Het partijpolitieke ellebogenwerk aan de linkerzijde is al een tijdje bezig. Wouter Van Besien haalde net nog in De Zondag uit naar PVDA+ en blijft hardnekkig beweren dat zijn partij de enige sociale en groene partij is. In verkiezingstijd was van Walter Lotens
(Rood!), in navolging van De Morgen, ook nog een voorspelbare geste te verwachten
(zie hier).
Dat hij nergens kritisch is over het boek van Delwit, vriend aan huis bij
Magnette, zegt eigenlijk genoeg. (Terzijde: De Morgen censureert nog steeds het
boek ‘Het
Vlaanderen van De Wever’ van Koen Hostyn, gewoon omdat dit van de
studiedienst PVDA+ komt.)

De beweringen van Delwit werden al door Peter
Mertens beantwoord (zie hier):
(a) PVDA+ voert reeds beleid, o.a. in Borgerhout. Zeggen dat ze dat niet
wil doen, is dus door de feiten achterhaald. Het is ook wel vrij absurd een partij
te verwijten dat ze geen beleid wil voeren nog voor ze in het parlement zit. (b)
Spreken van een ‘dubbel agenda’ is een intentieproces waartegen sowieso geen
verdediging mogelijk is.

Oproepen voor een discussie over ‘het verleden’,
vlak voor de verkiezingen, is natuurlijk een strategische truc: het is
zoals iemand die van pedofilie beschuldigd wordt, zich steeds maar wil verdedigen, met
als resultaat dat een breed publiek dan denkt dat er toch wel iets mis moet
zijn, waarom praat die persoon daar anders zoveel over?

Ondertussen kan de nieuwe voorzitter het niet
over zijn eigen partijprogramma hebben, hoewel hij al 2 boeken schreef waarin
duidelijk met het verleden gebroken wordt, en dat blijkbaar in zowat elk
interview steeds opnieuw moet doen. De valstrik: als je er niet op wil ingaan,
volgt de gratuite beschuldiging dat je de discussie weigert of iets verzwijgt.

Evergreens

Het is trouwens uitkijken naar de
moddercatch die in de weken voor de verkiezingen nog zal volgen. Wie wedt er
mee dat bijvoorbeeld De Standaard en De Morgen vlak voor de verkiezingen nog
flink de schuif zullen opentrekken, respectievelijk om Sp.a en N-VA wat
tegemoet te komen? Helaas voorspelbaar allemaal, arm Vlaanderen. Hierbij alvast de te
verwachten verwijten.

1_ PVDA+ is wel een interessante en sympathieke
partij (eerst mouwvegen om redelijk over te komen…) maar electoraal verwaarloosbaar. Dat was het verhaaltje in
aanloop 2012. Nu zit de schrik er goed in bij andere partijen: overal in raden
van bestuur gaan partijsoldaten wellicht met de voeten vooruit. De Wever kreunt vandaag
alvast onder de oppositiestem van PVDA+ in Antwerpen. Peter Mertens zit nog niet
in het parlement, maar er wordt al gedaan alsof we op 26 mei in Havanna zullen
wakker worden.

2_ PVDA+ verzwakt links. Vreemd toch, als
blijkt dat zij nu al zo op het beleid wegen? (e.g. vermogensbelasting, 6% BTW op energie,
en ook in het cultuurbeleid is er frontvorming met ABVV en Groen, tegen de vermarkting
van de cultuursector en tegen Creative Europe, het EU-cultuurbeleid). Op naar
de gezamelijke strijd, na 25 mei.

3_ Het is ‘extreem-links’. Maar blijkbaar wel minder
extreem dat de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Bovendien is
de enige gelijkenis die met extreemrechts opgaat deze: Vlaams Blok heeft sinds
1991 het programma van de andere partijen bepaald. PVDA+ doet dat nu al enkele
jaren aan de linkerzijde.

4_ Het zijn autoritaire stalinisten, de wolf in schapenpak.
Vreemd, als zowat alles dat PVDA+ doet, blijk geeft van een radicaal
democratische strijd, van onder uit. Bottom-up organiseren, grassroots,
betogen, petities, enquêtes, de troepen verzamelen, etc. Typisch aan een ‘stalinist’ is trouwens dat
die de dissidente linkse stem monddood maakt. Ik denk dat we in dit opzicht de
stalinisten vandaag bij de gevestigde linkse partijen kunnen zoeken.

