Vandaag zijn mijn gedachten bij alle ouders die moeten jongleren tussen thuiswerken, preteaching en het huishouden. Wat een opdracht! Het is geen makkie en het lijkt soms onverenigbaar met alle taken en rollen die ouders hebben. Alle ouders zitten in hetzelfde schuitje. Toch zijn er ouders die nog met meer worstelen en met de handen in het haar zitten.

In coronatijden worden een paar zaken nog duidelijker dan ervoor. Wie het ervoor al moeilijker had, heeft het nu extra moeilijk. Een paar dagen terug hoorde ik een moeder van een kleuter. Ze vroeg zich af waarom de winkels zoals Kruidvat en Action gesloten bleven. Dé lowbudgetwinkels voor speelgoed, schrijfgerief, enz.

Moeder van een kleuter: “We moeten onze kids entertainen, zinvol laten bezig zijn, ermee knutselen enz. Maar ik had nauwelijks materiaal daarvoor thuis. Ik voelde me genoodzaakt om alles online te bestellen: nieuwe potloden, schaar, lijm, wat papier enz. Dit heeft me 70 euro gekost. Ik heb het niet breed maar heb het toch gedaan. Maar ik ken genoeg gezinnen waar die ruimte daarvoor niet is en er niets met die peuters en kleuters wordt gedaan.”

Ze vroeg zich af waarom er geen budget wordt voorzien voor scholen waardoor ze deze materialen (een starterspakket) kunnen rondbrengen bij de ouders? Of dat scholen uitzoeken of ze wat tweedehandsmaterialen hebben en deze rondbrengen bij ouders die het kunnen gebruiken? Ik kon me er wel in vinden … Voor deze gezinnen maakt het niet veel uit of de tuincentra en doe-het-zelfzaken nu wel mogen openen.

Dan sprak ik een andere moeder. Deze was onlangs verhuisd van Antwerpen (2060) naar een kleine gemeente, mooi in het groen. Ze woont in een open bebouwing en ziet in haar buurt allemaal woningen met mooie aangelegde tuinen met een schommel, een glijbaan, een mooi terras, enz …

“De kinderen in mijn buurt kunnen in een veilige omgeving al om 8u ‘s morgens in hun tuin buiten spelen. Je hoort hun moeder dan eens roepen om 11u om binnen te komen en te werken voor school. Je hoort er minder gekrijs, en die kinderen lijken veel rustiger omdat ze zich hebben kunnen uitleven en spelen.” Deze kinderen zullen ontvankelijker zijn om hun huiswerk te kunnen maken en te kunnen bijleren tijdens de preteaching. Ze maakte zich terecht de bedenking dat het toch helemaal anders was in de buurt waarin ze was opgegroeid.

Ik hoor verhalen van ouders die in dichtbevolkte wijken wonen, in kleine appartementen met drie à vier kinderen én met weinig groene ruimte in de buurt. Een moeder vroeg zich af: “Waarom wordt alles volgebouwd en wordt er niet bewust gekozen voor meer groen en speelruimte in elke buurt? Deze gezinnen hebben behoefte aan zuurstof.”

Onderzoek wijst uit dat leerachterstand bij ‘de gegoede leerling’ nà de zomervakantie één maand bedraagt. Want tijdens een zomerreis bezoekt men al eens een museum of een natuurpark waar men sport, leert kamperen enz. Creatieve vaardigheden, logisch denken, cultuur opsnuiven; het wordt gestimuleerd. De minder gegoede leerling staat na een zomervakantie drie maanden achter. Dit doet me als politica en als moeder pijn. Wat dan met de kinderen die nu in coronatijden geen les krijgen en geen materialen voor handen hebben? En wiens ouders niet in staat zijn om aan preteaching te doen?

Vandaag lees ik dat er 1,1 miljoen kinderen virtueel terugkeren naar school. Daarvan zijn echter 150.000 leerlingen moeilijk bereikbaar. Met de wetenschap dat er te weinig laptops voorhanden zijn én er nog een zomervakantie komt, wordt het overduidelijk dat de kloof groter wordt. Een zorgwekkende accumulatie van maanden leerachterstand. Ik hoop dat minister Weyts hier samen met de onderwijsexperten en koepels zorgt voor concrete maatregelen die deze achterstand zo minimaal mogelijk houden.

Nadia Saouti is Gemeenteraadslid Groen Mortsel.

Foto: IowaPolitics.com, Flickr / CC BY-SA 2.0