Roemeense toestanden in Vlaamse jeugdzorg
Opinie, Nieuws, Samenleving, België, Vlaanderen, Opvanghuizen, Jeugdvoorziening -

Roemeense toestanden in Vlaamse jeugdzorg

Ik lees vandaag in Het Laatste Nieuws een artikel waarin grote verontwaardiging klinkt over het vastbinden van peuters in bedden van opvanghuizen in Roemenië. Maar is het in Vlaanderen altijd zoveel beter?

dinsdag 5 februari 2013 10:00
Spread the love

Onze perswet staat niet toe kinderen die geplaatst zijn in een opvanghuis, of zonder toestemming van beide ouders, te filmen. Dat blijft hopelijk zo want is een uitermate belangrijke beschermingswet voor deze kwetsbare groep in de maatschappij.

Het moet maar eens gebeuren dat één bepaalde consulente van Jeugdzorg toestemming geeft, waardoor het kind op latere leeftijd die beelden steeds terug te zien krijgt bij sollicitaties of via kennissen.

Een onmogelijke en absurde gedachte. Het kind heeft daarom de volledige autonomie vanaf 18 jaar zijn of haar ervaring te willen vertellen, andere mensen kunnen dat niet eerder in de plaats van dat kind.

Het is dus onmogelijk beelden te schieten in onze voorzieningen. Onmogelijk. Ik heb er al mijn hoofd over gebroken, in momenten van emotionele hysterie al eens gebruld “nu film ik alles want de middeleeuwse toestand moet right in the face aan Vlaanderen getoond”. Maar gelukkig herstelt die hysterie meteen door gezonde ratio: “het kan niet”.

Het zou nochtans uitermate bruuskeren mochten we de realiteit kennen.

Om te huilen

De realiteit moet wel met de nodige dosis nuance gebracht. Ons systeem kent namelijk uitstekende opvoeders. Mensen die zich dag en nacht inzetten voor deze kwetsbare groep, vaak na hun werkuren, en wekelijks een hap extra halen uit hun privétijd. Het is de bikkelharde realiteit om onze jeugdvoorzieningen nog leefbaar te houden.

Daarnaast moet ook een groot onderscheid gemaakt worden tussen de verschillende soorten van opvang. Een Medisch Psychiatrisch Instituut bijvoorbeeld is iets helemaal anders dan een gezinsvervangend tehuis voor kinderen uit een zware thuissituatie.

Maar de realiteit is wel om te huilen. Het is compleet niet overdreven te stellen dat door personeelstekort en een schandalig overvolle bezetting, ook wij in Vlaanderen met voorzieningen zitten waar kindjes nog amper pedagogisch geprikkeld worden.

Waar kinderen in hun bed moeten liggen om de boel draaiende te houden of in hun bed vliegen om op dat moment een crisis van een leefgroepkind de baas te kunnen.

Vastbinden heb ik maar één keer met eigen ogen gezien in een noodopvanginternaat. Dat internaat meteen aan de schandpaal nagelen doe ik niet, kinderen hebben soms een ernstige gedragsstoornis, de context moet erbij vermeld.

Maanden in bedje

Maar er zijn wel een pak kinderen die decretaal compleet onwettig, in strijd met al het empirisch-pedagogisch materiaal, véél te lang, maanden en maanden, in een Centrum Kinderzorg & Gezinsondersteuning (CKG) liggen.

Echt maanden in een bedje, waar normaal de opvang maximaal twee maanden zou mogen zijn. Terwijl een doorverwijzing naar een pleeggezin binnen die tijd moet gebeuren als de thuissituatie niet is hersteld.

Daar heeft een kind recht op, hoe goed de opvoeders en begeleiders ook zijn. Een kind onder de zes jaar (maar eigenlijk alle kinderen) verdient een huiselijke sfeer en zelfontplooiing in gezinscontext.

Voor we dus verontwaardigd zijn over Roemeense toestanden is het dringend nodig ook eens onder de Vlaamse kerktoren te kijken.

Kinderen zonder warme douches, kinderen zonder afdoende steun en begeleiding, kinderen die maanden in een instelling wachten op het kokertje dat de aanknop start om naar een pleeggezin te mogen.

Ze dragen geen regenboogtruitjes, ze dragen geen trui met de tekst: “waar zijn mijn rechten?”. Het is die groep in ons land die zelfs niet kan vragen: “help mij”.

De toestand is een regelrechte, echt regelrechte schande.

Saskia Van Nieuwenhove is freelance journaliste.

take down
the paywall
steun ons nu!