Zie jij jezelf als een feministe?

“Ik beschouw mezelf absoluut als feministe. Ik ben niet sterk in het ‘theoretische’ feminisme, zoals vriendinnen en kennissen die een diploma genderstudies op zak hebben en artikels publiceren. Ik ben een feministe van de dagelijkse praktijk.”

“Ik stel vast dat ‘feministe’ een vies woord is geworden, dat feministes gezien worden als bloedernstige, zagende en klagende vrouwen. Van dat stigma merk ik niets in mijn omgeving bij de vele feministes die ken. Dat negatieve beeld klopt helemaal niet. De feministes die ik ken en ontmoet zijn moderne, modieuze, grappige, slimme vrouwen.”

Waarom is feminisme voor jou relevant?

“Feminisme is nog steeds erg relevant. Ik was altijd al een feministe, maar het was veeleer een theoretisch concept, met een vooral ideologische en politieke dimensie.”

“Toen ik moeder werd, kreeg feminisme voor mij persoonlijk een heel concrete betekenis. Ik had altijd alle kansen gekregen als vrouw. Ik was vaak de enige vrouw in een bepaalde functie en dat heeft vaak ook zo z’n voordelen. Je valt meer op, men geeft je soms net extra kansen.”

“Moeder worden was echter behoorlijk confronterend. De combinatie arbeid/gezin bleek allesbehalve evident. Maar de vraag hoe je het combineert en of je van plan bent kinderen of nog meer kinderen te krijgen, die wordt bijna altijd uitsluitend aan vrouwen gesteld.” 

“Er werd mij ooit gevraagd of ik nog een tweede kind wilde en ooit maakte een collega de opmerking dat ik misschien beter geen al te zware bevoegdheden kreeg omdat ik een jong kindje had en dat niet te combineren viel. Terwijl dat toch dingen zijn die ik zelf samen met m’n partner moet uitmaken en beslissen. Er wordt heel vaak in jouw plaats gedacht.”

“Anderzijds heb ik ook geen kind op de wereld gezet om het vervolgens constant uit te besteden. Mijn kind geeft me ook net veel energie. Overigens hebben jonge vaders evenveel recht om tijd door te brengen met hun kinderen. Soms is het zwaar. Iemand als onze burgemeester, die geen kinderen heeft, die leeft en werkt dag en nacht voor zijn stad. Ik zal nooit evenveel tijd en ruimte kunnen besteden aan mijn politieke loopbaan.”

“Maar als jonge moeder ondervind ik ook aan den lijve wat het betekent om werk en gezin te combineren, om met een kind achterop de fiets door de stad te fietsen. Ik kan het belang van goede en flexibele kinderopvang en van een goed uitgebouwd onderwijs op maat van het kind goed inschatten. Dat is ook een meerwaarde.”

“Het zijn nog steeds in hoofdzaak vijftig- en zestigjarige mannen die de dienst uitmaken in de gemeentepolitiek. Het is belangrijk dat jonge ouders een rol kunnen spelen en hun stempel kunnen drukken op het beleid. Ik geloof in een doorleefde politiek. Politici moeten het volk vertegenwoordigen en moeten dus affiniteit hebben met het echte leven, het leven dat gewone mensen leiden.”

Hoe ervaar jij de combinatie werk en gezin?

“Om te beginnen: goede afspraken binnen een gelijkwaardige relatie zijn essentieel. Mijn partner heeft flexibele werkuren. Anders zou het erg moeilijk worden. Gelukkig kan ik zelf ook vrij flexibel en autonoom over mijn tijd beschikken. Een goed netwerk uitbouwen waarop je kan terugvallen is helemaal niet evident. Ouders en schoonouders wonen niet in de buurt. Dat geldt voor heel wat mensen. Of ze verkeren niet altijd in even goede gezondheid. Je moet kunnen rekenen op mensen die je vertrouwt met je kind.”

“En ja, soms loopt het allemaal niet zo vlot, als je kind ziek wordt terwijl je partner in het buitenland op een congres zit bijvoorbeeld. Het is voortdurend zoeken naar een evenwicht. Er is wel begrip bij collega’s en medewerkers, maar daar zijn ook grenzen aan. Goede kinderopvang die inspeelt op je noden is dan ook geen luxe. Ik heb mijn kind altijd veel meegenomen naar activiteiten waar ik beroepshalve aanwezig moest zijn. Dat gaat prima, maar je moet daar niet in overdrijven.”

“Na mijn zwangerschapsverlof heb ik een maand extra verlof genomen en daarna deeltijds tijdskrediet. Er was wel wat twijfel. Kon dat wel, zomaar vier maanden wegblijven van het politieke toneel? Dat bleek allemaal best mee te vallen. Vrouwen hebben recht op genoeg tijd om te recupereren van een zwangerschap en een bevalling.”

“Maatregelen zoals het tijdskrediet en het ouderschapsverlof zijn enorm belangrijk. Die mogelijkheden terugschroeven zou nefast zijn voor jonge ouders in het algemeen en voor alleenstaande moeders in het bijzonder. Ik vind het schrijnend dat men van mensen vraagt om meer en langer actief te zijn, maar tegelijkertijd wil beknibbelt op dat soort maatregelen die het mensen net mogelijk maakt om actief te zijn en te blijven.”

“Zorg en kinderen worden structureel ondergewaardeerd in onze samenleving. Men heeft het smalend en neerbuigend over ‘softe’ sectoren wanneer het over de zorg gaat. Terwijl die sectoren onze samenleving leefbaar maken en houden en het werk in die sectoren doorgaans loodzwaar is en ook nog eens onderbetaald en ondergewaardeerd.”

Hoe beleef jij feminisme in de praktijk?

“Weet je, soms betrap ik mezelf ook op enig seksisme. Toen het debat werd gevoerd over wie welke bevoegdheden zou krijgen in onze partij, toen zei mijn buikgevoel me dat ik voor onderwijs wilde gaan. Tegelijkertijd was er echter een stemmetje in mij dat zei: “Waarom weer zo’n softe bevoegdheid? Zou ik niet beter voor een stoerdere bevoegdheid als mobiliteit of openbare werken gaan?”. Gelukkig won het buikgevoel het van de strategie. Ik wil dat beeld van die ‘softe’ sector graag ontkrachten.”

“Vrouwen hebben het nog altijd lastig om een gelijkwaardige status op te bouwen. Er heerst nog steeds een machocultuur, ook al denken we vaak dat dat verleden tijd is. Die machocultuur is ook nefast voor mannen zelf. Veel mannen willen daar helemaal niet in mee, willen niet aan dat beeld beantwoorden.”

“Om werkelijk iets te veranderen heb je 30 % kritische mensen nodig. Dat is veel en dat krijg je niet zomaar voor elkaar. Mentaliteitswijzigingen komen altijd moeizaam tot stand, maar het is mogelijk.”

“Seksisme schuilt vaak in kleine dingen, in schijnbaar onschuldige opmerkingen of vragen. Veel eigenschappen worden als typisch vrouwelijk of mannelijk gezien, maar zijn eigenlijk gewoon menselijk. Assertiviteit wordt bijvoorbeeld als een typisch mannelijke eigenschap gezien en ook veel meer geaccepteerd van mannen dan van vrouwen. Empathie zou dan weer typisch vrouwelijk zijn. Mensen op een dergelijke stereotiepe manier behandelen is seksisme en gaat voorbij aan de eigenheid van elk uniek mens.”