Op 24 mei 2019 kopte het nieuwsblad “Bende Roma-kinderen teistert Gent: meerdere meldingen van afpersing, diefstal, aanranding,..”. Volgens dit artikel gaat het over kinderen tussen de negen en zestien jaar. Het parket van Oost-Vlaanderen weet wie de kinderen zijn en kent hun familie. De kinderen hebben allemaal al een traject doorlopen maar dit lijkt niet te werken. Het parket verwijt de ouders ook dat ze niet genoeg mee werken. Daarom voert de politie nu een zeer streng beleid. Als een kind betrapt wordt op een nieuw feit, dan wordt het gearresteerd, verhoord en moet verschijnen voor de jeugdrechter. Jongeren van veertien jaar kunnen geplaatst worden in een gesloten instelling en jongeren boven de zestien jaar kunnen als volwassenen berecht worden.
Natuurlijk is gedrag zoals afpersing, diefstal en aanranding valt natuurlijk niet goed te praten. Ik woon zelf in Gent en ben bekend met de Roma. Toen ik een paar weken geleden naar de Zuid ging, zag ik een kleine jongen van ongeveer negen jaar oud een joint roken. Ik was geschrokken en verbijsterd. Hoe kan een kind van die leeftijd aan drugs geraken? En wat voor een effect heeft dit op het leven van een kind? Hoe ziet de toekomst eruit van een kind die op zo een jonge leeftijd verdovende middelen gebruikt en wat doet het met kinderhersenen die nog volop aan het ontwikkelen zijn? Ik denk dat het antwoord is dat het niet al te rooskleurig is. Dit voorval zegt ook veel over de context waarin deze kinderen opgroeien.
Het is ook bekend dat een groot deel van de Roma-kinderen dakloos zijn of in kraakpanden wonen. Hoe je het draait of keert, dat is geen goede start voor kind. Daarbij komt nog dat de Roma een zeer complexe geschiedenis heeft van oorlog, uitsluiting en discriminatie. De Roma worden vaak als tweederangsburgers gezien en behandeld in bepaalde landen. Ook in onze maatschappij leven er nog zeer veel vooroordelen over hen terwijl Roma een heel diverse groep is. Al deze factoren samen zorgen ervoor de de Roma zeer moeilijk te bereiken zijn voor het middenveld. Het gaat dan ook zeer vaak over community’s die zeer gesloten zijn.
Als deze kinderen geen thuis hebben en hele dagen op straat rond hangen, wat brengt het dan op om hen te arresteren. Dit is hen straffen maar hoe kan je iemand straffen die niets te verliezen heeft. We moeten als samenleving deze kinderen een toekomstperspectief bieden. Deze gezinnen moeten een dak boven hun hoofd hebben, degelijk onderwijs, vrijetijdsbesteding en uitzicht op een degelijke job. Ze moeten met andere woorden; de kans krijgen om te participeren in deze samenleving.
Er is nood aan straathoekwerk om deze kinderen en jongeren te bereiken. Het is zeer moeilijk om deze kinderen en jongeren te leren kennen. Er moet ingezet worden op jeugdwerk om deze kinderen waardevolle vrijetijdsbesteding te bieden en hen zo van straat te houden. Het gaat zeer veel tijd en moeite kosten vooraleer dit gaat werken. Dit gaat ook werkingsmiddelen en investeringen vragen van onze overheden. Maar het is wel mogelijk en meer dan de moeite waard. We mogen als maatschappij onze handen niet van deze groep mensen trekken. Mensen die al heel wat discriminatie en onderdrukking hebben meegemaakt. We moeten bruggen bouwen met de Roma in plaats van hen te straffen.
