Naar aanleiding van het overlijden van beeldhouwer en kenner van Sint-Franciscus Rik van Schil (Franciscaan) op 19 december, mag ik graag een bericht delen dat verder bouwt op de Facebook-post die ik op 4 september 2019 heb gemaakt naar aanleiding van het vertrek van Rik naar zijn nieuwe woonplaats in Wilrijk. Dit is tevens de gemeente waar de kunstenaar was geboren. Ik bracht die herfst van het Ecologische Revolte-jaar twee bezoeken aan zijn atelier in het klooster van La Foresta bij Leuven in de bossen.
Rik en ik waren vrienden geworden nadat ik tijdens een bezoek aan een publieke presentatie van zijn beelden in de expozaal spontaan aanmoedigende en waarderende interpretaties van zijn kunst had gegeven in het najaar van 2018, in het kader van een congres aldaar georganiseerd door de Franciscaanse Tau-beweging van Vlaanderen. Thema van die grote samenkomst betrof het bezoek van de katholieke natuurminnaar uit de veertiende eeuw aan autoriteiten in moslimgebied. Die zware en ongewone (voet)tocht had Franciscus ondernomen om de vrede en het begrip met de Islam en de moslims nieuw leven in te blazen in tijden dat dit niet evident was. In dezelfde lijn heb ik in 20112-2020 geregeld opiniestukken geschreven. Ja, mijn eerste stuk gepubliceerd in overleg met de progressieve Nieuwssite De Wereld Morgen had dit thema als onderwerp. Intussen is mijn activiteit op dat forum uitgegroeid tot een 386 stukjes die ongeveer honderdtwintig duizend lezers hebben gehad.
Van Schil was voor mij een bijzonder inspirerende figuur. Geregeld ging ik tijdens lange wandelingen in de bossen Heverleebos en Meerdaalwoud bij hem langs om bij een koffie-vieruurtje bij te praten. Gastvrijheid was een talent dat hem kenmerkte. Het inspireerde mij dat Van Schil zowel zeer heilige onderwerpen uitwerkte in zijn standbeelden als naakten. Die beelden waren vaak klein, maar sommigen kwamen uitzonderlijk op ware grootte van zijn modellen). Van Schil wist inderdaad vorm te geven aan zijn liefde voor de schepping, de mens en het menselijke lichaam in mooie vrouwelijke naakten die tegelijk een erotische sensualiteit en aantrekkelijkheid uitstraalden als een bijna onschuldige waardigheid. De materialen varieerden van plaaster tot allerlei soorten marmer en brons.
Rik Van Schil was mede-stichters van Pro Arte Christiana, het Kunstcentrum gelegen in het Meerdaalwoud in Vaalbeek bij het klooster La Foresta. In mijn essay van juni in de Kovel heb ik daarnaar verwezen; het draagt de titel “Natuur: het beste fundament voor herbronning van het christendom”. Ook in mijn artikel van twee jaar voordien in hetzelfde monastiek blad voor Vlaanderen en Nederland had ik met tekst en beeld verwezen naar deze kunstenaar en zijn prachtige werk en de opvatting van wat natuurlijk, goed, mooi en heilig is.
Persoonlijk leerde ik de persoon en zijn naam en faam kennen toen Van Schil in de jaren negentig laureaat werd met zijn ontwerp van de Minnebron bij de Kapel van Onze Lieve Vrouw van Steenbergen in het Meerdaalwoud in Oud-Heverlee bij Leuven (Zoete Waters).
Zoals vele mensen van die generatie, die nog de wereldoorlog had meegemaakt en schaarste op alle gebied, en heeft geleefd en gewerkt in het pre-televisie tijdperk en zonder smartphone, was Van Schil een zeer aangename en ontspannen, contactvaardige gesprekspartner.
De kunstenaar kon smakelijk vertellen en boeiende anekdotes ophalen, onder meer over zijn jeugd en de leerschoolstage die hij dankzij een beurs die werd in orde gebracht door een socialistische minister liep in een school op het eiland Brac dat voor de Kroatische kust ligt, ter hoogte van Split.
_______________
Illustraties
—————–
– Zittend Naakt (plaaster).
– Sint-Franciscus Crucifix, terracotta (verzameling van de auteur).
