Foto: ambrassade.be
Marjolein Verboomen

“Rauwe realiteit jongeren in erbarmelijke woonsituaties moet dringend worden aangepakt”

Als maatschappelijk werker bij het Stedelijk CLB Antwerpen moet me dringend iets van het hart waarvan ik vind dat de overheid zwaar faalt. ‘De jongeren zijn onze toekomst’ wordt er altijd gezegd en daar geloof ik ook steevast in. Ik ben boos op de overheid die dit al jaren weet en er niets aan doet. Dit is immers een structureel probleem, waar dringend iets aan moet gedaan worden.

vrijdag 14 mei 2021 08:46
Spread the love

 

Wel nu, hoe moeten jongeren die in de meest erbarmelijke woningen leven, zich focussen op hun toekomst?

‘Leila’, een meisje van 15

‘Leila ‘is een meisje van 15, dat zich graag bezighoudt met make up, haar vriendinnen, jongens en naar school gaan. Een normale puber dus.

In het begin van het schooljaar had ze een aantal woede-uitbarstingen op school, waarvan ze zelf altijd erg schrok en eerlijk vertelde dat het dan zwart wordt voor haar ogen en ze op dat moment niet meer weet wat ze roept en doet.

Foto: roceteau.be

Als hulpverleners in het Centrum voor Leerlingenbegeleiding (CLB) verwijzen wij dergelijke jongeren dan door naar een ‘Rots en Water’ training. Het zijn trainingen voor betere agressiebeheersing en betere weerbaarheid.

Leila ging graag naar deze training en leek meer vat te krijgen op de beheersing van haar emoties. Tot er zich een akkefietje voordeed op school. Leila kwam bij de leerlingenbegeleider terecht en huilde.

Ze vertelde dat ze thuis al 4 maanden geen verwarming hadden tijdens de winter en dat er in de slaapkamers ongelooflijk veel schimmel op de muren en hoeken stond, waardoor ze samen met haar ouders, haar jongere broertje en twee grote broers samen in de living moesten slapen.

Ze is boos op haar vader omdat ze vindt dat het zijn schuld is dat zij zo moet opgroeien. Haar vader, ondertussen ziek van de slechte woonomstandigheden, voelt zich machteloos.

We hadden een gesprek met de ouders waarbij ze ons foto’s lieten zien, véél foto’s, van alle plaatsen in huis waar er zich schimmel bevond. Ik besloot daarom contact op te nemen met het desbetreffende Openbare Centrum voor Maatschappelijk Welzijn (OCMW) en legde daar de situatie uit.

Ik kreeg echter een droge mail terug dat ze de technisch adviseur eens zouden langs sturen. Tot op heden heb ik nog steeds geen antwoord gehad over het resultaat. Wel hebben de buren van Leila allemaal een brief gekregen dat ze voor augustus een andere woonst zullen moeten zoeken. Het gezin staat al 15 jaar op de wachtlijst van de Antwerpse sociale huisvestingsmaatschappij Woonhaven.

‘Axel’, een jongen van 15

Twee weken geleden begon ‘Axel’ een beetje opstandig gedrag te vertonen en te spijbelen. Na een moeizaam gesprek met de jongerencoach op school, waar hij zich diep schaamde, bleek dat zijn gezin van de ene dag op de andere op straat was gezet wegens ‘woonst onbewoonbaar verklaard’. Het is dus niet zo dat ze geen huur betaalden.

Axel werd samen met zijn broer geplaatst in een Antwerps Onthaal-, Oriëntatie- en Observatiecentrum (OOOC). Papa verblijft ’s nachts in de nachtopvang van het Centrum Algemeen Welzijnswerk (CAW). Hun oudste zus woont tijdelijk bij een vriendin en mama verblijft met het jongste kind in een pension.

Enkel in het weekend mogen ze elkaar zien van 10h tot 18 uur en daarvoor moeten ze in hun auto afspreken.

Ik heb contact opgenomen met het OOOC. Het OCMW  ‘kan’ niet voorzien in een crisiswoning want het gaat volgens hen niet om een crisissituatie (een crisis is een brand of een ontploffing). Nu zoekt het CAW verder naar een woonst. Dit gezin staat al 10 jaar op de wachtlijst van de Woonhaven.

Alle diensten die hier bij betrokken zijn, doen hun uiterste best om een woonst te vinden voor dit gezin, maar helaas botsen ook zij overal op muren. Dit gezin, waar alles wel moeilijk maar vredevol verliep, werd van de ene op de andere dag uit elkaar gerukt.

Vanuit het CLB kunnen wij hier slechts lijdzaam op toezien en gesprekken hebben met die jongeren, maar wat helpt dat als zij in overlevingsmodus zitten? Om over de achteruitgang van hun schoolresultaten nog maar te zwijgen.

Hoe moeten jongeren, die onze toekomst zijn, hoop hebben op een betere toekomst? En dit gaat nog maar over twee casussen. Overal botsen mijn collega’s op dezelfde problemen.

Dit is heel frustrerend. Het is soms dweilen met de kraan open. Het gaat hier over jongeren, pubers, die op zich geen enkel problematisch gedrag vertoonden, maar nu wel beginnen te revolteren. En terecht.

Dit frustreert me enorm. Ik ben boos op de overheid die dit al jaren weet en er niets aan doet. Dit is immers een structureel probleem, waar dringend iets aan moet gedaan worden.

Om dan nog maar te zwijgen over hoe deze jongeren de coronacrisis overleefd hebben in een gezin van zes, allemaal in dezelfde woonruimte. Hoe kunnen zij afstandsonderwijs volgen?

Vandaar deze open brief, het moest eraf. Ik zoek kanalen waar dit wel serieus wordt genomen.

‘Leila’ en ‘Axel’ zijn schuilnamen, hun verhaal is rauwe realiteit.

 

Marjolein Verboomen, maatschappelijk werker, Stedelijk CLB Antwerpen

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!