Beste mensen,
Voordat ons dorp verdwijnt wil ik jullie toch nog graag een rondleiding geven. Visief is het allemaal al vele malen vastgelegd. Ik zal het daarom met woorden proberen.
Puerta del Sol is een halve maan. Langs de rechte zijde loopt de doorgaande straat en staat het paleis met de beroemde klok. De ruimte wordt bepaald door twee fonteinen, de Ooster en de Wester. In het midden staat een ruiterstandbeeld.
Om de sokkel van het standbeeld staat een hek. Daarbinnen huist ‘Megafonia’, de stem van Puerta del Sol. Erachter, onder de kont van het paard zit Communicatie. Dat zijn wij dus. Als je van buiten over de balie naar binnen kijkt zie je er twee tafels staan, een archiefkast, computers, en printers. En mensen die zitten te communiceren. Tot voor kort waren het twee partytenten die de overkapping vormden, maar sinds een paar dagen zijn het dikke pilaren van spaanplaat met dito dwarsbalken waar het zeil overheen gespannen is.
Naast ons zit Interne Coördinatie. We zijn met elkaar verbonden door een raampje. Af en toe leunt iemand naar binnen of naar buiten om iets door te geven. Manifesten, aktes, comunicados en wat er verder allemaal nog meer geëpibreerd moet worden. Achter ons zit Documentatie, het geheugen, daar worden de post en kopiën van alle documenten opgeslagen, digitaal en op papier. Ook al het beeldmateriaal en alle foto’s die aangeleverd worden zijn er verzameld en inmiddels in veiligheid gebracht. Wat er op Puerta del Sol heeft plaatsgehad zal niet vergeten worden.
Ik stap naar buiten. Recht tegenover ons zit Uitbreiding. Daar hangt de wereldkaart met rode puntjes. De laatste is Istanbul, tot vreugde van Mehmet. Er staat een kantoortafel voor de kameraden die het woord aan het verbreiden zijn en er staat een sofa voor de afgevaardigden die van de andere pleinen naar Madrid zijn gestuurd om verslag uit te brengen.
Ik ga naar rechts en ik kom uit op het kruispunt met First Avenue onder het paard. Links zit Alimentatie I. Het is een lange bar, erachter staan tafels, eromheen staan voorraadkasten met blikken en potten, onder de tafels staan pannen en teilen. ‘s Ochtends wordt hier koffie en chocolademelk geserveerd met koekjes en churros. ‘s Middags en ‘s avonds worden er broodjes geprepareerd of wordt er gekookt in een enorme pan. Pasta, rijst, linzen, couscous. Onze hoofdkok, de zeebons, maakt er altijd wat moois van.
Aan de andere kant van het kruispunt zit de commissie Wijken. Er hangt een grote kaart van Madrid en een lange lijst met de pleinen waar ieder weekend assembleeën gehouden worden, wanneer en hoe laat. Links tegen de Oosterfontein zitten de belangrijkste werkgroepen. In het midden Politiek, opgedeeld in de groepen Macropolitiek en Micropolitiek. Eromheen, aan de ene kant Cultuur en Muziek en aan de andere kant Economie en de sympathieke kameraden van Denken, die ons dorp van een filosofische grondslag hebben voorzien.
Ik loop door totdat ik opbots tegen Informatie en Infrastructuur aan Second Avenue. Die laatste heeft aan de straatkant een kleine werkplaats waar getimmerd wordt en een opslagplaats voor karton, dekens en kleding. Ik loop linksaf rond de Oosterfontein. Langs het water is onze moestuin ingericht. Tomaten, paprika, sla, basilicum en van alles. Tot voor kort stond er ook een mooie wietplant. Dat was mooi om te zien en tegelijkertijd onwerkelijk om je te beseffen: het zijn allemaal plantjes, maar die ene, die ‘mag’ niet. We zijn zover vervreemd dat we het concept ‘illegaal’ zijn gaan toepassen op planten, op dieren en zelfs op mensen. Maar kameraden, hoe je het ook bekijkt, dat kan helemaal niet!
Verderop langs de fontein is er sprake van enige bewoning. Een paar tentjes en een pleintje. Daarna kom je uit bij de Algemene Vergadering. De metrouitgang in de vorm van een glazen sportschoen vormt het klankbord. Het blauwe zeil dat ons parlement bedekt is eraan vastgespannen. Het deint ontspannen op de wind. Het is de wind der verandering.
Het oosteinde van ons dorp is el Madroño, het standbeeld van de beer en de boom dat veranderd is in Speaker’s corner. Eergisteren stonden er een groep ouwetjes te protesteren tegen de amnestie voor de frankisten, en voor genoegdoening voor de slachtoffers uit de burgeroorlog. Ze zwaaiden de rood-geel-paarse vlag van de Spaanse Republiek. En dat was een mooie emotie.
