Wanneer je wat lang wacht om opnieuw aan je blog te schrijven ontstaat er een vicieuze cirkel zodat je niet meer weet wat eerst te schrijven en krijg je een overload aan ideeën zodat je niet meer weet wat niet te schrijven. In die fase zit ik nu al enkele dagen. Er is zo veel gebeurd, veranderd ook dat het moeilijk wordt dit in een verhaallijn te zetten en het begin te pakken. In wat nu komt, zal de chronologie helemaal zoek zijn en belangrijke meldingen zullen ontbreken, maar het zij zo. Er is bovendien ook nog mijn zoektocht naar een nieuw platform voor de blog. Ik ben een beetje uitgekeken op de layout van bloggen.be en daarom werk ik tegenwoordig op verschillende fronten tegelijk. Ook via wordpress en blogger publiceer ik nu in afwachting van een nieuwe keuze.
Zijn het de emoties van de laatste tijd die ervoor zorgen dat mijn gestel het sneller dan verwacht laat afweten of komen de kip en het ei in de andere volgorde, ik weet het niet. Ik zoek er ook niet meer achter. Meer nog dan vroeger pak ik gewoon de momenten en geniet er met volle teugen van. Op paaszondag gingen we met de familie een hapje eten in Lier. De groep is te groot de laatste jaren en het huis van moeke wordt te klein om van haar kookkunsten te genieten, dus gaan we op restaurant. In tegenstelling tot vorige keer, was het nu Ilse die aanschoof aan het buffet. Ik ben zuinig op mijn wandelactiviteiten geworden. Robin zat naast me te popelen, er hing iets in de lucht. Toen we na het eten in de auto stapten, was duidelijk waarover het ging. Na een blik in de auto besliste hij om me een een cd te geven en bleef de geheugenstick in zijn zak. Ik herkende meteen zijn stem, de woorden drongen even later ook door. De tranen vloeiden. Huilen is een levenskunst. Om zijn gevoelens van zich af te schrijven had Robin een songtekst gemaakt en deze samen met zijn vriend Dennis op muziek gezet. Hij pakte me tot in het diepst van mijn hart, zo puur. Even later weekte het nummer via facebook nog meer tranen los bij velen vrienden, kennissen en passanten. De reacties logen er niet om.
De avond ervoor gingen we met Jeroen en Veronique naar een kortfilmfestival kijken, in Sint Niklaas. In alle rust met stille glimlach plukten we de humor en de spitsvondigheid van de cineasten. Zo gaat dat met Jeroen. Het gaat tussen ons niet zo uitbundig als met Robin maar even intens. Ik ben een gelukzak.
Het mooiste scenario van alle kortfilms tijdens het festival werd niet getoond, maar door onszelf beleefd. Het begon in de zomer, waar Ilse en ik na een zwaar werkjaar op vakantie gingen naar de droombestemming van Ilse, het Cuba van Fidel. In het blauwe Trinidad ontmoetten we Marleen en Peter, aan een tafeltje in de slaapkamer. In het restaurant stonden de tafeltjes immers tussen de authentieke koloniale meubelen, alsof het huis nog steeds bewoond was. Marleen vierde haar verjaardag. Miguel, een lokale singer-songwriter met internationaal potentieel, bracht op mijn vraag een serenade aan haar tafel. peter vertelde over zijn kortfilmfestival waar hij samenwerkte met Johan. De wereld is klein! Diezelfde Johan, die ik menigmaal heb moeten vragen zijn decors en opnamestudio’s vrij te maken om er een nieuwe school in te beginnen, organiseerde samen met Peter dit kortfilmfestival. De winnende film speelde zich in een decor waar nu het eerste leerjaar van freinetschool Het Avontuur is. De wereld is rond. Het was een eerlijke reünie daar in de stadsschouwburg van Sint Niklaas.
