Schizofrenie van Peter Goosens in Reyers Laat illustreert kille ideologie in onze samenleving.  

Maandagavond mocht Peter Goosens opdraven in het zeemzoete praatprogramma Reyers Laat. Zijn optreden illustreert niet alleen het huidige schizofrene debat over loonindexen en -handicaps. Het toont ook de botsing binnen ons samenlevingsmodel tussen neoliberale en conservatieve idealen.

Enkele citaten ter verduidelijking.

– “Wij werken alle dagen met onze handjes en de regering denkt daar niet over.”

Hier spreekt de empathische Peter Goosens. Hij komt op voor de ambachten en de werkende mens. Hij verheerlijkt de boer die moet krabben in de aarde voor wat later op het bord verschijnt van de klant. Hij toont zich als een moderne Permeke. Of geeft hij hier impliciet kritiek op wie geen handenwerk meer verricht? Verheerlijkt hij hier de klassieke ambachten tegenover minder zichtbaar werk? Ik kan alleen maar hopen dat treinbestuurders, bankbedienden, onderwijzers en ambtenaren hetzelfde respect krijgen van Peter Goosens. In het andere geval wordt een romantisch beeld van de afwasser en visser opgehangen in het nadeel van de andere werkende mens.

– “Laat ons alles aftrekken (lees: van de belasting) in plaats van al dat soort bemiddelingen. We zouden zoveel meer mensen in onze restaurants krijgen.” 

Hier spreekt de ondernemer Peter Goosens op zoek naar grote omzetcijfers, winstmaximalisatie en zo weinig mogelijk sociaal overleg. De boodschap is duidelijk. Kleed de staat uit en bemoei u niet met mijn zaken. Maar ziet hij ook in dat als ondernemers zelfs geen belastingen meer betalen, de lasten op de lonen enkel zullen toenemen? Ziet hij ook in dat hij pleit voor de afbraak van de sociale zekerheid?

– “Loonkost blijft het grootste probleem. Ik kan mijn mensen niet vervangen door machines.” 

Na het maximaliseren van aftrekposten, moeten ook de loonkosten het ontgelden.  Want het overheidsbeslag zorgt net voor een stabiele samenleving waar 80 procent zich een restaurantbezoek kan veroorloven. De hoge loonkosten zorgen ervoor dat zijn afwasser niet in de armoede verglijdt, maar dat zijn loon de welvaart volgt. De automatische loonindex zorgt ervoor dat zijn klanten zich dat restaurantbezoek kunnen blijven veroorloven.

– “Iedereen heeft recht op een dipje.”

Opnieuw spreekt de empathische Peter Goosens. De sociale zekerheid is er om mensen op te vangen met een dipje: werkloosheid, ziekte, handicap, tijdelijke werkonderbreking… Of gaat het hier om een conservatief verhaal van rechten en plichten? De plicht om u kapot te werken en het recht op een dipje.

De uitspraken van Peter Goosens getuigen van een schizofrenie die we ook terugvinden bij rechts-conservatieve politici. Enerzijds wordt het ideaalbeeld geschetst van de wroeter die enkel werkt voor het eindproduct, anderzijds wordt elke vraag die stoelt op de sociale beginsels zakelijk afgeserveerd. Enerzijds wordt zijn ondernemerschap opgetild tot “Haute Culture”, anderzijds wordt solidariteit gedegradeerd tot bemoeizucht en een rem op ontwikkeling.

Misschien werd Goosens’ “vallingske” veroorzaakt door zijn schizofrene houding ten opzichte van de werkmens. In dat geval is zijn dipje nog niet over en nodig ik hem uit om opnieuw tijd te nemen – desnoods bij een sigaar aan het haardvuur – en na te denken over politiek. De politiek kan hem gebruiken. In plaats van te vluchten in het ideaal van de ambachtsman die enkel werkt voor het uitzicht van het bord, maar tegelijkertijd elke houvast voor deze werkmens op een kille manier te ondermijnen. Laat ons nadenken over hoe we koopkracht, sociale zekerheid en ondernemerschap kunnen verzoenen.

Alleen dan zal Peter Goosens meer zijn dan een ondernemer met een burn-out. Alleen dan kan hij terecht opkomen voor de werkende mens.

Het fragment van Reyers Laat: http://www.deredactie.be/permalink/1.1485313