Aanhangers van een ‘natuurlijke orde’ waarin mannen en vrouwen gescheiden wegen bewandelen, hebben het moeilijker met quota. Speciaal voor hen: quota dwingen geen vrouwen om tegen hun zin jobs op te nemen waar ze niet klaar voor zijn, zoals Liesbeth Homans suggereert (DS 23/2/2012).
Wel dwingen ze politieke partijen, overheden, bedrijven… om de blinde vlek in hun rekruteringsprocedures onder ogen te zien. Quota die een minimum van 1/3 opleggen, zoals voorgesteld door staatssecretaris Hendrik Bogaert, laten zelfs best wat marge aan die arme 35-jarige mannen die hun carrièredromen dreigen te moeten opbergen (dixit opnieuw Liesbeth Homans).
En quota zijn geen aanfluiting van de talenten van vrouwen. Het is wel een aanfluiting wanneer getalenteerde vrouwen onvoldoende doorstromen naar de jobs van hun dromen.
Er was heel wat protest te horen toen quota in de politiek werden ingevoerd, maar ze deden wat ze moesten doen: de discriminatie van deskundige vrouwen op dit terrein helpen wegwerken. Dat Rutten en Homans daar de vruchten van plukken, maakt de eerste tot een dankbare voorstandster (DS 23/2/2012), de tweede gruwt bij de gedachte. Het komt ons voor dat de politiek niet onder de quota heeft geleden. Bedrijven en overheden zullen daar ook geen kwalijke gevolgen van dragen.
Het VOK beklemtoont dat er ook naast de top – dus waar al die ‘normale’, minder ambitieuze vrouwen werken – óók een loopbaankloof gaapt. Vrouwen verdienen gemiddeld minder en werken veel vaker deeltijds dan mannen. Ze nemen meer thematische verloven op, bouwen minder pensioenrechten op en werken vaak in sectoren waar o.m. lonen lager liggen dan in de ‘mannelijke’. Ze besteden meer tijd aan huishoudelijk werk en zorg voor de kinderen.
Veel vrouwen botsen al op een zorgplafond nog voor ze zich kunnen afvragen hoe ze het glazen plafond zullen doorbreken. En dat heeft onder meer te maken met maatschappelijke verwachtingen (want waarom wordt steeds aan de vrouwelijke manager gevraagd hoe ze werk en gezin combineert) en met tekorten in de kinderopvang.
De besparingsmaatregelen die de huidige regering doorvoert, en de nakende inkrimping van de welvaartsstaat omdat overheden bankschulden aan het aflossen zijn, dreigen de positie van vrouwen op de arbeidsmarkt verder te verzwakken. Het lijkt ons dat de bekommernis daarnaar zou mogen gaan. En dat als er en passant toch een poging is om de positie van een kleine groep vrouwen te versterken, die niet óók nog eens gefnuikt moet worden.
Els Flour is voorzitster van het Vrouwen Overleg Komitee
Het Vrouwen Overleg Komitee (VOK) is een feministische en pluralistische overleggroep die elk jaar op 11 november de Nationale Vrouwendag organiseert.
