Op zondag, dag zes van de protesten, deed Moebarak een zogezegde toegeving tegenover het volk. Hij besloot de volledige regering de laan uit te sturen. Maar hier zit een dikke adder onder het gras. Moebarak zelf zou wel aan de macht blijven. Zoals iedereen kon vermoeden, behalve Moebarak die de situatie klaarblijkelijk niet kan inschatten, maakte deze strategische zet absoluut geen verschil.

Omar Suleyman als vicepresident

Demonstranten bleven in aantal toenemen en dat zullen ze blijven doen totdat Moebarak aftreedt. Bovendien deed Moebarak wat hijzelf een toegeving noemt, namelijk het aanstellen van een vicepresident, Omar Suleyman. Op zich is het een vooruitgang voor Moebarak om een vicepresident aan te stellen. Maar er zijn twee belangrijke tegenargumenten.

Ten eerste zijn dit vijgen na Pasen. Niemand wil nu nog compromissen sluiten, het volk heeft besloten dat dit het einde is van het Moebarak-regime en ze gaan niet voor minder. Daarnaast is Omar Suleyman een figuur die gelieerd is aan de Moebarak-kring. Geen enkele Egyptenaar zal nu nog genoegen nemen met machthebbers die ook maar de minste link hebben met het regime.

Hoewel het lijkt alsof Moebarak hier erg alleen staat, treedt hij hard op. Al vier dagen ligt het internet plat. Alle contact met de buitenwereld worden zo veel mogelijk belemmerd. De sociale media, die gezien worden als de katalysator van de revolte, zijn over het hele land gebannen. Nu en dan is het mogelijk om per telefoon contact te maken met de Egyptenaren, maar ook die lijnen worden meer dan eens per dag afgesnoerd.

Al Jazeera-journalisten opgepakt

Zelfs Al Jazeera kreeg te kampen met plotse invallen in hun bureau in Caïro. Zij moesten stante pede het werk stilleggen. Hoewel zij hieraan niet onmiddellijk gehoor gaven, en er ook geen officiële papieren konden worden getoond als bevel voor het stopzetten van de activiteiten, werden ze ermee bedreigd dat hun cameramateriaal in beslag zou worden genomen. Momenteel zendt Al Jazeera nog wel uit vanuit Caïro, maar de namen en gezichten van de reporters worden om veiligheidsredenen niet langer meegedeeld.

Na zeven dagen chaos beginnen de neveneffecten duidelijk te worden. In internationale berichtgeving ligt de focus op Midan Tahrir, het Bevrijdingsplein. Dit is het centrale plein en tevens de plaats waar de eerste protesten van start zijn gegaan. Er worden sinds het uitbreken van de revolutie ook grootschalige protesten gehouden in Suez en Alexandrië.

Maar de protesten en de gevolgen daarvan komen overal in het land tot uiting. Iedereen hoopt binnenkort een nieuw tijdperk in te gaan. Het ultieme doel is een nieuwe, eerlijke regering aan de macht te zien in Egypte. Maar die mooie idealen zien we vandaag nog niet.

Plunderingen en vandalisme

Voorlopig zijn het enkel de nefaste gevolgen waarvan we getuige zijn. In de arme buitenwijken zoals Munira, maar ook in de rijkere rand van de stad worden steeds meer meldingen gedaan van overvallen en vandalisme. Volgens de inwoners van de 6 Oktober-wijk, een rijkere wijk net buiten de stad, is de criminaliteit amper onder controle te houden.

Ahmed, een 21-jarige student die met zijn ouders in het centrum van Caïro woont, is met zijn moeder gevlucht naar de 6 Oktober-wijk. Hun motieven om naar daar te gaan, zijn op die zeven dagen van aanhoudend protest sterk veranderd. In de eerste plaats wilden zij de chaos en de wanorde van centraal Caïro ontvluchten.

Zoals het een goede moslim betaamt, stond Ahmed ervoor in zijn moeder te verzorgen en te beschermen. Hoewel hij liever deel had genomen aan de protesten was dit nu de prioriteit. De eerste dagen waren ze daar inderdaad veiliger. Maar sinds zaterdag is alles veranderd. De straten van de 6 OKtober-wijk zijn nu ook niet langer veilig.

Terwijl protesten worden gehouden op centrale pleinen, ontstaat in de rustige residentiële wijken ook oproer. Auto’s worden in brand gestoken en huizen worden geplunderd. Ahmed vertelt hoe de armere klasse een alternatieve weg vindt naar rijkdom. “Ze nemen alles mee wat ze tegenkomen, het gaat er niet meer om hoe waardevol de dingen zijn. Alles is goed. De mensen denken niet meer na en zien de chaos als dé gelegenheid bij uitstek om te nemen waar ze volgens hen recht op hebben.”

Intussen is de politie nergens te bespeuren. Maar de inwoners van de 6 Oktober-wijk hebben hun eigen manier gevonden om zich te verdedigen. Ahmed vertelt ons hoe de burgers onderling een regeling hebben getroffen. “We houden nu zelf de wacht. We hebben een rotatiesysteem op poten gezet en patrouilleren voortdurend in onze buurt rond. Bovendien hebben we eigenhandig barricades geplaatst aan het begin en het einde van de straten, zodat we weten wie de buurt betreedt.”

“Leger aan de kant van het volk”

De politie werd maandag terug de straat opgestuurd, maar ze blijft nog erg afwezig in het straatbeeld. Het leger daarentegen rukt sinds zondag op in de straten van Caïro. Zij zien het als hun voornaamste taak de burgers en hun bezittingen in veiligheid te brengen. Op tanks zien we slogans als “veiligheid voor onze mensen” en “laat niets of niemand tussen het leger en het volk komen”. Maar zij kunnen niet overal tegelijk zijn.

De burgers moeten op vele plaatsen het heft zelf in handen blijven nemen. Het is opmerkelijk dat voorlopig alle contact tussen de demonstranten en het leger zonder noemenswaardige strubbelingen verliep. Het is nog niet duidelijk welke kant het leger uiteindelijk zal kiezen, en alles kan er in een mum van tijd weer helemaal anders uitzien. Maar de kans bestaat dat het leger zich volledig achter de betogers gaat scharen, en dat zou zelfs kunnen leiden tot een militaire coup.