Op de eerste zonnige en warme woensdagnamiddag barst het lentegevoel in Sint-Gillis los. Ramen gaan open, balkons worden bemand en de talrijke talen uit de wijk schallen luid over straat. Mediterrane muziek klinkt in de parken. De terrassen zijn druk bevolkt. Saint-Gilles ontwaakt na een winterslaap.

Altijd is er wel wat te beleven in Sint-Gillis. Maar als de eerste maartse zonnestralen hun werk doen, is het feest compleet. Dan herneemt het straatleven zich na een lange winter.

Dan leeft het aanstormend baskettalent zich uit op de Place Morichar. Mensen van de derde leeftijd socializen er. Jongeren wisselen er muziekbestanden uit. En de alimentation generale brengt zijn waren, al dan niet biologisch verantwoord, aan de man.

Het pleinleven zet zich voort in de Jardin Pierre Paulus. Mama’s komen er samen om met elkaar te keuvelen. De bankjes, waar zij op zitten, shaken op het ritme van de trams die onder het park door rijden. En de kinderen spelen net uit het zicht van hun ouders. Zonder problemen.

Op het Parvis de Saint-Gilles zijn de terrassen terug geïnstalleerd. De Marokkaanse eethuisjes schenken er muntthee op straat aan mensen van allerlei origine. Aan de overkant, voor het Maison du Peuple, drinkt men bier en koffie.

Even later wordt het verkeer in de Munthofstraat opgehouden door enkele fietsers. Een volwassen man fietst met enkele kinderen naar de Jardin Pierre Paulus. Van de fiets klinkt luide Chaabi-muziek uit een zelfgemonteerde autoradio op het stuur!

Ik volg de man terug omhoog naar boven. Hij lijkt iedereen te kennen. Hij schudt handen en geeft kinderen een boks. Ik zie Sint-Gillis zoals het is. Mensen van Marokkaanse, Portugese, Spaanse, Latijns-Amerikaanse, Engelse, of van wat voor origine dan ook, gaan met elkaar om. 

Diversiteit als realiteit. Diversiteit als troef. Mensen van allerlei achtergronden ontmoeten elkaar in Saint-Gilles. Rijk en arm, jong en oud, Belgisch en niet-Belgisch, tussen het Zuidstation en de Avenue Louise komt het allemaal samen. 

Dit valt nog beter op als het mooi weer is. Dan lijkt Sint-Gillis een geweldige sociale en superdiverse gemeente. Dat er nog veel mooie dagen aankomen het komend halfjaar. Dat iedereen zich nog maar veel gaat amuseren op het Parvis, in de Pierre Paulus en op de Morichar.

Saint-Gilles, je vous aime!

Jochem Oomen is leerkracht en was de voorbije jaren werkzaam in zowel Antwerpen als Brussel. Al jaren zwerft hij door de minder goed bekend staande buitenwijken van grote steden in Europa.