Toen Mahan Esfahani, een gelauwerde leraar aan de Guildhall School of Music and Drama in Londen, onlangs optrad in de Keulse Philarmonie, begon hij zijn keuze van een welbepaald muziekstuk toe te lichten toen hij onderbroken werd door een stem uit de zaal die schreeuwde dat hij Duits moest praten.
Plots werd er geklapt, gefloten en gejoeld, de onderbreker werd zelf verbaal aangevallen en heel de zaal stond op stelten. Een deel van het publiek verliet de zaal, opvallend vooral oudere blanke mannen, terwijl degenen die hen van repliek dienden volgens Esfahani overwegend jonger waren en vooral vrouwen.
Nadat hij het publiek toesprak kalmeerden de aanwezigen en in een verkilde sfeer heeft hij zijn optreden afgemaakt, gevolgd door een enorm applaus en een oudere man die de micro nam om zich te verontschuldigen voor het voorval.
Hoe ver is het gekomen wanneer mensen betalen voor een optreden van een internationaal artiest om hem vervolgens uit te jouwen omdat hij Engels praat?
En het gaat hier niet om een publiek van heavy metal fans maar om een klasse die men als schoolvoorbeeld kan stellen voor het ideaalbeeld van de gemiddelde Duitser (en Europeaan): oudere welgestelde mensen die in hun vrije tijd genieten van klassieke muziek en cultuur, kortom de belichaming van de beschaafde westerse mens.
Is dit de manier om onze westerse waarden te promoten? Het voorbeeld dat de migranten voor ogen moeten houden bij hun integratie in deze superieure maatschappij?
De bange boze blanke gaat een karikatuur worden van zichzelf en het verenigde Europa gaat net als het grote Romeinse Rijk ten onder gaan aan decadentie en oorlog als we niet dringend collectief gaan nadenken over onze manier van denken en handelen. Want het begint altijd kleinschalig, bij een optreden of betoging, voordat het uitgroeit tot openlijke discriminatie en een vorm van oorlog.
