Telkens het communautair debat in België tergend traag richting mogelijke eventuele en misschien uitvoerbare oplossing kruipt, komen de fundi’s naar boven gekropen. Hetzelfde gebeurt als er rationele en wetenschappelijke argumenten bovengehaald worden, die bewijzen dat niet eender welke regionalisering van bevoegdheden beter is voor dit land, zijn volk en zijn leiders. Gisteren mocht Jef Maes van de ABVV-studiedienst het ontgelden in een opiniestuk in De Morgen. Schutter van dienst: Peter De Roover, politiek sectretaris van de Vlaamse Volksbeweging.
De Roover heeft de laatste maanden zijn handen vol gehad met het volschrijven van de opiniebladzijden van de kranten en het opdraven in allerlei debatten. En zo weegt de Vlaamse Volksbeweging permanent op het maatschappelijk debat.
Wie of wat is die Vlaamse Volksbeweging? Ooit ontstaan als een pluralistische drukkingsgroep, waarin figuren als Coppieters en de jonge Wilfried Martens actief waren, zit die Vlaamse Volksbeweging meer en meer in separatistisch vaarwater. Aan “Doorbraak”, het blaadje van de VVB wordt onder andere meegeschreven door Matthias Storme, Bart Maddens en Johan Sanctorum.
De Vlaamse Volksbeweging heeft, naar eigen zeggen, zesduizend leden. 1 promille van de Vlamingen. Dat mag dan representatief lijken, dat is het allerminst. Om wat te vergelijken, de Petanquefederatie Vlaanderen heeft meer dan 7000 leden, Natuurpunt Oost-Brabant heeft er 8000, net als de plaatselijke ACV-afdeling van Bilzen. Chirojeugd Vlaanderen heeft 95.000 leden, de liberale vakbond ACLVB, het kleine broertje onder de Belgische interprofessionele vakverenigingen 265.000.
Leest u op de opiniebladzijde van De Standaard minstens elke maand een stukje van Natuurpunt Oost-Brabant? Kan Chirojeugd Vlaanderen zijn Gedachte elke week kwijt in een onafhankelijk progressief dagblad? U kent het antwoord op deze vraag even goed als ik. En dus blijven kranten buiten proportie ruimte geven aan diegenen die de nadruk leggen op wat ons scheidt, en niet op wat ons bindt. En als een eindeloos mantra wordt het herhaald. Transferten, de luie Waal, de hardwerkende Vlaming.
Aangenaam verrast was ik dan ook toen ik gisteren in een studie van het steunpunt Werk en Sociale Economie van de KU Leuven zag staan dat Wallonië op Europees vlak bij de beste leerlingen van de klas was om het omslagpunt inzake werkloosheid te bereiken. In Duitsland steeg de werkloosheid 12 maanden, vooraleer ze begon te dalen, in Wallonië 13.
Om u een idee te geven: in Vlaanderen 22 maanden, de Ieren zijn al 41 maanden bezig, en daar is nog niets gestopt. Heeft u dat ergens in een krant gelezen of op de radio gehoord?
Nadat elke Vlaamse werkgever, elke twitterende minister van economie en elke kabinetchef van Kris Peeters zo hoog opliep met het Duits model (Duitsland, zijn working poor, zijn sociale ongelijkheid, zijn arbeiders met meer dan één baan, en geen last van vervelende insecten als minimumlonen of sterke vakbonden), kies ik voor het Waals model. Die ene maand meer wil ik er wel bijpakken. Al weet ik niet of studies van het steunpunt WSE representatief zijn, natuurlijk …
