Samen met  Rusó Sala vormt ze een levendig duo. Sala verzorgt de begeleiding op gitaar, maar de helft van de liederen worden in feite gezongen zonder muziek.

Zaragoza begeleidt elk geluid met sensuele bewegingen en toont steeds een brede glimlach als ze haar beste Frans boven haalt om het publiek het verhaal achter de liederen te vertellen.

En ze heeft wat te vertellen, want haar Sefardische liederen vormen een collectie die representatief is voor de geschiedenis van de Joden, die verdreven werden uit Spanje en hun thuis vonden in landen zoals Marokko en Turkije.

Via deze liederen laat Zaragoza zien hoe de Sefardische liederen onder de invloed van verschillende culturen kwamen. Hoe een nieuw thuis voor de gevluchte Joden ook nieuwe invloeden betekende op hun muziek.

Met haar mooie stem weet Zaragoza de zaal betoveren. Maar dan lichtjes betoveren, want ze houdt het graag speels, en gaat van melancholie en dramatiek naar kinderliedjes. Van Spanje naar Turkije reist ze door het repertoire van een rijke geschiedenis.

Hijaz

Hijaz is, zoals Rosa Zaragoza, een reis door culturen en muziekstijlen. Hun stijl is moeilijk te klasseren in één genre, want via hun muziek worden grenzen onzichtbaar.

Traditionele Arabische muziek vloeit samen met westerse jazz. Maar er is meer, want de samenwerking met de maestro Tcha Limberger zorgt dat het Balkan-gehalte in de nieuwe cd, Chemsi, hoog ligt.

De Tunesisch-Belgische oud-speler Moufadhel Adhoum en de Grieks-Belgische pianist Niko Deman zijn de drijvende krachten achter Hijaz die met dit nieuwe album ongetwijfeld hun naam zullen vestigen, zowel nationaal als internationaal.

De groep is beter gebalanceerd dan bij hun vorige cd, Dunes. Terwijl Adhoum en de ney de muziek richting Oosten sturen, zorgt Deman voor de verfrissende mediterrane geluiden.

Met Chryster Aerts op drums heb je steeds de jazzy touch op de achtergrond. Azzedine Jazouli, een Belgisch-Marokkaan, en een van de betere percussionisten van dit moment, kan mee met alle stijlen. En ook niet te vergeten de contrabas van de Belgo-Portugees Vincent Noiret, die tijdens het concert in Muziekpublique de snaren op scherp had.

Tcha Limberger

Maar wie speciale vermelding verdient, is Tcha Limberger, een van de twee gasten voor dit album. Zodra hij op het podium komt, neemt zijn viool de leiding over. Duidelijk iemand die ‘geboren is voor de muziek’ om Adhoum te citeren.

Diezelfde Adhoum heeft zoveel respect voor Limberger dat een van de liederen aan hun vriendschap is toegewijd. Het gaat om Ila Sadiqi wat ‘Voor mijn vriend’ betekent. Een ode aan de vriendschap.

Een laatste artist die indruk kon maken, is Houssem Ben El Khadi op ney.  El Khadi is een van de twee gasten van Hijaz, maar als je hem ziet spelen met de groep dan lijkt hij er onafscheidelijk deel van uit te maken.

Het concert in Muziekpublique was het eerste van de tour waarin Hijaz haar nieuwe cd Chemsi voorstelt. Ze zullen o.a. passeren in De Centrale (Gent), het Zuiderpershuis (Antwerpen), De Werf (Brugge) en ze spelen ook in Londen en Amsterdam.

Multicultuur: een verrijking

De eerste twee nummers verliepen wat moeizaam. De stress zat hoog. Vooral de piano leek verloren, terwijl de ney te veel domineerde. De band hernam een paar oudere nummers om er even in te komen en dat leek een goeie zet, want met Dunes en Evasion was Hijaz vertrokken.

Nadien was het tijd voor Limberger om de stage in te nemen en de reis was begonnen. Van Griekenland naar Tunesië door de Middellandse Zeeregio heen. Toen ze het nummer Chemsi speelden, zat het samenspel perfect in elkaar.

Wat bij blijft van het nieuwe album van Hijaz is de mooie balans die de muzikanten hebben gevonden. Het lijkt geen gemakkelijke opgave met een groep muzikanten die elk een andere achtergrond hebben.

En toch is het hen gelukt om elk instrument een plaats te geven en tot uiting te laten komen. Een muzikale mix die bewijst dat multicultuur een verrijking is.

Bleri Lleshi

Bleri Lleshi is muziekjournalist.