Sommige politieke partijen hebben het internet ontdekt bij het voeren van hun propaganda. Op zich niks mis mee ware het niet dat de partijen totaal onrespectvol omgaan met de privacy van de burger en zichzelf daarmee dus degraderen tot een waspoedermerk. Toen ik filmpjes wilde kijken op YouTube kwam de NVA op mijn zoekresultatenlijst ongeacht de zoekterm die ik ingaf. Typte ik ‘Elvis’ in dan stond één of andere NV-A nitwit als eerste zoekresultaat. Ook Chris Peeters hoeft niet op mijn stem te rekenen want kwam mij ook vervelen met zijn toekomstcontract. Wie Peeters’ ‘Vlaanderen in Actie’ gezien heeft (of vooral niet gezien heeft) weet immers genoeg. Veel geblaat en weinig wol. Het probleem met internetgerelateerde politieke propaganda is dat ze ongevraagd naar binnen komt en totaal niet gerelateerd is aan waar de internetgebruiker mee bezig is. Terug naar mijn voorbeeld. Tik je ‘Elvis’ in dan krijg ik ook commerciële boodschappen maar die zijn dan wel ‘Elvis’-gerelateerd (bvb.via het aanprijzen van parafernalia) en dus (misschien) nuttig voor mij. Bij politieke boodschappen is het omgekeerde het geval: onnuttig (want niet gerelateerd aan mijn zoekterm) en daarenboven betaald met mijn belastinggeld. Want reken maar dat de partijen zich, ondanks de crisis en de tienduizenden ontslagen, zichzelf continue verrijken. De Belgische politieke partijen werden, ondanks de crisis en dure verkiezingsjaren, sinds 2007 55 procent rijker. De Vlaamse zelfs 75 procent tegenover 26% bij de Walen (zo stond in Knack te lezen). Politicoloog Bart Maddens stelt zelfs dat de partijen beleggingsclubs zijn geworden met geld van de belastingbetaler. Geruststellend om te weten waar onze belastingen zoal naartoe gaan.