Een federale rechter in Washington, D.C., heeft zojuist de halve rechtszaak over Russische inmenging in de VS verkiezingen van Robert Mueller gesloten, schrijft Daniel Lazare op consortiumnews.com (12 juli 2019). Het betreft de zaak tegen de Russische ‘trollfarm’. Wat overblijft is de beschuldiging dat Rusland de computers van de DNC gehackt zouden hebben en e-mails aan Wikileaks hebben geleverd. Maar ook deze ontbeert elke logische bewijsvoering.

Nu even niet kijken, maar een federale rechter in Washington, D.C., heeft zojuist de halve zaak van Robert Mueller over inmenging van Rusland gesloten.

In februari 2018 heeft de speciale aanklager een trollfarm onder de naam ‘Internet Research Agency'(IRA) in St. Petersburg, samen met twee andere bedrijven, hun eigenaar, Yevgeniy Prigozhin en 12 werknemers aangeklaagd. De aanklacht: fraude, reizen naar de Verenigde Staten onder valse voorwendselen, en het gebruik van sociale mediaplatforms zoals Facebook en Twitter om “onenigheid zaaien” en “inmenging in politieke en electorale processen in de VS zonder blijk te geven van hun Russische afkomst.”

De aanklacht was zowel juridisch dubieus als onhandig, een geval van het gebruik van een voorhamer om een vlieg dood te slaan. Maar Mueller ging nog verder in zijn rapport, waarvan in april een gekuiste versie openbaar werd gemaakt. Niet langer was de IRA alleen een Russisch bedrijf, het was nu een arm van de Russische regering. “Het onderzoek van de Speciale Aanklager,” verklaarde het rapport op pagina één, “stelde vast dat Rusland zich voornamelijk door twee operaties met de verkiezing van 2016 bemoeide. Ten eerste voerde een Russische entiteit een campagne uit op sociale media die een voorkeur uitsprak voor presidentskandidaat Donald J. Trump en minachting voor presidentskandidaat Hillary Clinton. Ten tweede voerde een Russische inlichtingendienst computerhackoperaties uit tegen entiteiten, werknemers en vrijwilligers die bij de Clintoncampagne werkten en brachten vervolgens gestolen documenten in de openbaarheid.”

‘Prigozhin’, zo voegde het rapport eraan toe, verwijzend naar de eigenaar van de IRA, ‘is alom bekend om zijn banden met de Russische president Vladimir Poetin.’ Een paar pagina’s later werd gezegd dat de inspanningen van de IRA ‘active measures’ vormden … een term die doorgaans verwijst naar operaties uitgevoerd door Russische veiligheidsdiensten gericht op het beïnvloeden van de koers van internationale aangelegenheden.”

Zo speelde de IRA een belangrijke rol in de enorme samenzwering van het Kremlin om de uitslag van de verkiezingen van 2016 te veranderen en Donald Trump als president te installeren. Maar nu heeft rechter Dabney Friedrich Mueller gelast om te stoppen met het rondstrooien van dergelijke verhalen omdat ze oneerlijk zijn tegenover ‘Concord Management and Consulting’, een ander bedrijf van Prigozhin, dat de juridische wereld in mei 2018 verbaasde door een duur advocatenkantoor in Washington in de arm te nemen en de kans op te eisen om zich voor de rechter te verdedigen.

Rechter Dabney Friedrich. (Twitter)

Zwijgen over de IRA-Kremlin connectie

In tegenstelling tot wat er op internet wordt gechat, heeft Friedrich geen mening gegeven over de vraag of de IRA-Kremlin connectie bestaat of niet. Integendeel, ze heeft de speciale aanklager verzocht hierover te zwijgen omdat dergelijke uitspraken de reikwijdte van de oorspronkelijke aanklacht overschrijden en daarom de beklaagde benadelen. Maar het kan een onderscheid zijn dat geen verschil maakt, aangezien het enige bewijsmateriaal dat Mueller in de openbare versie van zijn rapport naar voren brengt, een artikel in de New York Times is van februari 2018 getiteld “Yevgeny Prigozhin, Russische Oligarch aangeklaagd door de VS, staat bekend als ‘Poetins kok’.”

Het is een geval van ‘berechting per krantenknipsel’ dat de rechtszaal uit gelachen had moeten worden – en dat is het nu min of meer. Zonder de IRA is het enige argument dat overblijft in Muellers brief dat Rusland zo’n 28.000 e-mails en andere elektronische documenten van de computers van het Democratic National Committee heeft gestolen en deze vervolgens heeft doorgegeven aan WikiLeaks, die ze in juli 2016 met veel tamtam publiceerden.

Maar zoals Consortium News duidelijk maakte op de dag dat het Muellerrapport verscheen, is ook dat dubieus. [Zie “The ‘Guccifer 2.0’ Gaps in Mueller’s Full Report ,” 18 april.] De reden: het berust op een tijdlijn die niet logisch is:

• 12 juni 2016: WikiLeaks oprichter Julian Assange kondigt aan dat er “lekken in relatie met Hillary Clinton” op komst waren.
• 15 juni: Guccifer 2.0, naar verluidt een stand-in van de Russische militaire inlichtingendienst, gaat online om de hack te claimen.
• 22 juni: Guccifer en WikiLeaks leggen contact.
• 14 juli: Guccifer stuurt WikiLeaks een gecodeerd bestand.
• 18 juli: WikiLeaks bevestigt dat het is geopend.
• 22 juli: De groep brengt een gigantische e-mailcache uit die aantoont dat de DNC het nominatieproces heeft beïnvloedt in het voordeel van Hillary Clinton en tegen Bernie Sanders.