Ik loop weer terug, aan de andere kant langs de fontein. Hier zit Alimentatie II. De zigeuners en de zwervers beginnen er ‘s ochtends hun ronde. Ze gaan alle drie de Alimentaties af, ze worden overal gevoed en ze zeggen zelden ‘dank je wel’. Iets verder, tussen de fontein en het metrostation zat ooit de Marokkanenbuurt, waar ik in het begin nog heb gewoond. Ik heb de buurt grondig zien verloederen. Ik was ook niet verbaasd toen de hele wijk tijdens de laatste regens is weggespoeld. De overlevenden hebben onderdak gevonden iets verderop voor het Hoofdcommissariaat van Respect. Aan de overzijde van de metrotoegang zit de ambassade van de Westelijke Sahara.
De Westelijke Sahara, een voormalige Spaanse kolonie, is een stuk woestijn dat bezet is door Marokko. Maar die claim wordt door niemand erkend, noch de onafhankelijkheid van het gebied. Officieel is het een ‘non-staat’. Hij wordt alleen erkend op Sol.
Via het steegje achter het Hoofdcommissariaat sta ik weer onder het paard. Ik loop de andere kant op, richting de West Side. Op het volgende kruispunt zit links de Bibliotheek. Ruimtelijk en geestelijk is het het middelpunt. Buiten staat een tafel met de kranten. Binnen staat een aantal sofa’s en stoelen, een salontafel met drie schaakborden, en overal eromheen de oogstrelende aanblik van uitpuilende boekenkasten.
Rechts van de Bibliotheek zit de commissie Actie, waar protesten worden gepland, en de Eerste Hulp post waar altijd zonnebrandolie klaar staat op hete dagen. Aan de rand zit de commissie Voorstellen. Er zijn er tienduizend binnengekomen. In totaal hebben we een half miljoen handtekeningen van sympathisanten opgehaald. In de steegjes eromheen is een kleine woonwijk gebouwd. Er staat een tent beschilderd met felle kleuren. Misschien is dit wel de kunstenaarswijk, ik zou het niet weten.
Terug richting de rondweg zit de commissie Immigratie en de ambassade van vrij Syrië. De Syriërs zijn ongelofelijk. In welke taal je ze ook aanspreekt, Frans, Engels, Spaans, Italiaans, ze zijn altijd bereid om je vloeiend over de gruwelijkheden van het regime te vertellen. Ik sla rechtsaf over Second Avenue, en achter de Bibliotheek kom ik uit bij de werkplaats van de commissie Kunst, waar getekend, geschilderd en gebeeldhouwd wordt. Alles van expressionisme tot socialistisch realisme wordt er afgeleverd, plus spandoeken en slogans. Links zit de crêche, met alle denkbare spelletjes voor de kleintjes, en erachter huizen de kameraden van Audiovisuales. Sinds de regens van deze week hebben ze een groot deel van hun activiteiten geoutsourced naar de buitenwereld.
Dan sta ik op de open ruimte rond de Westerfontein. Hier wordt meestal muziek gemaakt of andere performances gegeven. Het is er gezellig. Alleen ‘s nachts staat de buurt wat minder goed bekend. Dan wordt er gedronken. En dan kan er nog wel eens aggressie naar boven komen. Maar daar wordt snel een eind aan gemaakt. In de individualistische maatschappij kijken mensen het liefst de andere kant op. Hier niet. Hier is het een zaak van iedereen, want ‘iedereen is Respect’. Als er spanningen zijn zorgen de omstanders ervoor dat de mensen uit elkaar gehaald worden, tot rust komen, en vrede sluiten.
Aan de andere kant van de fontein zit ons Heiligdom, de Tempel van Liefde en Spiritualiteit, en de gaarkeuken van Alimentatie III. Daar hebben we nu onze tent opgeslagen. Erachter beginnen de buitenwijken.
Het grappige van de grote woonwijk is dat hij een constante urbanistische transformatie ondergaat. Grofweg zijn er twee grote verbindingswegen die de wijk doorsnijden, maar de ligging van die wegen kan met de dag veranderen. Soms zijn ze recht, soms diagonaal, soms zigzaggen ze alle kanten uit. De wijk wordt erdoor in vier buurten verdeeld. Ieder van de vier buurten bestaat uit een aantal tenten rond een centraal pleintje. Op zo’n pleintje hebben mensen stoeltjes, tafeltjes en kampeergerei neergezet. Bijna alle buurtjes hebben een eigen zeil als overkapping. Een gitaar en een trommel ontbreken bijna nooit. Dit zijn de mensen die hier hun plaats hebben gevonden, en die niet van plan zijn om zondag te vertrekken.
Ik loop ons dorp uit. Aan de rand wordt ‘s avonds een wit doek opgehangen en een projector neergezet. ‘CineSol’, onze eigen openluchtbioscoop.
Mensen, ik heb op de mooiste plaatsen van het Schone Land gewoond. Overal ben ik thuis. In Catania onder de Etna, in Florence aan de Arno, in de heuvels van Toscane en in de donkere stegen van Genua. Maar de mooiste plaats waar ik ooit gewoond heb is hier tussen de barakken van Puerta del Sol.
Oscar
Voor mijn complete verslag van de Spaanse Revolutie, kijk op mijn blog www.spaanserevolutie.wordpress.com
