Bruno Dayez, advocaat van Marc Dutroux, heeft vandaag een boek uitgebracht waarin hij uiteenzet waarom de kinderverkrachter en seriemoordenaar ten laatste in 2021 vrijgelaten moet worden. Ik zal hier kort zeggen waarom niet.
Ik was zelf 13 jaar oud in de zomer van 1996 toen eerst de ontvoerde meisjes Sabine en Laetitia levend en wel terug werden gevonden in een kelder in Marcinelle, en in de dagen nadien kinderlijkjes en gruwelijke verhalen uit de Waalse grond kwamen. Die dagen staan nog steeds op mijn netvlies gebrand, ja, die episode was qua intensiteit zonder meer de heftigste die ik als inwoner van dit land heb beleefd. Ik ben er van overtuigd dat niemand van mijn generatie dat anders ervaren heeft en dat er ook absoluut niemand is die toen kind was die vandaag zelfs maar de minste aandrang voelt om Dutroux te vergeven. Onze ouders waren toen echt bang. Wij waren bang.
Ik heb het boek van Dayez niet gelezen en ben dat ook absoluut niet van plan, ik heb genoeg aan de titel om in een kramp te schieten. Kwestie van zichzelf ook niet helemaal belachelijk te maken is dat trouwens zogenaamd de bedoeling van de auteur: het debat aanwakkeren en Dutroux gebruiken als een voorbeeld om aan te tonen dat het gerecht en het gevangeniswezen in dit land niet goed werken.
Wat een ironie. Is het immers niet zo dat de zaak Dutroux leest als een pamflet tégen vervroegde invrijheidstelling en re-integratie van psychopaten? Dutroux was namelijk al gepakt voor serieverkrachting in 1989, werd veroordeeld tot 13 jaar maar kwam reeds vrij in 1992. Met de dramatische gevolgen die nu helaas behoren tot het collectieve geheugen. Dutroux begon na deze celstraf aan het bouwen van zijn horrorkelder, go figure, en dat brengt ons naadloos bij een van de pijnlijkste uitschuivers in het boek: het als inhumaan afschilderen van Dutroux ‘s leven in een cel van 9 vierkante meter terwijl hij zelf meisjes van nog geen tien jaar durende 9 (!) maanden opgesloten heeft gehouden in een vele malen kleinere cel waar ze uiteindelijk zijn gestorven door honger en dorst.
Mijn eerste reactie toen ik las over de plannen van Dayez was om op te zoeken of de man zelf kinderen had. Want goed, ik weet dat het hier vooral een zo juridisch en rationeel mogelijk praatje van 120 bladzijden is, emotie is toch nog altijd wat ons als mensen definieert en wat ons leven de moeite waard maakt, of net integendeel uitzichtloos kan maken. Alleen al vanuit die optiek, uit diep respect voor de ouders die hun kind op de meest cynische en gruwelijke wijze zijn verloren kan ik geen enkele grond bedenken om Dutroux ooit vrij te laten. De heftige verbondenheid en peilloze liefde die ik zelf elke dag mag ervaren voor mijn zoon, die elke ouder voor zijn of haar kind voelt, die intensiteit moet men zich maar eens voorstellen in omgekeerde richting. Dat er iets met je kind gebeurt is de grootste schrik van elke mens. Datgene dat is gebeurd met Julie, Melissa, An, Eefje, Sabine en Laetitia is onvergeeflijk. Niemand heeft het recht om vergiffenis van de nabestaanden te vragen.
Dayez zou volgens mij wel eens het omgekeerde kunnen bereiken met zijn verzuchting naar een open debat rond hoe ons gerecht en ons gevangeniswezen werken want de grote meerderheid van de bevolking voelt vooral frustratie en ongeloof voor de schijnbare straffeloosheid die vandaag lijkt te bestaan. Er is een immens respect voor de politiemannen die elke dag hun best doen om onze veiligheid te garanderen maar niemand snapt hoe al die criminelen soms nog dezelfde dag van hun arrestatie opnieuw vrij gelaten worden. Dayez zoekt naar compassie voor de daders maar wij zijn het vooral beu dat de slachtoffers maar niet ernstig genomen worden. Kan u zich voorstellen dat u één van de nabestaanden in deze zaak bent en vandaag weer moet leven met de publicatie van een boekje dat pleit voor de man die uw leven verwoest heeft?
Ik ben maar een simpele 35-jarige die een zoontje heeft en een dochter onderweg maar als ouder spreek ik in naam van mijn miljoenen collega’s in dit land. Als Dutroux ooit vrijgelaten zou worden leggen we het land plat. Op 20 oktober 1996 zijn we al op straat gekomen om dat duidelijk te maken. Er kwamen er toen 300 000 betogen in Brussel tijdens de Witte Mars voor een ernstiger en slagkrachtig gerechtelijk apparaat om hun kinderen te beschermen. Als in 2021 of later blijkt dat de staatsvijand nummer 1 op vrije voeten zou kunnen komen zullen we met een veelvoud zijn.
Volgens mij zal het nooit zo ver komen.
