Labour blijft stijgen in de verkiezingspolls…

Lia van Bekhoven, correspondent voor de openbare zender VRT-Radio in Londen schreef het artikel ‘De meltdown van Labour: Jeremy weet dat hij het niet kan’ op de website van Knack op 30 mei 2017. In de eerste en tweede alinea staat dat Corbyn op weg is Labour op de electorale klippen te storten en dat hij het in elk kiesonderzoek bij elke categorie van de bevolking moet afleggen tegen Conservatief eerste minister Theresa May. 

Halverwege april stond Labour in de opiniepolls zo’n 20 procent achter op de Conservatieven. Sinds het uitbrengen van het Labour Manifesto, op 15 mei 2017, is deze achterstand echter significant gedaald van 20 naar 10 tot 3 procent  op de dag van het verschenen artikel (30/05/017). Deze tendens is dus reeds enige tijd waarneembaar, waardoor het zeer vreemd is dat de journaliste deze inhaalbeweging van Labour niet meenam in het artikel.

Volgens haar is Labour door Jeremy Corbyn ongelooflijk onpopulair bij de 45 miljoen kiezers, maar hoe kan je dat statement volhouden wanneer de partij nu op 39 procent staat in de peilingen, bij jongeren veruit de populairste partij is en hij van Labour één van de grootste sociaal-democratische partijen van Europa heeft gemaakt?

Wanneer zij even later Tony Blair aanhaalt als succesvolste Labourleider ooit krijg je helemaal het gevoel dat er een analyse gemaakt wordt van de Labourpartij van 20 jaar geleden. In die periode van 20 jaar werd Blair ondertussen electoraal afgestraft en is een linkse hardliner tot partijleider verkozen. Vandaag is Labour op weg naar zijn beste resultaat sinds de laatste herverkiezing van Blair in 2005.

In die zin kan men Corbyn de redder van de Labourpartij noemen. Als men de resultaten van de sociaal-democratische partijen tijdens de voorbije verkiezingen in Nederland en Frankrijk bekijkt is dit niets eens overdreven. Daar haalden de PVDA en PS respectievelijk 5,7 en 6,35 procent van de stemmen.

 … ondanks negatieve media-coverage

Bij het bovenstaande kan men echter nog uitgaan van onwetendheid. De polls hebben inderdaad een shift gemaakt en Labour komt uit een electoraal diep dal. Deze wedergeboorte is er dus vrij onverwacht gekomen en bovendien net voor het verschijnen van het artikel. Wat voor een journaliste van een kwaliteitsblad wel onbegrijpelijk is, is dat zij het Corbyn verwijt dat de kiezers wel achter zijn programma staan, maar niet geloven dat hij dit kan uitvoeren.

Dit klinkt absoluut niet overtuigend en lijkt eerder het gevolg van een verborgen variabele in de oorzaak-gevolg-relatie. De reden waarom de populariteit van de programmapunten van Labour, zoals de investeringen in de gezondheidszorg en de belastingverhogingen voor de superrijken, niet gelijklopen met die van de figuur Corbyn is omdat de media er absoluut niet in slaagde de kiezers voldoende te informeren over de programmapunten van Corbyn en Labour.

Uit onderzoek van de London School of Economics (LSE) blijkt dat de meeste kranten die berichtten over Corbyn dat op een zeer vijandige en antagonistische manier deden. Dit was bij Corbyn veel meer het geval dan bij éénder welke kandidaat. Zo werd hij bijvoorbeeld in 44 procent van de artikelen als communist of terroristenvriend geframed. Zijn eigen standpunten kamen daarbij zelden aan bod.

Volgens LSE zorgt dit voor een groot democratisch deficit, omdat de rol van de media als ‘watchdog’ aan het verdwijnen is ten koste van die van ‘attackdog’. In het artikel van Lia Van Bekhoven komt deze kritische noot niet aan bod, integendeel, het lijkt een voorbeeld te zijn van deze nieuwe tendens in het medialandschap. Het feit dat de populariteit van Corbyn steeg door het uitbrengen van het Labour Manifesto toont aan dat de kiezers het verband tussen de leider van de Labourpartij en het verkiezingsprogramma nu wel zien, iets wat verschillende Britse media reeds jaren vertikten te doen.

De weigeringen om het over het programma te hebben van Corbyn en zijn constante ridiculisering zijn echter niet onschuldig. 70 procent van de nationale kranten zijn eigendom van slechts 3 mediabedrijven. Zij huiveren van de ideeën van Corbyn om de vermogenden meer belastingen te laten betalen.

De link met Bernie Sanders

De journaliste maakt in het artikel dezelfde fouten die verschillende media ook maakten met betrekking tot Amerikaans presidentskandidaat Bernie Sanders. Zij hameren voortdurend zo hard op zijn zogenaamde ‘onverkiesbaarheid’ dat men vergeet dat zijn speeches en interviews buiten de traditionele media volop gedeeld en geliked worden door diegenen die een links alternatief willen zien op het besparingsbeleid van de Conservatieve Partij. Mocht Jeremy Corbyn niet bestaan, ze zouden hem moeten uitvinden.