Het was toen 19u en het einde van een woelige namiddag. Sharia4Belgium was er net als een dag voordien snel bij om via sms’sen en sociale media te agiteren rond het incident van donderdag toen er een schermutseling was tussen een vrouw die de niqab draagt en enkele politiemensen.

Er werd opgeroepen tot een vreedzame maar wel verboden betoging ‘tegen de dagelijkse vernedering van moslimvrouwen’. Heel veel volk kwam daar niet op af. Een tiental actievoerders en heel wat toeschouwers.

Om een onbegrijpelijke reden chargeert de politie. De straten rond het gemeenteplein in Molenbeek worden afgesloten waardoor groepjes pubers buiten hun wijk worden gejaagd. Het waren die groepjes die wat stenen gooiden naar de politie. En toen er ook nog een helikopter kwam aangevlogen en lange rijen combi’s kwamen aangereden, was het tijd voor een avond van kat-en-muisspelletjes.

Op Facebook maar ook op straat – bij de toeschouwers – wordt gemord. Wat komen die Antwerpenaren van Sharia4Belgium hier doen? Ik moest terugdenken aan de woorden van AEL-leider Dyab Abou Jahjah net voor hij ons land vaarwel zegde: “Wat na AEL komt, zal nog veel straffer zijn.”

Waarschijnlijk had hij zelf niet meteen iets als Sharia4Belgium in gedachten. Maar we zitten er nu wel mee. Toen er tien jaar geleden spanningen waren, dook AEL op met een ongemakkelijke boodschap over uitsluiting, racisme en burgerschap. Nu is er Fouad Belkacem met zijn tirades over ongelovigen.

Maar we moeten de invloed van Sharia4Belgium ook niet overdrijven. Die vijftien jongeren (geen één was ouder dan 17) die ik zag stenen gooien, deden dat niet omdat Sharia4Belgium had opgeroepen tot een oorlog. Wel omdat ze plots in groep oog in oog stonden met gehate zwaarbewapende politieagenten.

De onvrede over het gedrag van de politie mag niet onderschat worden. Naast het incident met de vrouw in niqab was er donderdag ook de schandelijke arrestatie van Jamal Ikazban, schepen van Sport in Molenbeek.

De man was donderdag naar het gemeenteplein gekomen om de gemoederen te bedaren, maar werd zelf door brutale agenten van de federale politie op de grond gegooid en gearresteerd. Ikazban diende klacht in.

Sommige agenten wanen zich onaantastbaar. Het maandblad Mo* schreef daar enkele nummers geleden nog een pakkende reportage over. Er kwam – bij mijn weten – geen enkele politieke reactie op.

Dat zorgt er voor dat veel allochtonen zich deze week weer in de jaren ’90 waanden. Met hoogoplopende spanningen tussen jongeren en de politie die uitmonden in rellen. Is er in die twintig jaar en enkele generaties jongeren later dan niets veranderd?

Eén commentaar van een jonge vrouw op Facebook zegt alles. “Perso, mon choix est fait. Je ne donnerai jamais 8h par jour de ma vie jusqu’à ce que je crève pour travailler dans un pays (continent) qui crache sur ma communauté.” Een jonge vrouw die journalistiek studeerde aan een hogeschool in Brussel, maar die hier geen enkele toekomst ziet.

En zij heeft dan nog een diploma. Ruim 1 op 5 Brusselse jongeren (18-24 jaar) heeft geen diploma secundair onderwijs op zak. Eén op drie jongeren in Brussel heeft geen baan. In bepaalde Brusselse gemeenten loopt het percentage werkloze jongeren op tot bijna 1 op 2. En in bepaalde wijken tot 70 procent. 

Er gebeurt enorm veel in Brussel. Er is heel veel energie. Veel frustratie ook dat het allemaal zo traag gaat. Ik ben er zeker van dat er de komende dagen en weken nog antwoorden komen op het politiegeweld en de uitsluiting. Die zullen het geroep van Sharia4Belgium makkelijk overstemmen.