Ik weet niet wat er erger is: racisme op zich of het niet meer raar opkijken als je met racisme geconfronteerd wordt. Zoals die éne keer dat die vrachtwagenchauffeur zijn raam naar beneden draaide en ‘makkak’ naar mij riep terwijl ik wachtte tot het mannetje op groen zou springen aan het stoplicht. Ik gaf geen krimp, mijn blanke medestudente daarentegen spreekt er nu jaren later nog steeds over. ‘Weet je nog?’

Of onlangs nog toen iemand tijdens een woordenwisseling greep naar mijn afkomst en mijn religie om in een schreeuwerige taal zijn gelijk te halen. Ik probeerde de man te bedaren en wees hem erop dat ik hem heus wel kon horen als hij een paar decibels lager zijn racistische lofzang zou afsteken. Even leek hij van zijn melk, dat verwachtte hij niet, dan moest hij maar zijn bazooka bovenhalen. Hij had namelijk enkele woorden in het Arabisch geleerd, over moeders enzo, daar ging hij mij misschien iets zichtbaarder mee kunnen raken.

‘Niet toegeven’, schreeuwde dat stemmetje in mij. Ondertussen trilden mijn spieren onder de spanning en voelde ik het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Hij riep nog na dat de Mohameds en Mustaphas van deze wereld allemaal dezelfden waren. Dat bracht een deuntje in mijn hoofd terug naar boven dat ik geleerd had van medeleerlingen op school die een mondje Frans kenden: ‘Moustapha couscous, quand il pète ça fait de la mousse’. Kennen jullie dat?
Achteraf blijft het filmpje zich in je hoofd afspelen en kan je de slaap niet vatten. ‘Heb je wel juist gehandeld door kalm te blijven?’,weergalmde er urenlang door in mijn hoofd.

‘Het uiten van minachting, vijandigheid of haat van het ene ras jegens een ander, voortkomend uit een gevoel van meerwaarde’ is volgens Vandale de definitie van racisme. Maar racisme is veel meer dan dat

Omdat een woordenboekdefinitie ontoereikend is om een begrip als racisme te definiëren. Omdat ik niet meer wil geloven dat veelvoudig racisme een mens immuun maakt zoals een vaccin tegen een ziekte. Omdat ik niet meer wil horen dat racisme van alle tijden is en dat hij of zij ermee moet leren leven. Omdat ik racisme een menselijke stem wil geven. Omdat ik hoop dat anderen zich kunnen optrekken aan de herkenbaarheid. Daarom maak ik nu voor mezelf een balans op van wat racisme (voor mij althans) in het echt is. Voel je vrij om het lijstje aan te vullen. Stilletjes in je eigen hart, of openlijk naar de wereld, want ja, het mag.

Racisme is in je mens-zijn geraakt worden en dan denken of te horen krijgen dat het wel niet zo bedoeld zal zijn.

Racisme is het etiket ‘slachtofferrol’ opgeplakt krijgen, zelfs wanneer je gewoon slachtoffer bent.

Racisme is twee keer nadenken voor je het benoemt omdat je bang bent niet gehoord te worden.

Racisme is op de speelplaats van je 8-jarige medeleerlingen te horen krijgen dat je naar je eigen land moet terugkeren, niet begrijpend wat dat betekent.

Racisme is je die voorvallen als twintiger heel duidelijk herinneren en nu pas beseffen hoe erg die woorden wel niet waren.

Racisme is geconfronteerd worden met je afkomst en geloof wanneer je eens een oplopende discussie hebt.

Racisme is telkens weer geconfronteerd worden met je afkomst en je geloof in gewone gesprekken, en zo telkens op een ‘anders-zijn’ worden gewezen.

Racisme is weten dat deze laatste irritatie niet begrepen gaat worden omdat het goed bedoeld is en ik het maar moet plaatsen en begrijpen.

Racisme is je professionele capaciteit soms in vraag gesteld zien wanneer je een afwijkende mening hebt.

Racisme is iemand er zo ver toe brengen dat hij droomt van verre bestemmingen, niet omwille van de mooie stranden, maar omdat hij hoopt een land te vinden waar zijn bijdrage wel onvoorwaardelijk naar waarde geschat wordt.

Racisme is het gevoel hebben dat je ernstiger genomen wordt als je je mails met je functie ondertekent

Racisme is aan de telefoon niet automatisch je naam vermelden,om de persoon aan de andere kant van de lijn niet af te schrikken.

Racisme is het soms van de daken willen schreeuwen dat je jarenlange universitaire studies hebt gevolgd en dat je heus wel op een volwassen manier aangesproken mag worden.

