Je kan de volledige toespraak van Roger Waters volgen op deze YouTube (totale spreektijd 14:27 minuten):

Mevrouw de Voorzitter, Excellenties, Geachte Leden van de Raad, Dames en Heren,

Ik voel me zeer vereerd met deze unieke gelegenheid om u vandaag te woord te staan. Met uw welwillendheid zal ik trachten weer te geven wat ik denk dat de gevoelens zijn van talloze van onze broeders en zusters overal ter wereld, zowel hier in New York als aan de overkant van de oceaan. Ik zal hen uitnodigen in deze gewijde zalen om ook hun zegje te doen.

Wij komen hier samen om na te denken over mogelijkheden voor vrede in het door oorlog verscheurde Oekraïne, vooral in het licht van de toenemende hoeveelheid wapens die dat ongelukkige land binnenkomt. Elke ochtend als ik achter mijn laptop zit, denk ik aan onze broeders en zusters, in Oekraïne en elders, die buiten hun schuld in erbarmelijke en vaak dodelijke omstandigheden verkeren.

Daarginder, in Oekraïne, kunnen het soldaten zijn die een nieuwe dodelijke dag aan het front tegemoet gaan, of moeders of vaders die zich afvragen hoe ze hun kind vandaag te eten kunnen geven, of burgers die weten dat vandaag het licht zeker zal uitgaan, zoals altijd in oorlogsgebieden, die weten dat er geen vers water is, dat er geen brandstof voor de kachel is, geen deken, alleen prikkeldraad, wachttorens, muren en vijandschap.

Of misschien zijn ze hier, in een grote rijke stad als New York, waar broeders en zusters zich nog steeds in grote moeilijkheden kunnen bevinden. Misschien, hoe hard heel hun leven ook gewerkt hebben, verloren ze hun houvast op het hellend vlak van het neo-liberale kapitalistische schip dat we ‘leven in de stad’ noemen, en vielen ze overboord om te verdrinken… Misschien werden ze ziek, of tekenden ze een studielening. Misschien misten ze een afbetaling, de marges zijn klein, wie weet, maar nu leven ze op straat in een hoop karton, misschien zelfs in het zicht van dit gebouw van de Verenigde Naties.

Hoe dan ook, waar ze zich ook bevinden, overal ter wereld, oorlogsgebied of niet, samen vormen ze een meerderheid, een stemloze meerderheid. Vandaag zal ik trachten voor hen te spreken.

Wij, het volk, willen leven. Wij willen in vrede leven in omstandigheden van gelijkheid die ons de reële mogelijkheid bieden om voor onszelf en onze naasten te zorgen. Wij zijn harde werkers en we zijn bereid om hard te werken. Alles wat we nodig hebben is een eerlijke behandeling¹. Misschien is dat een ongelukkige woordkeuze, na vijfhonderd jaar imperialisme, kolonialisme en slavernij.

Hoe dan ook, help ons alstublieft. Om ons te helpen moet u onze situatie in overweging nemen. En om dat te doen moet u misschien uw ogen even van de bal halen en uw eigen doelstellingen even terzijde schuiven. Wat zijn trouwens uw doelstellingen? En hier richt ik mijn vragen meer tot de vijf permanente leden van deze Raad². Wat zijn jullie doelen? Wat zit er in de pot met goud aan het eind van de regenboog? Grotere winsten voor de oorlogsindustrieën? Meer macht wereldwijd? Een groter deel van de wereldwijde taart? Is moeder aarde een taart om op te eten? Betekent een groter deel van de taart niet minder voor alle anderen?

Wat als we vandaag, op deze plaats van veiligheid, in een andere richting zouden kijken, naar ons vermogen tot empathie bijvoorbeeld, om in andermans schoenen te gaan staan, zoals nu, bijvoorbeeld in de schoenen van die kerel aan de andere kant van deze kamer, of zelfs in de schoenen van de stemloze meerderheid, als die tenminste schoenen heeft.

