Concurrentie kan pas spelen als er een zeer hoog aantal aanbieders zijn voor een product of dienst. Concurrentie mag niet spelen voor producten en diensten die van algemeen belang zijn.

Wanneer de aanbieder enorm moet investeren om een product aan te bieden is de kans groot dat het aantal spelers te beperkt is en men nog moeilijk van een gezonde concurrentie kan spreken. Hier denk ik aan de spoorwegen, elektriciteitsvoorziening en telecom. Als het aantal spelers juist omwille van de enorme investeringen te klein is krijg je monopolyvorming en moet de overheid die taken op zich nemen.

Deze tendens speelt zich af in een kapitalistisch systeem waar de winstmarges te klein worden. Als de marges te beperkt worden krijgt men overnames die het d.m.v. synergiën mogelijk maken om de winstmarges te vergroten. Hierdoor daalt het aantal spelers. Uiteindelijk blijven er maar één of een paar spelers over die uiteindelijk de prijs bepalen. Wanneer deze trend zich doorzet binnen verschillende bedrijfsdomeinen krijgen we nog enkele spelers die daarenboven het aantal jobs doen dalen. Minder jobs zorgen voor minder consumenten want ze zijn werkloos. Vermits in een kapitalistisch systeem de productie (productiviteit) steeds moet stijgen krijgen we overproductie. Overproductie zonder consumenten doet het systeem crashen.

Bij Proximus en Orange zien we dat twee grote spelers intens gaan samenwerken dit omdat hun winstmarges onder druk staan, wanneer de derde speler daar zich naar verluid aan toevoegt blijft er weliswaar enkel voor het gebruik van het netwerk nog één speler over, dit is een voorteken voor een verdere samensmelting zodat men dicht bij een monopolypositie komt die niet meer via het overheidsaandeel in enkel Proximus kan gecontroleerd worden.

Het voorheen verguisde RTT-monopolie van de zuivere overheid komt dan in gemonopoliseerde private handen, is het dat wat we willen voor een universele dienst als Telecom?