochure vindt u hierbij. DeWereldMorgen.be maakte een fotoverslag van de actie en sprak met Frieda De Koninck, Jessie Van Cauwenberghe en Ranjahn uit Indonesië.
Frieda De Koninck, coördinator Schone Kleren Campagne België
“Ik werk al meer dan 15 jaar als coördinator van SKC en ik ben eigenlijk wel trots op de organisaties – de vakbonden, de NGO’s en de consumentenorganisaties – dat die al zolang aan de campagne blijven meewerken. En vooral ben ik zeer dankbaar tegenover de mensen die deelnemen aan de acties omdat ik merk dat dit is wat het verschil maakt.”
“En dan is het natuurlijk ook belangrijk dat de media dat geluid, die stem bekend maken en versterken. Maar eigenlijk het bewustmaken en aanzetten tot actie vind ik fundamenteel en er is ook echt een oorzakelijk verband tussen de resultaten en de acties die gevoerd zijn. Het is natuurlijk niet zo dat resultaten er van vandaag op morgen zijn.”
Het is de tweede keer dat jullie dergelijke studie (laten) doen. Maar u werkt dus eigenlijk al 15 jaar over dit thema?
De Koninck: “Inderdaad. Ik heb nog levende herinneringen aan het begin. Het eerste gesprek, hier in de Nieuwstraat, op het kantoor van H&M. Waar ze nog nooit van internationale arbeidsnormen gehoord hadden. De mensen van het managementcomité vielen bijna van hun stoel. Iedere keer herhaalde zich dat.”
Was dat toen nog niet bekend? Er waren toch al precedenten, met Nike enzo?
“Maar de internationale campagne bestaat ongeveer twintig jaar, in België zijn we zo’n vijftien jaar bezig. Maar de arbeidsomstandigheden waarin kleren werden gemaakt, waren grotendeels onbekend. We hebben toen een tournee gedaan met zes Aziatische werknemers. Iedereen zat echt met open mond te luisteren.”
“Wat? Worden de kleren die wij dragen (en verkopen) in die omstandigheden gemaakt zoals jullie beschrijven? Ik merk aan jouw verbazing dat dit nu wel een bekend gegeven lijkt, maar dat is niet voor iedereen het geval. Het is zelfs zo dat het ergerlijk wordt en dat sommige mensen kleding alleen nog associëren met uitbuiting. En bovendien niet zo erg geïnteresseerd zijn in wat de resultaten van dit onderzoek zijn, wat de organisaties doen om deze campagne voort te zetten. Want, er zijn wel degelijk grote verschillen tussen de vele kledingmerken.”
Was is er nog veranderd in die vijftien jaar?
“Het is nu moeilijker om nog vooruitgang te boeken. Je moet genuanceerder zijn, je moet technischer zijn, en dat maakt het moeilijker om de studie uit te voeren en om een campagne te organiseren. Ook ten aanzien van de bedrijven.”
Vijf of tien jaar geleden kon je ze nog makkelijker over dezelfde kam scheren.
“Juist, zij worden ook steeds deskundiger in die materie. Of in het uitleggen ervan. Sommige van die bedrijven kennen echt de problematiek en de instrumenten (ter evaluatie) even goed als wij. Maar dit wil niet zeggen dat de problemen daarmee opgelost zijn.”
