Minister Schauvliege is Kop van Jut tegenwoordig. Jeugdhuizen komen in opstand, muziekclubs roeren zich, festivals laten zich horen, drummers verenigen zich in hun strijd, … En niet helemaal onterecht. Aanleiding zijn de maatregelen die de minister opdringt om het teveel aan decibels bij muzikale evenementen terug te dringen. Maatregelen waarvan niet helemaal duidelijk is wat daar nu precies de aanleiding voor was. Hoogstwaarschijnlijk de treurige zelfmoord van een jongeman die de oorsuizingen, opgelopen na een te luid concert, niet langer aankon. Dat roept uiteraard vragen op, lokt verontwaardiging uit, geeft aanleiding tot verder onderzoek. En terecht.
Alleen is niet helemaal duidelijk wat er nu precies onderzocht is. We leren vooral dat het blijkbaar noodzakelijk is de decibels wettelijk te limiteren, om verder onheil te voorkomen. Over welk onheil dan wel al dan niet massaal werd aangericht, horen we weinig. Al vele decennia lang stellen jongeren en minder jonge mensen zich bloot aan de verleidingen van de rock ’n roll. Live concerten zijn een totaalbelevenis, muziek moet je voelen tot in het diepste van je ingewanden. En toch werden er tot voor kort weinig horrorverhalen gemeld van jongeren wiens oren dienst weigerden, die geconfronteerd werden met oorsuizingen, wiens leven overhoop werd gehaald na blootstelling aan (te) luide muziek. Wat uiteraard niet wil zeggen dat ze er niet waren, maar de vraag is of dat deze draconische maatregelen rechtvaardigt.
Jongeren weten vandaag heus wel dat langdurige blootstelling aan te veel decibels schadelijk kan zijn voor je gehoor. Dat wisten ze vroeger ook al, konden ze toen ook al natuurlijk aanvoelen. En we zien gelukkig ook meer en meer jongeren met allerlei vormen van oorbescherming, gaande van simpele propjes tot op maat gemaakte decibelverlagers. Blijven sensibiliseren dus, blijven hameren op die nagel en het komt wel goed.
Wordt er dan vandaag luider gespeeld dan vroeger? Volgens mensen die het kunnen weten niet. Wel integendeel. Moderne geluidstechnieken maken het net mogelijk op meerdere plaatsen in zalen of op weien te kunnen genieten van eenzelfde geluidssterkte en –kwaliteit. Maar dan spreken we natuurlijk over de grotere, commerciëlere evenementen. Het probleem blijft vooral bestaan in de kleinere clubs waar jonge honden zich een weg proberen te banen naar succes en roem. Een van de oplossingen volgens Schauvliege: plexiglas rond de drummers. Een gedrocht van een maatregel die niet enkel de fun uit de rock’n roll haalt maar praktisch ook nog eens niet haalbaar lijkt. Wegens te duur, maar vooral wegens niet efficiënt. Drummers zijn helemaal geïsoleerd, hun geluid botst langs alle kanten tegen hun plexiglazen kooi, extra monitors moeten worden voorzien en ze verliezen iedere voeling met de rest van de band. En hoe moet een Kurt Cobain wannabe voortaan zijn gitaar op het drumstel stuk slaan?
Alle gekheid op een stokje, bij deze een pleidooi voor toch weer een beetje redelijkheid in plaats van regeltjes. Een beetje gezond verstand bij zowel organisatoren, musici, politici als publiek. Een terugkeer naar de kern van waar muziek om draait: fun.
Want we zitten al in zo’n moeilijk vaarwater, zeker wat de pure rockevenementen betreft. Ik zie overal om me heen kleine en middelgrote festivalletjes met het water aan de lippen, of ondertussen al verdwenen. Kosten lopen op, inkomsten dalen zienderogen, sponsors haken af, … Terwijl de dance festivals (terecht) hoge toppen scheren. Ik vrees dan ook voor een verschraling van het aanbod, een aftakeling van het Belgisch rocklandschap waarbij enkel nog de grotere festivals en zwaar gesubsidieerde stadsfestivals kunnen overleven. Ik hoop dat het zover niet hoeft te komen, maar in tijden waarin de crisis zich ook in de muzieksector laat voelen, waarin de politiek meent zich met de decibels te moeten moeien en waarin artiesten (zeker de mindere goden) het niet meer van hun platenverkoop maar van hun optredens moeten hebben, stemt dit alles me toch een beetje somber. Gelukkig laten die jonge honden zich door dit alles niet tegenhouden om in garages en achterkamertjes muziek te blijven maken en te dromen van betere tijden. Of een lief aan elke vinger, daar wil ik vanaf zijn. Alvast een lichtpuntje om ons aan vast te klampen. Keep on rockin’ in the free World!
