De meeste mensen in het Westen is Poetin’s voordracht tijdens de Valdai conferentie ontgaan. De MSM hebben hun uiterste best gedaan om u hierover in het ongewisse te laten. Toch is het voor onze kinderen en kleinkinderen net zo belangrijk als Churchill’s “IJzeren Gordijn” speech uit 1946. Dankzij Irma Schiffers hieronder de hele toespraak, incl. discussie in het Nederlands
(DEEL 1)
Volledige toespraak van de President van
Rusland Vladimir Poetin, tijdens de ‘Valdai International Discussie Club XI’ op
24 oktober 2014
Vladimir
Poetin nam deel aan de laatste plenaire vergadering van de ‘Valdai
International Discussie Club XI’. Het thema van de bijeenkomst is The World
Order: nieuwe regels of een spel
zonder regels.
Dit
jaar namen 108 experts, historici en politieke analisten uit 25 landen,
waaronder 62 buitenlandse deelnemers, deel aan het werk van ‘de club’.
De
plenaire vergadering vatte de inspanningen, die gedaan zijn door De Club in de
afgelopen drie dagen samen, welke gericht zijn op het analyseren van de
factoren die het huidige systeem van instellingen en normen van internationaal
recht uithollen.
President van Rusland Vladimir Poetin:
Collega’s,
dames en heren, vrienden, het is me een genoegen om u te verwelkomen in de XI
vergadering van de Valdai International Discussie Club.
Er
werd reeds vermeld dat de club dit jaar nieuwe mede-organisatoren heeft. Ze
zijn afkomstig uit Russische organisaties (geen overheid), groepen van
deskundigen en van vooraanstaande universiteiten. Dit idee werd geopperd voor
verbreding van de discussie, niet alleen over de problemen met betrekking tot
Rusland zelf, maar ook zaken die de mondiale politiek en economie omvatten.
Zo’n
organisatie en inhoudelijke discussie zal de invloed van de club als
toonaangevend en als expert-forum versterken. Tegelijkertijd hoop ik dat de
‘Valdai geest’ bewaard zal blijven; de vrije en open sfeer en de mogelijkheid
om allerlei zeer verschillende en ongezouten meningen te uiten.
Laat
ik zeggen dat ik u in dit verband ook niet zal teleurstellen en ik zal direct
en eerlijk spreken. Sommige van hetgeen ik zeg lijkt misschien een beetje te
hard, maar als we niet direct en eerlijk kunnen zijn over wat we werkelijk
denken, dan heeft het weinig zin om elkaar op deze manier te ontmoeten. Het zou
in dat geval beter zijn om ons te beperken tot diplomatieke borrels, waar
niemand iets zegt vanuit het gevoel, of wat echt gemeend is en dat herinnert
ons meer aan de woorden van een beroemde diplomaat; besef dat diplomaten tongen
hebben om niet de waarheid te spreken.
We
komen samen om andere redenen. We komen samen om openhartig te praten met
elkaar. We moeten direct en bot zijn vandaag, niet om wrevel op te wekken, maar
om zo te proberen de bodem te leggen en helder te krijgen wat er werkelijk
gebeurt in de wereld, en we moeten proberen te begrijpen waarom de wereld
steeds onveiliger wordt en minder voorspelbaar, en waarom de risico’s groter worden
overal om ons heen.
De
discussie van vandaag vond plaats onder het thema: nieuwe regels of een spel
zonder regels. Ik denk dat deze formule nauwkeurig het historisch keerpunt
beschrijft dat we vandaag hebben bereikt en de keuze die we allemaal te maken
hebben. Er is natuurlijk niets nieuws in het idee dat de wereld in hoog tempo
aan het veranderen is. Ik weet dat dit iets is dat vandaag de dag veel wordt
besproken. Het is moeilijk om de dramatische veranderingen in de mondiale
politiek en de economie en in het openbare leven niet op te merken, alsook in
de industrie, de informatie en sociale technologieën.
Mag ik
vragen om het mij te vergeven als ik in herhaling val met betrekking tot
datgene dat sommige van de deelnemers in de discussies al eerder hebben gezegd.
Het is praktisch niet te vermijden. Jullie hebben al gedetailleerde
besprekingen gevoerd, maar ik zal mijn standpunt hierover duidelijk maken. Het
zal samenvallen met inzichten van andere deelnemers op een aantal punten en van
mening kunnen verschillen met anderen.