5_ Het zijn Marxist-leninisten. Tja, opnieuw
een valstrik, want Lenin schreef zoveel over en vanuit Marx, dat je als marxist
onmogelijk kan zeggen dat het allemaal onzin is. Dat zou intellectueel simpelweg
oneerlijk, zelfs idioot zijn. Maar je bent als marxist toch niet meteen ook een orthodox leninist? Is
gans ‘nieuw links’ sinds de jaren 1960 dan ook ‘leninistisch’? Dat PVDA+ zich
duidelijk als marxistisch profileert, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de
Nederlandse SP, is net een troef.

Het is zoals bij Nietzsche of Darwin: er zijn
nogal wat ‘nietzscheanen’ en ‘darwinisten’ die het heel bont hebben gemaakt,
om het zacht uit te drukken. Erger nog: dat Hitler met beiden dweepte, zoals Pol
Pot met Marx, betekent hopelijk niet dat we dan bijv. Darwin maar moeten
dumpen.

Marx en Darwin zijn trouwens tijdgenoten. Maar blijkbaar kost het heel
wat mensen minder moeite te geloven dat ze afstammen van een pantoffeldiertje
dan dat de accumulatie van kapitaal en miserie hand in hand gaan.  

Tips

Als je dan toch kritisch wil zijn, verwijs dan
ten minste naar de juiste zwakke punten. Hierbij wat suggesties.

1_ Het is een partij van vrijwilligers en dus ‘amateurs’ zo je wil,
(meer leden dan bijv. Groen) en heel weinig middelen. Dat maakt coördinatie
moeilijk, mensen moeten na en voor hun werkuren meehelpen, er moet beroep
gedaan worden op veel goeie wil, je kan moeilijk de aangeboden hulp weigeren, want er
wordt een psychologie van ontvankelijkheid en open overleg verwacht, etc.

Vanwege de vele vooroordelen tegen deze nog
vrij onbekende partij zit je tevens met het probleem dat er maar één iemand wat
misvattingen of persoonlijke bizarre claims moet opperen waardoor meteen de
hele winkel in diskrediet kan worden gezet. Eén foute opmerking kan
onmiddellijk gegeneraliseerd worden naar de ganse ploeg. Andere partijen hebben
echter zetelende politici die elkaar in de media compleet tegenspreken, ook bij Groen en zeker bij Sp.a. Maar
dat vinden we blijkbaar al evident, zelfs een toonbeeld van ‘discussiecultuur’
en ‘consensusbereidheid’. Terwijl het uiteindelijk toch gewoon kiezersbedrog
is. 

2_ Een ruime meerderheid aan nieuwe en
jonge leden. Groentjes dus, zo je wil. Groot probleem, want dat impliceert dat er veel geïnvesteerd
moet worden om elkaar onderling te leren kennen, de nood aan vorming is hoog, met
name de ontwikkeling van een politiek bewustzijn, etc. Daar komt bij dat veel
van die leden vooral interesse hebben voor het marxisme.

En een must voor het
marxisme is dat je onderling kritisch en radicaal de discussie aangaat. Marx
riep zelf op om hem te contesteren met wetenschappelijke evolutie als doel. Heel
boeiend en noodzakelijk allemaal, maar dat kost veel tijd en energie. Dat weegt
onvermijdelijk op de efficiëntie en slagkracht.

3_ Een partij die kiest voor pertinente systeemkritiek.
Dat betekent dat je niet alleen de andere partijen en het beleid tegen krijgt.
Ook al de grote machtcentra zetten zwaar in om deze vereniging te neutraliseren
(e.g. financiële elites, VOKA, rechtse en Vlaams-nationalistische denktanks, commerciële mediagroepen). Het strijdmiddel van
deze systeemkritiek is het studiewerk. Dat impliceert dan weer inzetten op
veel nieuw onderzoek tegen de gangbare propagandamachines in.

Dat is opnieuw een risico, als partij ten minste,
want studaxen moeten de ruimte hebben om te kunnen discussiëren, het flink oneens
te zijn, om zich te vergissen, om samen na te kunnen denken hoe een immens
grote uitdaging als het socialisme 2.0 vorm kan krijgen.

Van een
oppositiepartij wordt daarentegen eenstemmigheid verwacht, zelfs dat ze meteen met
de conclusies naar buitenkomt. In tegenstelling tot andere partijen is een
partijcongres hier geen mediagenieke verkiezingsstunt, maar het echte werk, het
moeizaam uitzetten van de bakens voor de toekomst. In pre-electorale tijd is
daar helaas gewoon amper ruimte voor.

