PWA was een sterk merk. Vele ouderen en scholen deden beroep op de PWA’ers. Binnen deze vorm van tewerkstelling konden personen die niet konden deelnemen aan het gewone arbeidscircuit ingezet worden voor laagdrempelige maatschappelijke zinvolle activiteiten. De personen in kwestie voelden zich nuttig en kregen een beter zelfbeeld.Ze hoorden erbij.

Vandaag schakelt men over op “wijkwerken” dit houdt in dat het huidige systeem voor de werknemer en de werkgever één jaar behouden blijft. Dan is men volgens de regering rijp voor de reguliere arbeidsmarkt . Niets is minder waar , dit arbeidersbestand is om psychische of andere gezondheidsredenen niet in staat om te functioneren binnen het normale circuit. Ervaringsdeskundigen stellen dat slechts enkelen zullen doorstromen de anderen zullen in de werkloosheid terecht komen. Werkloosheid waarvan de uitkering degressief wordt. We kunnen hier spreken van een door de overheid georganiseerde werkloosheid.

De PWA’s hadden een belangrijk maatschappelijke meerwaarde. Onder controle en met samenwerking van het middenveld werd er door de gemeenten voor gezorgd dat mensen met weinig kansen een job kregen , ook al ging het maar om een paar uurtjes per week. Deze werknemers kregen een band met hun opdrachtgever, de gemeente de school een hoogbejaarde. Vandaag zal die band na één jaar wegvallen, vooral inzake poetshulp bij bejaarden is dat geen goede situatie.

De regering leeft met de idee dat de PWA een soort therapie is die zichzelf in stand houdt en teveel kost. Het motto luidt: iedereen aan het werk het kost minder , men is productief. Mensen moeten kansen krijgen binnen hun mogelijkheden. Ze doen functioneren binnen een voor hen ramzalige omgeving is meedogenloos.