Met een maand vertraging is het debuutalbum Contradictio in Terminis van de Gentse rapper Fatih dan toch in de rekken te vinden. Zoals de naam al laat vermoeden, staat het album in bol van de tegenstrijdigheden. Tegenstrijdigheden van het leven in de multiculturele grootstad, maar ook de paradoxen die Fatih maken tot wie hij is: een Turk, maar ook een Belg, de ruwe gast van de straten evenals de intellectuele socioloog, de jongen die zowel haat als liefde voelt voor de kleurrijk verloederde buurten van zijn geboortestad Gent. Met andere woorden, contradictio in terminis.

Muzikaal orgasme

Nochtans begint het album op muzikaal vlak op een niveau dat bijna teleurstelt: een bombastische intro, hier en daar wat wilde scratches, beetje reclame voor de mc zelf, u kent het plaatje. Echter vanaf de derde song S.O.S. wordt de inzet van het album duidelijk: teksten en rijmen om U tegen te zeggen die de luisteraar moeten leiden naar –laat ons eerlijk zijn- ietwat van een muzikaal orgasme. Fatih beheerst niet alleen het Gentse dialect als geen ander, de rapper switcht in zijn teksten ook zonder probleem van een ‘Turk-in-hart-en-nieren’, naar de rol van de verzuurde Vlaming. En dat allemaal met beats die resoneren aan de Franse, en zeker de Amerikaanse hip-hop – van de hoogste plank.

Ode aan 9000!

Een eerste hoogtepunt krijgt krijgen we bij het nummer 9000 (uitgesproken als ‘niegenduust’), een ware ode aan zijn stad Gent. Fatih schetst er een onverbloemd beeld van Gent ‘waar de koppen wit, bruin, ros, maar vooral zwart zijn… satelliet schotels en een fles in elke wc, mini-Ronaldinho’s op de pleintje in de cité’. Hetultra-catchy refrein zien we zo passen op de volgende match van de Buffalo’s en iedereen zingt mee: niegenduust!

Controverse-in-wording

Geen doordeweekse anekdotes bij Fatih. Zijn scherpe lyrics snijden bijwijlen aan twee kanten. De artiest neemt geen blad voor zijn mond en het nummer  ‘Bitches’ – waar de hypocrisie van bepaalde meisjes zwaar op korrel wordt genomen – is klaar voor alle mogelijke controverse: ‘Wiebel-wiebel-wiebel met de kont, elke keer een 5-reeks bmw langskomt, ge zijt niet waard dat uw naam uit de Koran komt… er zit meer olie in uw kop, dan in Bagdad, ge zijt ucuz en punt uit daarmee basta!’ De wannabe-emancipo-Ayaan-Hirshi-Ali’s zijn bij deze gewaarschuwd.

De socioloog

Fatih is socioloog van opleiding en dat laat hij doorheen zijn album het best merken in de track ‘Drie generaties’, waarin veertig jaar immigratie en de ervaringen die daar bij komen kijken, beter worden geschetst dan eender welke inleidende cursus tot de sociologie. De allerlaatste zin van het liedje laat trouwens niet veel over aan de verbeelding: ‘wollah ik heb schrik voor de vierde generatie’. Ook het meertalig karakter van de samenleving komt in het album goed tot zijn recht: Fatih flirt hier en daar met het Turks, Arabisch en de helft van één track is zelfs gedurfd in het Frans gerapt.

Climax

De muzikale en tekstuele climax wordt steeds verder opgebouwd tegen het einde van de cd. Het liedje ‘Contradictio’ is dan ook een zeer overtuigend gebrachte reflectie, zonder te vervallen in sentimentalisme: ‘ik ben half-en-half, altijd al, overal tussenin, fifty-fifty, wit op zwart, zwart op wit, een paradox, een antoniem, ik ben, ik ben … wie the fuck ben ik?” Sfeergeluiden en vrouwelijke vocals vormen de basis voor een oprecht en confronterend verhaal. Evenveel lof kunnen we uitspreken over het lijstduwende liedje ‘Dua’, wat ‘gebed’ in het Nederlands betekent. Fatih richt zich nu tot Allah en dit met zoveel emoties dat zelfs een overtuigd atheïst er niet gevoelloos bij zou kunnen staan. Amen.

Geen bio-couscous

Samengevat. Diegene die wil blijven geloven in de kapotgedraaide visie over het multiculturalisme a la bio-couscous en zogenaamde wereldmuziek, zal weinig boodschap hebben aan het debuutalbum van Fatih. De luisteraar krijgt immers een beeld van de stad ‘die de toeristen niet te zien krijgen’. Fatih, zijn leven doorgebracht tussen de blokken van het Rabot, weet immers hoe hij een persoonlijk verhaal op tekstueel en muzikaal overtuigend moet brengen. Dus een echte kunstliefhebber moet dringend Contradictio in Terminis thuishalen, luisteren en liefst ook nog eens herluisteren. Want Fatih heeft echt wel iets te vertellen.

Orhan Agirdag