De Stemloze Meerderheid is bezorgd dat uw oorlogen, ja, ùw oorlogen – want deze eeuwigdurende oorlogen zijn niet onze keuze – dat uw oorlogen de planeet zullen vernietigen die ons thuis is, en dat wij samen met elk ander levend wezen zullen worden geofferd op het altaar van twee dingen, de winsten uit de oorlog om de zakken van de zeer, zeer, weinigen te vullen en de hegemonische opmars van een of ander imperium naar unipolaire wereldheerschappij.

Stel ons gerust dat dat niet uw visie is, want er is geen goede afloop voor die weg. Iedereen op die weg heeft een rode knop in zijn aktetas, hoe verder we die weg inslaan, hoe dichter de jeukende vingers bij die rode knop komen, hoe dichter we allemaal bij Armageddon komen. Kijk doorheen de zaal daar, op dit niveau dragen wij allemaal dezelfde schoenen.

Dus terug naar Oekraïne. De invasie van Oekraïne door de Russische Federatie was illegaal. Ik veroordeel ze in de sterkst mogelijke bewoordingen. De Russische inval in Oekraïne was niet “ongeprovoceerd”, dus ik veroordeel ook de provocateurs ten strengste. Zo, dat even terzijde.

Toen ik gisteren deze toespraak neerschreef, zette ik er een waarneming bij dat het vetorecht in deze Raad alleen in handen is van de permanente leden. Ik was bezorgd dat dat ondemocratisch is en dat dit deze Raad tandeloos maakte…. Vanmorgen had ik een openbaring……..TANDELOOS! Misschien is tandeloosheid in sommige opzichten een goede zaak……..Als dit een tandeloze vergadering is……..kan ik mijn grote mond openen namens de stemlozen, zonder dat mijn hoofd eraf gebeten wordt…….. Hoe cool is dat!

Ik las vanmorgen in de krant dat een anonieme diplomaat werd geciteerd die zei: “Roger Waters! Om de VN-Veiligheidsraad toe te spreken? Wat nog? ….. Mister Bean! Hah! Hah! Hah! Voor wie het nog niet weet, Mister Bean is een effectloos personage in een Engelse komedieshow op TV. Je kan er geld op verwedden dat deze anonieme diplomaat een Engelsman is, Hah! Hah! Hah! Ook voor u, meneer!

Ok, ik denk dat het tijd is om mijn moeder voor te stellen, Mary Duncan Waters. Zij had een grote invloed op mij. Ze was schoollerares, ik zeg ‘was’, want ze is al vijftien jaar overleden. Mijn vader, Eric Fletcher Waters, had ook een grote invloed op mij, ook hij is is er niet meer. Hij werd vermoord op 18 februari 1944 in Aprilia bij het bruggenhoofd van Anzio in Italië, toen ik pas vijf maanden oud was. Ik weet met andere woorden wel iets van oorlog en verlies.

Maar goed, terug naar mijn moeder. Toen ik ongeveer dertien was, worstelde ik met een of ander knoestig puberprobleem en probeerde te beslissen wat ik moest doen. Het maakt niet meer uit wat het juist was, ik weet het toch niet meer, maar mijn moeder zette me neer en zei:

“Luister, je zult in je leven met veel knoestige problemen te maken krijgen. Als dat zo is, dat is dit mijn advies, lees, lees, lees, zoek alles wat je kunt vinden over wat het ook is, bekijk het van alle kanten, vanuit alle invalshoeken, luister naar alle meningen, vooral die waar je het niet mee eens bent, onderzoek het grondig. Eenmaal je dat hebt gedaan heb je al het zware werk gedaan en is het volgende hoofdstuk makkelijk. “

“Is dat zo? OK, ma, wat is het makkelijke deel?”

“Oh, het makkelijke gedeelte is, je doet gewoon het juiste.”

Mmm!

Over ‘het juiste doen’ gesproken, dat brengt me bij mensenrechten.

Wij, de mensen, willen universele mensenrechten voor al onze broeders en zusters over de hele wereld, ongeacht hun etniciteit, religie of nationaliteit. Om duidelijk te zijn, dat omvat maar is niet beperkt tot het recht op leven en eigendom volgens de wet, voor pakweg Oekraïners én voor pakweg Palestijnen.