Als we
de huidige situatie analyseren, moeten we de lessen uit de geschiedenis niet
vergeten. Allereerst, de veranderingen in de wereld orde – en wat we vandaag
zien, zijn gebeurtenissen op deze schaal – gaan meestal gepaard met wereldwijde
oorlog en conflict, gevolgd door intensieve conflicten op lokaal niveau. Ten
tweede, globale politiek gaat vooral om economisch leiderschap, om kwesties van
oorlog en vrede, en om de humanitaire dimensie, met inbegrip van de
mensenrechten.
De
wereld is vol tegenstellingen vandaag. We moeten eerlijk en vrij zijn in het
stellen van vragen of we over een betrouwbaar vangnet beschikken. Helaas, er is
geen garantie en geen zekerheid dat het huidige systeem van mondiale en
regionale veiligheid in staat is om ons te beschermen tegen revolutionaire
hervormingen. Dit systeem is ernstig verzwakt, gefragmenteerd en vervormd
geraakt. De samenwerking tussen internationale en regionale politieke,
economische en culturele organisaties gaat ook door moeilijke tijden.
Ja,
veel van de mechanismen voor het waarborgen van de wereldorde die we nu hebben,
werden heel lang geleden gemaakt, met inbegrip van en vooral in de periode
direct na de Tweede Wereldoorlog. Laat ik benadrukken dat de soliditeit van het
systeem dat toen bedacht werd, niet alleen berustte op de balans van de macht
en de rechten van de overwinnende landen, maar op het feit dat de ‘founding
fathers’ van dit systeem respect hadden voor elkaar, niet probeerden dit de
ander op te dringen, maar er werd geprobeerd om afspraken te maken.
Het
belangrijkste is dat dit systeem zich moet ontwikkelen, en ondanks zijn diverse
tekortkomingen, moet het op zijn minst in staat zijn de huidige problemen in de
wereld binnen bepaalde grenzen te houden en tot het reguleren van de
intensiteit van de natuurlijke concurrentie tussen landen.
Het is
mijn overtuiging dat we dit mechanisme van wederzijdse controle en evenwicht
dat we hebben opgebouwd in de afgelopen decennia, soms met flinke inspanning en
moeite, nu gewoon uit elkaar scheuren zonder er iets voor in de plaats te
creëren. Dus dan zouden we nu blijven zitten met geen andere mogelijkheid dan
het gebruiken van brute kracht.
Wat we
moesten doen was het uitvoeren van een rationele reconstructie en deze
aanpassen aan de nieuwe realiteit in het systeem van de internationale
betrekkingen.
Maar
de Verenigde Staten heeft zich uitgeroepen tot winnaar van de Koude Oorlog en
zag hier geen noodzaak toe. In plaats van de oprichting van een nieuwe balans
van de macht, wat van essentieel belang is voor het handhaven van orde en
stabiliteit, namen ze stappen die het systeem in grote disbalans bracht.
De
Koude Oorlog eindigde, maar het hield niet op bij de ondertekening van een
vredesverdrag met duidelijke en transparante afspraken over inachtneming van de
regels of het maken van nieuwe regels en normen. Hierdoor ontstond de indruk
dat de zogenaamde ‘overwinnaars’ in de Koude Oorlog hadden besloten om de druk
op te voeren en de wereld te hervormen naar hun eigen behoeften en interesses.
Wanneer het bestaande systeem van internationale betrekkingen, internationaal
recht en het mechanisme van wederzijdse controle en evenwicht in de weg stond
van deze doelstellingen, werd dit systeem waardeloos, verouderd en de noodzaak
tot onmiddellijke afbraak verklaard.
Vergeef
me de analogie, maar dit is de manier waarop nieuwe rijken zich gedragen
wanneer ze plotseling eindigen met een groot fortuin, in dit geval in de vorm
van het wereldleiderschap en dominantie. In plaats van het verstandig beheren
van hun rijkdom, voor hun eigen voordeel natuurlijk ook, denk ik dat ze vele
dwaasheden hebben begaan.
We
zijn een periode van verschillende interpretaties en opzettelijke stiltes in de
wereldpolitiek ingegaan. Internationaal recht is gedwongen om zich telkens weer
terug te trekken door de aanvallen van juridisch nihilisme. Objectiviteit en
rechtvaardigheid zijn geofferd op het altaar van de politieke opportuniteit.
Arbitraire interpretaties en vooringenomen evaluaties hebben de wettelijke
normen vervangen. Op hetzelfde moment heeft de totale controle van de mondiale
massamedia het mogelijk gemaakt, indien gewenst, wit als zwart en zwart als wit
af te schilderen.
In een
situatie waarin sprake is van overheersing door één land en zijn bondgenoten,
of liever, zijn satellieten, wordt de zoektocht naar wereldwijde oplossingen
vaak omgezet in een poging om hun eigen universele recepten op te leggen. De
ambitie van deze groep werd zo groot dat ze samen als één grootmacht beleid
gingen presenteren als zijnde beleid namens de hele internationale gemeenschap.
Maar dit is niet het geval.
Het
begrip ‘nationale soevereiniteit’ kreeg een relatieve waarde voor de meeste
landen. In essentie, wat werd voorgesteld was de formule: hoe groter de
loyaliteit ten opzichte van ‘s werelds enige machtscentrum, hoe groter de
legitimiteit van het heersende regime.
We
zullen straks een vrije discussie voeren en ik zal graag al uw vragen
beantwoorden en wil ook graag mijn recht gebruiken om jullie vragen te stellen.
Laat iemand proberen om de argumenten die ik net heb geuit tijdens de komende
discussie te weerleggen.
De
genomen maatregelen tegen degenen die weigeren zich te onderwerpen zijn bekend,
uitgeprobeerd en vele malen getest. Zij omvatten het gebruik van geweld,
economische en propagandistische pressie, inmenging in binnenlandse
aangelegenheden, en het spreekt van een soort ‘bovengrondwettelijke’
legitimiteit, wanneer ze het nodig vinden om illegale interventie te
rechtvaardigen in een bepaald conflict en het laten omvallen van lastige regimes
te rechtvaardigen. De laatste tijd hebben we ook steeds meer bewijs dat er
regelrechte chantage is gebruikt met betrekking tot een aantal van de leiders.
Het is niet voor niets dat ‘big brother’ miljarden dollars besteedt aan het
onder toezicht houden van de hele wereld, met inbegrip van zijn eigen naaste
bondgenoten.
Laten
we ons afvragen, hoe comfortabel zijn we hiermee, hoe veilig zijn we, hoe
gelukkig leven we in deze wereld, en hoe eerlijk en redelijk is deze geworden?
Misschien hebben we geen echte redenen om ons zorgen te maken, te debatteren en
lastige vragen te stellen? Misschien is de uitzonderlijke positie van de
Verenigde Staten en de manier waarop ze hun leiderschap uitoefenen echt een
zegen voor ons allemaal, en is hun inmenging in de gebeurtenissen over de hele
wereld bedoeld als het brengen van vrede, voorspoed, vooruitgang, groei en
democratie, en moeten we ons misschien gewoon ontspannen en genieten van dit
alles? Laat ik zeggen dat dit niet het geval is, absoluut niet het geval.
Een
eenzijdig opleggen van, en imponeren met hun eigen modellen leidt tot het
tegenovergestelde resultaat. In plaats van het oplossen van conflicten, leidt
het tot escalatie; in plaats van soevereine en stabiele staten zien we een
groeiende verspreiding van chaos, en in plaats van de democratie is er
ondersteuning voor zeer dubieuze groepen, variërend van openlijke neo-fascisten
tot islamitische radicalen.
Waarom
ondersteunen ze zulke mensen? Zij doen dit omdat ze besluiten om ze te
gebruiken als instrumenten, onderweg naar het bereiken van hun doelen, maar dan
branden ze hun vingers en deinzen ze terug. Ik zal nooit stoppen me te verbazen
over de manier waarop onze partners gewoon in dezelfde valkuil blijven stappen,
zoals we hier in Rusland zeggen, herhaaldelijk dezelfde fout maken.
Ze
hebben ooit de islamitische extremistische bewegingen gesponsord om tegen de
Sovjet-Unie te vechten. Die groepen kregen hun gevechtstraining in Afghanistan
en later ontstond hieruit de Taliban en Al-Qaeda. Het Westen gaf geen support,
althans, het sloot zijn ogen, en ik zou zeggen, gaf informatie, en politieke en
financiële steun aan de invasie van Rusland door internationale terroristen (we
zijn dit niet vergeten) en de landen in de Centraal-Aziatische regio’s. Pas
nadat gruwelijke terreuraanslagen werden gepleegd op Amerikaanse bodem zelf,
deed het de Verenigde Staten wakker worden door de gemeenschappelijke dreiging
van terrorisme. Laat me u eraan herinneren dat we het eerste land waren dat het
Amerikaanse volk steunde, de eersten om te reageren als vrienden en partners na
de verschrikkelijke tragedie van 11 september.
Tijdens
mijn gesprekken met Amerikaanse en Europese leiders, heb ik altijd gesproken
over de noodzaak om het terrorisme als een uitdaging op wereldwijde schaal,
samen te bestrijden. We kunnen ons hier niet bij neerleggen en deze bedreiging
accepteren, je kunt dit niet als op zich staande bedreigingen zien met
verschillende oplossingen. Onze partners sloten een overeenkomst, maar enige
tijd verstreek en uiteindelijk waren we terug bij waar we zijn begonnen. Eerst
was er de militaire operatie in Irak, dan in Libië, dat uit elkaar moest
vallen. Waarom werd Libië in deze situatie gemanoeuvreerd? Tegenwoordig is het
een land dat door verdeeldheid uit elkaar dreigt te vallen en is het een
oefenterrein voor terroristen geworden.
Alleen
vastberadenheid en wijsheid van de huidige Egyptische leiders hebben dit
centrale Arabische land van chaos en van hun op hol geslagen extremisten gered.
In Syrië, zoals in het verleden, begonnen de Verenigde Staten en hun
bondgenoten direct de rebellen te financieren en te bewapenen en zodat ze hun
gelederen konden versterken met huurlingen uit verschillende landen. Laat me
deze vraag stellen, hoe komen deze rebellen aan hun geld, wapens en militaire
specialisten? Waar komt dit allemaal vandaan? Hoe is het de beruchte ISIL
gelukt om zo’n krachtige groep, in wezen een echte bewapende macht te worden?
De
huidige financieringsbronnen, zijn niet alleen afkomstig van drugshandel,
waarvan de productie niet slechts percentueel is toegenomen maar veelvoudig,
vanwege de aanwezigheid van internationale coalitietroepen in Afghanistan. U
bent zich hier bewust van. De terroristen krijgen ook geld uit de verkoop van
olie. Olie wordt geproduceerd op het grondgebied dat gecontroleerd wordt door
de terroristen, die dit tegen dumpprijzen verkopen, produceren en
transporteren. Maar iemand koopt deze olie, verkoopt het, en maakt daar winst
uit, zonder na te denken over het feit dat ze dus terroristen financieren die
vroeg of laat op hun grondgebied komen en vernieling zaaien in hun eigen land.
Waar
halen ze nieuwe rekruten vandaan? In Irak, nadat Saddam Hussein ten val werd
gebracht, bleven de instellingen waaronder het leger, in puin achter. We zeiden
toen, wees heel, heel voorzichtig. Jullie drijven de mensen de straat op, en
wat zullen ze daar doen? Vergeet niet (terecht of niet) dat ze onder leiding
van een grote regionale macht stonden, en met welke veranderingen laat je ze nu
achter?
Wat
was het resultaat? Tienduizenden soldaten, officieren en voormalige
Baath-partij-activisten werden de straat op gestuurd en vandaag hebben ze zich
met de rebellen verbonden. Misschien verklaart dat waarom de Islamitische Staat
zo effectief is gebleken? In militaire termen is het zeer efficiënt om zo op te
treden met een aantal zeer professionele mensen. Rusland heeft herhaaldelijk
gewaarschuwd voor de gevaren van eenzijdige militaire acties, in het
interveniëren in zaken van soevereine staten en flirten met extremisten en
radicalen. We hebben aangedrongen op het strijden tegen de centrale Syrische
regering, vooral de Islamitische Staat, die op de lijsten staan van
terroristische organisaties. Maar hebben we resultaten gezien? We deden dit
beroep tevergeefs.
We
krijgen soms de indruk dat onze collega’s en vrienden constant vechten tegen de
gevolgen van hun eigen beleid, ze steken al hun energie in het aanpakken van de
risico’s die ze zelf hebben gecreëerd en betalen een steeds hogere prijs.
Collega’s,
deze periode van unipolaire overheersing heeft overtuigend aangetoond dat het
hebben van slechts één machtscentrum wereldwijde processen niet beter
beheersbaar maakt. Integendeel, dit soort instabiele constructies heeft blijk
gegeven van haar onvermogen om de echte bedreigingen te bestrijden, zoals
regionale conflicten, terrorisme, drugshandel, religieus fanatisme, chauvinisme
en neo-nazisme. Tegelijkertijd heeft zij de weg wijd open gezet voor opgeblazen
nationale trots, het manipuleren van de publieke opinie en daarmee de sterksten
te laten tiranniseren en de zwakkeren te onderdukken.
In
essentie is de unipolaire wereld gewoon een manier om dictatuur over mensen en
landen te rechtvaardigen. Maar de unipolaire wereld bleek te ongemakkelijk, te
zwaar en onhandelbaar, een last, zelfs voor de zelfbenoemde leider. Reacties
hierop zijn zojuist gegeven en ik ben het hier volledig mee eens. Daarom zien
we in deze nieuwe historische fase de pogingen tot het herscheppen van de
schijn van een quasi-bipolaire wereld, als een handig model voor het bestendigen
van het Amerikaanse leiderschap. Het maakt niet uit wie de plaats inneemt in
het centrum van het kwaad in de Amerikaanse propaganda, de oude plaats is voor
de USSR als de belangrijkste tegenstander. Het zou ook Iran kunnen zijn, als
een land op zoek naar nucleaire technologie, of China als ‘s werelds grootste
economie, of Rusland als een nucleaire supermacht.
Vandaag
de dag zien we nieuwe inspanningen om de wereld te fragmenteren, trekt men
nieuwe scheidslijnen, gesmede coalities, niet in elkaar gezet voor iets, maar
wel gericht tegen iemand, wie dan ook, het creëren van een beeld van een vijand
zoals het geval was tijdens de Koude Oorlog, en het verkrijgen van het recht
voor dit leiderschap, of dictatuur zo u dat wenst. De situatie werd op deze
manier gepresenteerd tijdens de Koude Oorlog. We begrijpen en weten dit
allemaal. De Verenigde Staten vertelde haar bondgenoten: “We hebben een
gemeenschappelijke vijand, een verschrikkelijke vijand, het centrum van het
kwaad, en we verdedigen u, onze bondgenoten tegen deze vijand, en dus hebben
wij het recht om u overal heen te sturen, u te dwingen om uw politieke en
economische belangen op te offeren en uw deel van de kosten te betalen voor
deze collectieve verdediging, maar wij zullen degenen zijn die verantwoordelijk
zijn voor dit alles natuurlijk. “In het kort, we zien vandaag pogingen in een
nieuwe en veranderende wereld tot het reproduceren van vertrouwde modellen van
globaal beheer, en dit alles om zo hun [de VS ‘] uitzonderlijke positie te
garanderen en politieke en economische dividenden te oogsten.
Maar
deze pogingen zijn steeds meer gescheiden van de werkelijkheid en zijn in
tegenspraak met de diversiteit in de wereld. Stappen als deze veroorzaken
onvermijdelijk confrontaties en tegenmaatregelen waarmee ze het
tegenovergestelde effect hebben op de gehoopte doelstellingen. We zien wat er
gebeurt als de politiek zich lichtvaardig begint te bemoeien met de economie en
als de logica van rationele beslissingen plaats maakt voor de logica van de
confrontatie, die alleen maar pijn veroorzaakt aan de eigen economische positie
en belangen, met inbegrip van nationale zakelijke belangen.
Gezamenlijke
economische projecten en wederzijdse investeringen brengen objectief gezien
landen dichter bij elkaar en kunnen helpen om de huidige problemen in de
betrekkingen tussen staten soepel op te lossen. Maar vandaag de dag wordt de
wereldwijde zakenwereld geconfronteerd met ongekende druk van westerse
regeringen. Van welk bedrijfsleven, economische doelmatigheid en pragmatisme kunnen
we spreken als we slogans horen zoals “het vaderland is in gevaar”, “de vrije
wereld wordt bedreigd”, en “de democratie is in gevaar”? En dus moet iedereen
mobiliseren. Dat is zoals een echt mobilisatiebeleid eruit ziet.