Racisme is op een bepaald ogenblik beseffen dat een hoge opleiding niet noodzakelijk een schild tegen racisme vormt.

Racisme is de kracht vinden om ondanks die vaststelling toch te blijven doorgaan en te blijven geloven in je idealen.

Racisme is respect moeten opeisen terwijl je dat gewoon zou moeten krijgen.

Racisme is leren je tranen op te houden tot de donkere avond valt.

Racisme is toch nog maar eens de pagina omslaan en verder lezen hoewel je het boek verschrikkelijk vindt, maar toch nog hoopt op een mooie plotwending.

Racisme is ook heel vaak die hoop verliezen

Racisme is te horen krijgen dat je blij en dankbaar moet zijn met de kansen die je krijgt terwijl diezelfde kansen voor anderen als een evidentie beschouwd worden.

Racisme is het woord ‘sorry’ als een quasi stopwoordje te leren gebruiken.

Racisme is het gevoel krijgen dat je je noodgedwongen zichtbaar moet makenom aan de wereld te tonen dat racisme niet klopt.

Racisme is een Harry Potter cape willen hebben waarmee je je op sommige momenten voor blikken onzichtbaar kunt maken.

Racisme is je inspannen om beleefd te blijven omdat je racistische stereotypen niet wilt bevestigen.

Racisme is je achteraf zwak voelen omdat je probeerde sterk te zijn.

Racisme is je bestaansrecht in vraag gesteld zien

Racisme is je gevoelens ergens veilig opbergen, om verder te kunnen gaan.

Racisme is plots die gevoelens keihard in je gezicht krijgen, waardoor je volledig verlamd de simpelste taken niet meer kan uitvoeren.

Racisme is niet meer je gevoelens willen uiten omdat je niet het gevoel wilt krijgen dat je overdrijft.

Racisme is vechten om het volgroeide onkruid van twijfel en angst dat ooit in je lijf gezaaid werd eruit te trekken.

Racisme is jezelf er dagelijks aan herinneren dat je het waard bent naar waarde geschat te worden.

Racisme is niet de gepaste pen, de inkt of het woord vinden om het te omschrijven.

Racisme is de pen ter hand te nemen om dan te merken dat er enkel onzichtbare tranen op je blad vloeien.

Racisme is het steeds weer op zoek gaan naar andere middelen om je woede te blussen wanneer het traanvocht niet meer toereikend is.

Racisme is op je dertiende al lang uit de Jommekes, Marc Debels en Thea Beckmans gegroeid zijn en je in de teksten van Martin Luther King te verdiepen op zoek naar inspiratie.

Maar racisme is ook extra dankbaar zijnvoor de kostbare goede parels die je op je pad kruist.

Racisme is ook steeds het positieve leren inzien zelfs wanneer negativiteit overheerst, pas dan kan je overleven.

Racisme is ook streven naar een betere wereld voor je kinderen

Racisme is ook jezelf aanleren om trots te zijnwanneer je negativiteit overwint.

Racisme is ook blijven klimmen zelfs al voelt je rugzak zwaarder aan dan je kan dragen.

Racisme is ook troost vinden in de woorden van God die zegt dat niemand boven zijn capaciteit wordt belast.

Racisme is ook je ouders dankbaar zijn dat ze je de waarden hebben meegegeven die jouw in staat stellen om vooruit te gaan ondanks alles.

Racisme is ook dubbel zo hard je best doen om niet de mens te zijn die je verafschuwt.

Racisme is ook troost vinden in je geloof dat zegt dat je ondanks alles waardig moet reageren.

Maar racisme is ook de nood voelen om dit stuk met een positieve noot te eindigen.

Racisme is ’s morgens je huis verlaten en de moed hebben om jezelf te blijven.

Racisme is de moed bijeen rapen om zwart op wit te stellen wat racisme voor je is, al dan niet met een trillende hand.

Racisme is iets wat niet iedereen kan begrijpen, maar wat niet iedereen hoeft te begrijpen. Zolang dat racisme nooit als een normaliteit wordt beschouwd. Zolang dat racisme nooit als een excuus wordt bestempeld.

Racisme is onaanvaardbaar. Racisme is pijnlijk, hoe hard je ook tegen die pijn vecht.

Racisme is …

Racisme is nog zoveel dat ik hier zou willen neerpennen, maar ik geef de pen aan jou door.

Want zolang we niet kunnen zeggen dat racisme niet is, moeten we zeggen dat racisme niet niets is.

Racisme is. Punt.

Je kan de blog van Alia S. hier volgen.