De N-VA wil de werkloosheidsuitkeringen na 2 jaar afpakken. Deze mensen moeten dan naar het OCMW stappen om te gaan bedelen voor een leefloon. ‘Onmenselijk’ zeggen de politici van SP.a en PS. Maar deze regering Di Rupo (PS) met Monica De Coninck ( SP.a) als minister van werk past die onmenselijke politiek NU al toe op jongeren met een wachtuitkering.

De regering heeft beslist om sinds 2012 de maximale tijd voor een wachtuitkering bij jongeren te brengen op drie jaar.  Als die jongeren die in 2012 afstudeerden, begin volgend jaar nog werkloos zijn, of dat ze dan in een periode van 21 maanden geen 312 dagen hebben gewerkt, dan worden ze uitgesloten van de wachtuitkering. 312 dagen op 21 maanden werken is gezien  de huidige hoge werkloosheidscijfers in onze stad (35.000 werkzoekenden en 6000 te activeren leefloontrekkers) en het huidige schamele aanbod aan vacatures (5.200 waarvan de helft interimjobs) niet evident. Volgens berekeningen van het ABVV, gepubliceerd in De Morgen van 8/2/2014, blijkt dat zo 1543 Antwerpse  jongeren dreigen uitgesloten te worden van inkomen begin volgend jaar. Vanaf dan moeten ze voor een leefloon gaan bedelen bij het OCMW.  ‘Daaraan is een middelentoets verbonden’, zegt Liesbeth Homans fier. Mijn jaar ervaring in de ‘Bijzondere Comités van Sociale Dienstverlening’ laat mij zien wat die ‘middelentoets’ eigenlijk betekent. Het betekent dat je moet bewijzen dat je nog behoeftig bent, nadat je al je rechten of al je beschikbare bestaansmiddelen hebt uitgeput.  ‘Middelentoets’ betekent dus eerst je spaarcenten opleven, dan je auto of zelfs je huis verkopen, of kleinere woonst zoeken als je ‘te groot’ huurt, dan beroep doen op de ‘familiale solidariteit’, je bankrekeningen, maar ook deze van wie met je samenwoont, laten uitvlooien, een inspecterend en vernederend huisbezoek ondergaan op zoek naar ‘overbodige luxe’, kortom sociaal onderzoek heet dat in OCMW-termen; dit alles vooraleer je nog een uitkering krijgt. Je krijgt dan een leefloon dat 20% of meer onder de Europese armoedegrens ligt. Het verzekeringsprincipe vervalt volledig, alleen een bijstandsprincipe voor wie mooi in de pas loopt en zich eerst laat uitkleden geldt dan nog.

Duits model

De arbeidsmarktfiche van de stad Antwerpen van augustus 2013 leert ons dat Antwerpen dan 35.722 werkzoekenden telt, plus een paar duizend te activeren leefloontrekkers. Een stijging met 8,4% op jaarbasis. De werkloosheidsgraad in Antwerpen is nu 16,3%. Dubbel zo hoog als Vlaanderen, maar ook dubbel zo hoog als in de tweede stad Gent. 78 % van die werkzoekenden behoort tot minstens één van de kansengroepen (laaggeschoolden, allochtonen, langdurige werklozen, ouderen …).  Tegenover die 40.000 werkzoekenden staan er 5.220 vacatures. Een daling met 24% tegenover een jaar geleden. Meer dan de helft daarvan zijn dan nog interim jobs.  Dat is geen “arbeidsparadox” zoals zowel Monica De Coninck (PS.a) als Liesbeth Homans (N-VA) dat noemen. Dat is een schrijnende tegenstelling. In die situatie disciplinerend activeren, de mensen tegen mekaar op, naar de interimarbeidsmarkt jagen onder de bedreiging van het afnemen of niet toekennen van het leefloon, het allerlaatste bestaansminimum, leidt tot schrijnende toestanden. Je ziet die mensen interimkantoren afschuimen en ze krijgen op hun bord: ‘kom maar eens terug’, of ‘je moet niet terugkomen, wij zullen je wel opbellen als er een vacature vrijkomt’ of ‘je moet via internet de jobaanbiedingen volgen’, of gewoon ‘het is crisis, het is overal stil’.  Des te meer je huid gekleurd is, des te luider klinken deze afscheepargumenten op de interimkantoren. Dan moeten die mensen zich gaan verantwoorden op een hoorzitting met acht politici of voor hun maatschappelijk werker. Dan wordt hun leefloon niet toegekend of afgenomen onder de motivatie van “onvoldoende werkbereidheid”, “onvoldoende sollicitaties”, “onvoldoende inspanningen zich te integreren”. Mensen die door hun baas worden ontslagen met een slechte C4 krijgen dan het meest laffe argument op hun bord: “zichzelf in een toestand van onvermogen gebracht” of “zichzelf in een toestand van behoeftigheid hebben geplaatst” . De eersten die aan de deur vliegen zijn de losse contracters. De eersten die nog moeilijker aan de bak komen dat zijn de interimmers. Ik was verbaasd te horen op de bijzondere comités deze zomer hoe leefloontrekkers werden weggestuurd met de boodschap: ‘jamaar nu werven ze jobstudenten aan, dat is goedkoper, kom na de vakantieperiode maar eens terug horen’. Leefloontrekkers worden dus zelfs in concurrentie geplaatst met jobstudenten.

Zelfs al worden al die 5200 openstaande vacatures standepede opgevuld dan blijven er nog 30 à 35.000 Antwerpenaren op de keien staan. Het is volledig het Duits model, de Hartz IV maatregelen achterna. Doel is niet alleen de lonen en werkomstandigheden van de onderstroom naar omlaag halen, maar deze van alle werknemers naar beneden drukken. Zoals in Duitsland is gelukt.

Hoeveel mensen een middelentoets met de N-VA?

Hoeveel mensen en wie wil de N-VA aan een ‘middelentoets’ onderwerpen en onder de armoedegrens duwen? Vergeten we niet dat in deze crisistijd alle werknemers risico lopen om in één van onderstaande situaties terecht te komen.

 Aantal mensen >2 jaar werkloos:

• Na een voltijdse betrekking 149.762.

• Schoolverlaters met wachtuitkering (inschakelingsuitkering) 40.040.

• Deeltijds werklozen 13.912.

• Werkloosheid met bedrijfstoeslag (voormalig brugpensioen) 88.112 .

• Vrijstelling voor sociale en familiale redenen 4.756 .

• Oudere vrijgestelde werklozen 70.630

 Totaal 367.212