Jup, laat dat even bezinken. En natuurlijk bij iedereen van ons. Een van de problemen met oorlogen is dat in een oorlogsgebied of ergens waar mensen onder militaire bezetting leven, er geen beroep kan worden gedaan op het recht, er zijn daar geen mensenrechten.

Vandaag hebben wij het over de mogelijkheid van vrede in Oekraïne, met speciale aandacht voor de bewapening van het regime in Kiev door derde partijen.

Mijn tijd raakt op dus, wat hebben de Stemloze miljoenen daarover te vertellen?

Zij zeggen:

Dank u dat u ons vandaag hoort!

Wij zijn de velen die niet delen in de winsten van de oorlogsindustrie.

Wij voeden niet vrijwillig onze zonen en dochters op om voer voor uw kanonnen te leveren.

Volgens ons is de enige verstandige actie vandaag oproepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren in Oekraïne.

Geen ‘als’, geen ‘maar’, geen ‘en.

Er mag geen enkel Oekraïens of Russisch leven meer worden verspild.

Geen enkel.

Ze zijn in onze ogen allemaal even kostbaar.

Dus de tijd is gekomen om de macht met de waarheid te confronteren. Herinneren jullie nog de parabel van de nieuwe kleren van de keizer? Natuurlijk. Wel, de leiders van jullie respectievelijke rijken staan nu in mindere of meerdere mate naakt voor ons.

Wij hebben een boodschap voor hen. Het is een boodschap van alle vluchtelingen, in alle kampen, een boodschap vanuit alle sloppenwijken en favela’s, een boodschap van alle daklozen, in alle koude straten, vanuit alle aardbevingen en overstromingen op aarde. Het is ook een boodschap van alle mensen die nog net niet helemaal verhongeren, maar zich afvragen hoe ze in hemelsnaam het hongerloontje dat ze verdienen, gaan kunnen besteden aan een dak boven hun hoofd en eten voor hun gezin.

Mijn moederland Engeland is, godzijdank, geen imperium meer, maar in dit land doet nu een nieuwe slagzin de ronde ‘Eten of verwarmen?’ want beide tegelijk kan niet.

Het is een kreet die door heel Europa weerklinkt.

Blijkbaar is het enige wat de Hedendaagse Machthebbers denken dat we ons een eeuwigdurende oorlog kunnen veroorloven. Hoe krankzinnig is dat?

Dus, vanwege de ongeveer vier miljard broeders en zusters in deze Stemloze Meerderheid die samen met de miljoenen in de internationale anti-oorlogsbeweging een enorme achterban vormen: Genoeg is Genoeg! Wij eisen verandering!

President Biden, President Poetin, President Zelensky,

VS, NAVO, RUSLAND, EU, JULLIE ALLEMAAL!

VERANDER VAN KOERS, NU!

STEM IN MET EEN STAAKT-HET-VUREN IN OEKRAÏNE, VANDAAG.

Dit is uiteraard slechts een beginpunt, maar alles deint uit vanuit dit beginpunt. Stel je de collectieve wereldwijde zucht van verlichting voor. De uitbarsting van een golf van vreugde. De internationale samenkomst van stemmen die in harmonie een vredeslied zingen. John Lennon die vanuit zijn graf met zijn vuist in de lucht slaat.

We werden eindelijk gehoord in de wandelgangen van de machthebbers. De pestkoppen op het schoolplein zijn overeengekomen om te stoppen met het spelen van bange nucleaire kippen. We gaan dan toch niet allemaal sterven in een nucleaire Holocaust. Wel, tenminste nog niet vandaag. De machthebbers werden overgehaald om deze wapenwedloop en eeuwigdurende oorlog als algemene modus operandi te laten vallen.

We kunnen stoppen met al onze kostbare middelen te verspillen aan oorlog. We kunnen onze kinderen te eten geven, we kunnen ze warm houden. We kunnen zelfs leren samenwerken met al onze broeders en zusters en onze prachtige planeet redden van de ondergang.

Zou dat niet mooi zijn?

Excellenties,

Ik dank u voor uw voorbeeldige beheersing.

Vertaling: Lode Vanoost

Notes: