Ik wil de tel niet langer bijhouden: hoe lang pokeren en gokken politici nu al met dit federale land? Op 26 mei 2019 hebben wij als burgers en kiezers jullie een duurbetaald mandaat gegeven om dit land efficiënt, duurzaam en constructief te besturen. Naast alle andere signalen, is dit de boodschap bij uitstek voor jullie.

Doe iets positiefs met dit toegekende mandaat, doe dat waarvoor jullie bovengoed betaald worden: besturen en regeren! Helaas blijven we hangen in het tegendeel: politieke en tactische obstructie, stokken in elkaars wielen steken, een loopgravenoorlog met eindeloos potentieel, elkaar bezondenbokken …

Er zijn daarbij uitsluitend 2 politieke partijen die garen hopen te spinnen uit deze in de sterren geschreven, uitgelokte totaalblokkering van dit land. Wat deze beide politieke partijen nu vooral onze zuiderburen en andere gastbewoners in dit land willen onthouden – solidariteit tussen arm en rijk – ontzeggen ze uiteindelijk ook het merendeel van hun eigen Vlaamse achterban. Vandaag worden vooral Wallonië en Brussel geviseerd om geen steun en aanmoediging te verdienen, wie zal het slachtoffer van diezelfde enge tunnelvisie worden in een zelfstandig Vlaanderen? Een deel van dat antwoord vinden we terug in de Vlaamse regering Jambon I.

De traditionele partijen, die ons jarenlang in dit sociale en menselijke aftakelingsproces – in de breedste zin van het woord – gestort hebben, verliezen verkiezing na verkiezing. Elke verkiezing wordt volatieler, met andere woorden, er wisselen steeds meer kiezers van politieke inzichten en kamp. Dit is een ernstig teken van wantrouwen of verlies van vertrouwen. In alle partijen, in een politiek systeem. Angstig of onzeker, steeds meer in overlevingsmodus, stemmen we ontgoocheld opnieuw extremer of haken elke keer steeds meer kiezers ontmoedigd af: steeds meer mensen verzaken aan de opkomstplicht of stemmen blanco, met cijfers tussen 10% tot 50%, afhankelijk van de stad of regio. Deze significante cijfers en dit maatschappelijk gegeven kunnen jullie als politici niet nog langer blijven negeren, zoals jullie tot nog toe altijd deden en blijven doen.

Nieuwe federale verkiezingen vormen daarom geen alternatief. Geen degelijk federaal bestuur door de
vertegenwoordigers in ons parlement of vorming van een nieuwe, duurzame federale regering, resulteert
enkel in chaos, apathie tot anarchie ten opzichte van jullie, als politieke en economische kaste. Twee handen op een buik.

Machteloos glijden wij als kiesvee mee in jullie politieke afgrond. Indien jullie niets positiefs doen met jullie toegekende opdracht, dan is dit niet het falen van dit land, dat voor het merendeel van haar bevolking niet verder ontmanteld moet worden, doch in de eerste plaats het failliet van onze politiek, onze politici. En jullie zullen daarvoor als eersten de rekening aangeboden krijgen én betalen. Steeds meer. Dit is in de eerste plaats het failliet van een politiek systeem, een politieke kaste, niet meteen van een land!

TINA, there is no alternative, er is geen ander alternatief dan een mooi en verbindend federaal project, waarin rechts en links zich vinden kan. Dit land moeten jullie niet verder ontmantelen, doch in alle richtingen versterken. Deels regionaal én deels federaal. Alle uitdagingen op deze aardkluit gaan we immers niet elk op zich, alleen en opgedeeld kunnen aanpakken: die zijn zo groot, dat we dat met alles en iedereen samen moeten doen. Opdeling en verdeeldheid hebben nooit lange termijn-oplossingen gebracht. De Brexit gaat vooral iedereen veel narigheid en pijn bezorgen, aan alle zijden. In naam van de nationale trots, gekrenkte eer en het eigen, grote gelijk. Geen winnaars, enkel verliezers … De huidige impasse met de 4 Belgische klimaatministers op het Europese toneel illustreert dit momenteel ook bijzonder duidelijk én pijnlijk. Het maakt ons internationaal belachelijk, ongeloofwaardig, onbetrouwbaar en nog kleiner dan we moeten zijn: deze ingeslagen weg leidt naar niets, brengt ons allen nergens heen.

Een doodlopende politieke boulevard … De wereld is niet zwart-wit, de wereld is ook geen 50 tinten grijs: de wereld is een regenboog van kleuren. Politici, dit is de keuze waarvoor jullie staan: dit land verder de verdoemenis in werken, zoals jullie nu bezig zijn, en waarbij jullie eigen zelfvernietiging jullie zelf eerst zal voorafgaan. Of kleur brengen voor iedereen, groot en klein, jong en oud, links en rechts, arm en rijk.

Geven en samen delen maakt gelukkig!

Bart Luys is niet de werkelijke naam van de auteur, de werkelijke naam is bij de redactie bekend.