Maar waarom zou Assange de gelekte e-mails op 12 juni aankondigen vóór hij iets vernam van de bron op 22 juni? Was hij helderziende? Waarom zou hij zo’n omvangrijk bestand slechts acht dagen na ontvangst en maar vier dagen na het opengemaakt te hebben uitbrengen? Hoe kon dat genoeg tijd zijn om de inhoud ervan te overzien en zich ervan te verzekeren dat ze echt waren? “Als één van die e-mails aantoonbaar kwaadwillig veranderd was,” wijst blogger Mark F. McCarty erop: “Zou de reputatie van WikiLeaks aan diggelen liggen.” En terecht. Dus als de chronologie van Mueller niet houdbaar is, dan is de oorspronkelijke uitspraak van Assange dat “onze bron niet de Russische regering en ook geen staat is” nog steeds van kracht – wat het duidelijk doet.

Russiagate gaat in rook op

Kort gezegd: Russiagate gaat in rook op. De bewering dat de Russische militaire inlichtingendienst duizenden e-mails aan WikiLeaks heeft gegeven, kan niet worden onderzocht, omdat Mueller niet alleen niet in staat is om een ​​verband tussen het Internet Research Agency en het Kremlin te bewijzen, maar het uitgesloten is om dat zelfs ter discussie te stellen, volgens het arrest van Friedrich, zonder een beschuldiging van minachting van het hof te riskeren. Na 22 maanden onderzoek naar het reilen en zeilen van Russische inmenging lijkt Mueller nu uiteindelijk droog te staan.

‘Revanche van de oligarchen’ is misschien een goede kop voor dit verhaal. De aanklacht tegen IRA leek aanvankelijk een niet te verliezen zaak voor Mueller te zijn. Hij moest er goed uitzien in de pers, de media mochten zich tegoed doen aan nog een nieuwe ronde Ruslandbashing, terwijl het mooiste van alles nog was dat niemand iets hoefde te bewijzen. “De aantijgingen van Mueller zullen nooit voor de rechter worden getoetst,” merkte voormalige federale aanklager Andrew C. McCarthy, nu commentator bij de rechtse National Review, op. “Dat maakt zijn beschuldiging meer een politiek statement dan een aanvalsinstrument.”

Toen gebeurde het onverwachte. Concord Management huurde Reed Smith in, een topadvocatenkantoor met kantoren over de hele wereld, en eiste om gehoord te worden. De zet was “echt iets om je op het hoofd te krabben”, vertelde een advocaat uit Washington aan Buzzfeed, omdat Concord zich buiten het bereik van de Amerikaanse wetgeving bevond en daarom niets te vrezen had van een beschuldiging en dus niets te winnen had, naar het schijnt, om voor de rechter te verschijnen. Maar toen eiste het bedrijf zijn recht op inzage op, wat betekende dat het toegang wilde hebben tot het immense onderzoeksdossier van Mueller. Hierdoor overrompeld verzocht Mueller om uitstel “om de verbazingwekkende reden”, aldus McCarthy, “dat de gedaagde niet behoorlijk is gedagvaard – ondanks het feit dat de verdachte voor de rechtbank is verschenen en vroeg om voor het gerecht te worden gedaagd.”

Prigozhin dwong de speciale aanklager om te laten zien wat hij heeft, vervolgde McCarthy, zonder risico voor zichzelf, omdat hij zich niet op Amerikaanse bodem bevond. Wat ooit een niet te verliezen zaak voor Mueller was, was opeens een niet te verliezen zaak voor de onverwacht slimme kok van Poetin.

Nu bevindt Mueller zich in een nog slechtere positie omdat hij verhinderd wordt melding te maken van een belangrijk deel van zijn rapport. Waar zal hij over praten als de Democraten erin slagen om hem volgende week te laten getuigen voor de inlichtingen en justitiële commissies van het Huis van Afgevaardigden – over het weer? Als zijn team doorgaat met de vervolging van Concord, riskeert hij gevoelige informatie te moeten overdragen terwijl hij zichzelf betrekt in een juridische warboel die jarenlang kan doorgaan, en dat allemaal zonder enig denkbaar resultaat. Als hij de zaak laat vallen, wordt het een public relations ramp van de eerste orde.

Zoals sceptici hebben opgemerkt, was de social-media campagne van de IRA zowel bescheidener als vruchtelozer dan de overdreven taal van het Muellerrapport over een “omvangrijke en systematische” samenzwering suggereert. Maar nadat Facebook vicepresident Rob Goldman had getwitterd dat “de meeste Russische advertentie-uitgaven pas NA de verkiezingen plaatsvonden”, werd hij gedwongen om om vergeving te smeken als een verdachte in een Moskous showproces omdat hij de omvang van de misdaad durfde te bagatelliseren.

Maar het was niet Goldman die de waarheid schond. Het was eerder Mueller. Dankzij de onverwachte verschijning van Concord Management betaalt hij nu de prijs.

Oorspronkelijk artikel verscheen op consortiumnews.com. 

vertaling: vertaalslag.blog

foto: Mike Maguire