4_ De grootste zwakke plek is de hedendaagse
koudwatervrees voor idealisme en dus machteloosheid. Er is bijna geen strijdbaar links meer, dat moest
van nul opgebouwd worden. De verzorgingstaat is er gekomen in een tijd van de
Koude Oorlog, met het ‘rode gevaar’, een tijd met een sterke arbeidersbeweging,
een tijd van naoorlogse wederopbouw waarin economische vooruitgaing nog mogelijk was, dus nog voor de overproductiecrisis vanaf
de jaren 1970 de Westerse overheden aanzette tot het creëren van kunstmatige
koopkracht (staatschuld, behoeftecreatie, financiële luchtkastelen en andere
bubbels) waardoor wij nu allemaal met de rug tegen de muur staan. De tijdsgeest is vandaag helaas compleet omgeslagen.

De verzorgingstaat is nu een vogeltje voor de
kat, en we leven ook nog eens in tijd van politieke ‘linkse’ hyperpragmatiek, van lifestyle-links met een aversie voor politisering,
trendy maar tandeloze transitie-spitstechnologie die kiest voor het dweilen met de kraan open, van ‘narcisme uber alles’, en vooral een totaal gebrek aan solidariteit. Als marxistische
partij moet je dus eerst het warm water heruitvinden en het vuur in de geesten aan proberen te krijgen, te midden van het hegemonische, neoliberale offensief.

Daarbij bots je op een muur van
antipolitiek, van cynisme, conformistisch escapisme en défaitisme, en ook nog eens tegen clubjes van zelfverklaarde progressieve collega’s die
voortdurend zelf het schrikbeeld van ‘de staat’ en ‘de politiek’ aanblazen, en
zo de levensgevaarlijke illusie wekken dat je in een moderne samenleving ook
wel zonder ‘staat’ verder kan. Terwijl de inzet er juist uit bestaat via een
brede, transnationale politisering de geprivatiseerde overheden terug te veroveren van rechtse
machten. Of er op zijn minst toch de dialectiek mee aan te gaan.

5_ Opboksen tegen uitsluiting en censuur.
Het valt op dat heel wat Vlaamse media en publieke instituten, bijvoorbeeld in
het organiseren van stemtests en verkiezingsdebatten, in democratisch opzicht falen door PVDA+ meer dan dikwijls te negeren. Om in de media in te breken, zijn daarom allerhande
symbolische acties en slogans nodig. Dat creëert onvermijdelijk een imago van
populisme, een noodzakelijk kwaad helaas.

Laten we er trouwens vanuit gaan dat deze
censuur niet altijd door partijpolitieke netwerking is ingegeven. Om het
calimero-verwijt alvast te voorkomen: het zal wel gewoon liggen aan dat conservatisme,
die typische honkvaste Vlaamse behoudsgezindheid. Veel PVDA+ sympathisanten moeten daarom onder de radar blijven om op een andere manier dezelfde
boodschappen over te brengen. In verkiezingstijd is dat wel een groot nadeel, het werkt systeembevestigend.

Tot slot, de 20^ste eeuw is al even voorbij.
Staatscommunisme, sociaaldemocratie, eco-liberalisme, een multitude aan
p2p-anarchisme, het faalde allemaal. Want begin deze eeuw zitten we met een
snel opkomende neoliberale wereldorde. Links miste de boot, heeft er met zijn
huidige recepten en achterhoedegevechten vrijwel geen verweer tegen, en rechts weet dat
helaas maar al te goed. Ze krijgen vrij spel.

Dat we intussen in de 21^ste eeuw
zitten, daar heeft getraumatiseerd links het nog moeilijk mee. Laten we daar gewoon
begrip voor hebben, het liefdevol omarmen. Want we hebben elkaar nodig na 25 mei en de verkiezingstijd zal op zich nog genoeg gif en
geruzie produceren, waardoor de anti-politieke gevoelens bij een breed publiek
alleen maar harder worden aangewakkerd.

Uit een recent onderzoek bleek dat de
helft van de jongeren geen interesse heeft in politiek, 1 op 3 vindt stemmen
zinloos. Dat zet de deur voor nieuwe rechtse dictaturen wagenwijd
open. Ondertussen is De Gucht van die partij voor ‘de vrijheid’, weet je wel, vlijtig in Brusselse achterkamertjes een
vrijhandelsakkoord met de VS aan het bedisselen.

We mogen niet eens weten wat
er in staat, laat staan dat we inspraak hebben. Laten we hopen dat er na 25
eindelijk eens een breed progressief front komt, waar bijzonder veel ruimte voor discussie is, maar ook de bereidheid om vooroordelen opzij te zetten.