Als we de monumenten over Koning Leopold II verwijderen, moeten we toch ook het standbeeld in Elsene en de laan in Jette van zijn katholieke (lees: conservatieve) generatiegenoot Charles Woeste aanpakken die zich altijd verzet heeft tegen de leerplicht voor de lagere school. Om het officieel onderwijsnet de vleugels te knippen… zo ging dat toen nog.

Het ruiterstandbeeld van Leopold II op het Troonplein van de hand van Thomas Vinçotte is een prachtig beeldhouwwerk trouwens. Gaan we dan ook nagaan wat te doen met het portret van het echtpaar Arnolfini van onze Vlaamse primitief Jan Van Eyck of wie Maria de Medici van de portrettentreeks van Peter Paul Rubens was. Gaan we die werken naar de reserves van de National Gallery of van het Louvre verplaatsen of ze carrément vernietigen?

Geschiedenis vormt een basis voor kennis en vooral voor begrip van de evolutie en toekomst van de samenleving. De samenleving onder Leopold II kan bezwaarlijk een democratie genoemd worden. Maar de machthebbers van toen zijn veel ruimer dan Leopold II, en de vooruitgang naar de huidige liberale democratie heeft veel dieptepunten en enkele hoogtepunten in ons collectief geheugen gebrand.
Waarom enkel duiding plaatsen bij wie of wat vandaag verwijst naar onaanvaardbare toestanden van weleer? Moet er dan ook geen informatie geplaatst bij monumenten voor tijdgenoten van Charles Woeste die in Brussel kwaliteitsnormen introduceerden voor het stedelijk onderwijs (Brussels Burgemeester Charles Buls en de Ligue de l’Enseignement)?
Misschien pleiten sommigen er wel onbewust voor om overal terug heiligenbeelden te plaatsen, tot we beseffen dat de Franse Revolutie nodig was om immanente privilegies voor kerk en adel te ontmaskeren…

Zelfs in onze democratie worden niet steevast goede beslissingen genomen en daar horen we het beste van te maken. We zijn allemaal mee verantwoordelijk voor wie de politiek mag aansturen. Excuses herschrijven nooit de geschiedenis voor de slachtoffers of voor de daders. Wel kunnen ze helpen bij het verwerken van onrecht als ze nog onder de betrokkenen worden uitgesproken. Deze les kregen we van de Griekse tragediedichter Euripides die in zijn Orestes een einde stelt aan de niet aflatende activiteit van de wraakgodinnen door een vonnis van de volksvergadering.
Wie ooit de geschiedenisles heeft afgeschaft in ons onderwijs, ziet de behoefte vandaag via tochtgaten en air conditioning terug binnenwaaien.