Een groot gevoel van aandoenlijkheid overviel mij toen ik de koene kruisvaarder Verhofstadt op maandag 5 maart, de dag nadat Poetin was verkozen tot president, op het Poesjkinplein in het gure Moskou, bij nacht en ontij, zag protesteren. Kuifje in Congo ging ze daar eens uitleggen wat nu eigenlijk wel de inhoud was van democratie.

Het laatste van mijn gedachten is de schijnvertoning van de Russische verkiezingen te verdedigen. Mijn punt is echter : en bij ons ? Het protest van onze Guy (1) getuigt immers op de eerste plaats van een groteske eenzijdigheid. Van een flinke portie hypocrisie ook door te poneren dat in het Vrije Westen verkiezingen wèl eerlijk en democratisch verlopen.

Ook bij ons is de (al dan niet verplichte) verkiezingsgang immers niet meer dan de uitvoering van een zorgvuldig geregisseerd scenario door de economisch-financiële machten. Met als vooraf gekende uitslag : het ‘status quo’.

Het valt bij de actuele verkiezingen in de VS misschien wat meer op, doch het is hier niet anders. Eén vraag is voldoende : wie financiert het ganse zootje ?

Zelfde vraag en antwoord wat betreft onze zogenaamde onafhankelijke media. Bijgevolg vertolken zij (het olijke duo Martine en Fladdertje als vaandeldragers) in het ganse verkiezingsspektakel trouw hun rol van deskundige pleitbezorger van het democratisch grondrecht.

In deze turbulente tijden van financiële crisis is dit ‘status quo’ een wat moeilijker opgave. De avonturen van Wilders in Nederland (niet minder echter de 39,8 % van NV-A in de RTBF opiniepeiling van december 2011) of de democratie volgens Hongaars model laten weten dat ook de Europese Unie er niet zonder kleerscheuren vanaf komt.

Het is immers aantrekkelijk voor politieke leiders om de houtblokken van racisme en haat te gooien op het electorale vuur van de herverkiezing. De oorlogstrom te roffelen als blijk van vastberraden, nationalistische dadendrang. Het was met Bush in Irak en met Tatcher in de Falklands zo, het is met Sarkozy in Libië en Syrië niet anders.

Het gevecht om macht en invloed in de Midden-Oosten regio, en wereldwijd, kan echter niet verhinderen dat burgers er radicaal meer rechtvaardigheid willen afdwingen. Geen schijnoplossingen, maar radicale verandering.

Deze radicaliteit is de enige uitweg voor heel wat problemen waar wij mee worstelen. Van kernwapens tot klimaatopwarming, van financiële speculatie tot economische en politieke wereldorde. Van armoede en uitbuiting vooral.

Daarom kan het ons alleen maar verbijsteren dat Di Rupo I, als zoenoffer voor het nationale links-rechts evenwicht, heeft gekozen om te hakken in de nationale ontwikkelingssamenwerking (2).  Hoe Magnette (3) het ook draait of keert, het kan een zinnig mens niet anders dan een misselijk gevoel geven.

Het maakt er de fratsen (het bijkleuren in de marge) van Vlaamse Knack-goeroe Van Cauwelaert, of de Vande Lanotte’s en Co alleen maar pijnlijker door. Ik vraag het mij soms af : hoe houden zij het vol ?

Misschien spelen zij ook alleen maar hun rol. Zorgen de Verhofstadten en de Dehaenes van ons politiek wereldje voor het vrijwaren van hun eigen financiële verworvenheden. De zuurverdiende en zorgvuldig opgespaarde centjes (4). En niet in de eerste plaats voor henzelf, maar voor kinderen en nageslacht.

Een wat cynische oefening is dit argument wel als je het plaatst in het licht van het wereldwijd kinderbestand. Een oefening die geldt voor ieder van ons.

Je kan er alleen maar tegengif op innemen. Eén van de remedies vind je alleszins door wat te vertoeven bij de schrijfsels in de stad van Boontje. Het Aalst ook van priester Adolf Daens. Het kan nog een gans jaar. Rebels.

(1) De man was in goede doen in die dagen : op 8 maart was er zijn oproep om de Syrische oppositie snel wapens te leveren.

(2) Laten we wel wezen : met deze kritiek wil ik zeker niet vriend Bart plezieren. 40 % is meer dan voldoende.

(3) Voor slechte verstaanders : zie voetnoot 2

(4) Bedoeld als grof geformuleerd understatement.