Sancties
ondermijnen nu al de fundamenten van de wereldhandel, de WTO-regels en het
beginsel van de onschendbaarheid van het private eigendom. Ze zijn een klap
voor het liberale model van globalisering, gebaseerd op de markten, de vrijheid
en de concurrentie dat, laat ik zeggen een model is dat vooraleerst het profijt
was van de westerse landen. En nu lopen ze het risico het vertrouwen te
verliezen als de leiders van de globalisering. We moeten ons afvragen, waarom
was dit nodig? Immers, de welvaart van de Verenigde Staten berust voor een
groot deel op het vertrouwen van de investeerders, buitenlandse dollar holders
en Amerikaanse effecten. Dit vertrouwen wordt duidelijk ondermijnd en tekenen
van teleurstelling in de vruchten van die globalisering zijn nu zichtbaar in
vele landen.
Het bekende
Cyprus precedent en de politieke sancties hebben alleen de trend versterkt tot
het nastreven van economische en financiële soevereiniteit, en landen of hun
regionale groepen verlangen naar manieren om zichzelf beter te beschermen tegen
de risico’s van pressie van buitenaf. We zien nu al dat steeds meer landen op
zoek zijn naar manieren om minder afhankelijk van de dollar te worden en deze
zijn bezig met het opzetten van alternatieve financiële en betalingssystemen en
reserve valuta. Ik denk dat onze Amerikaanse vrienden simpelweg bezig zijn de
tak af te snijden waar ze zelf op zitten. Je kunt politiek en economie niet
mengen, maar dit is wat er nu gebeurt. Ik heb altijd gedacht en dat ik denk ik
nog steeds, dat de politieke sancties fouten zijn die iedereen zullen schaden,
maar ik weet zeker dat we later nog terug zullen komen op dit onderwerp.
We
weten hoe deze beslissingen werden genomen en wie dit heeft toegepast. Maar
laat ik benadrukken dat Rusland zich niet laat ophitsen, de beledigde gaat
spelen of bij iemand aan de deur komt bedelen. Rusland is een zelfvoorzienend
land. We werken met een buitenlands economisch milieu dat vorm heeft gekregen,
we ontwikkelen de binnenlandse productie en de technologie en handelen
slagvaardiger om verandering teweeg te brengen. Druk van buitenaf, zoals het
geval is gebleken in het recente verleden, zal enkel onze samenleving
versterken, het houdt ons alert en zo kunnen we ons concentreren op onze
belangrijkste ontwikkelingsdoelen.
Natuurlijk
zijn de sancties een belemmering. Ze proberen ons pijn te doen door middel van
deze sancties, blokkeren onze ontwikkeling en duwen ons in een politiek,
economisch en cultureel isolement, met andere woorden, ze dwingen ons tot
achterstand. Maar laat me nog eens zeggen dat de wereld vandaag een heel andere
plaats inneemt. We zijn niet van plan ons van iedereen af te sluiten door te
kiezen voor een soort van gesloten ontwikkelingweg, en zelfvoorzienend te
worden. We staan altijd open voor de dialoog, onder meer over het normaliseren van
onze economische en politieke betrekkingen. We rekenen op de pragmatische
aanpak en de positie van het bedrijfsleven in de toonaangevende landen.
Sommigen
zeggen dat Rusland vandaag vermoedelijk de rug toekeert naar Europa –
dergelijke woorden werden waarschijnlijk ook al hier in de discussie gesproken,
en dat we op zoek zijn naar nieuwe businesspartners, vooral in Azië. Laat ik
zeggen dat dit absoluut niet het geval is. Ons actief beleid in de regio
Azië-Pacific begon niet gisteren en is geen reactie op de sancties, maar het is
een beleid dat we hebben gevolgd voor vele goede jaren. Net als veel andere
landen, met inbegrip van de westerse landen, zagen we dat Azië een steeds
grotere rol speelt in de wereld, in de economie en in de politiek, en er is gewoon
geen enkele manier waarop we ons kunnen veroorloven om deze ontwikkelingen over
het hoofd te zien.
Laat
ik nogmaals zeggen dat iedereen dit doet, en dus zullen wij dit ook blijven
doen, temeer omdat een groot deel van ons land geografisch aan Azië grenst.
Waarom zouden we geen gebruik maken van onze concurrentievoordelen op dit
gebied? Het zou zeer kortzichtig zijn om dit niet te doen.
Het
ontwikkelen van economische banden met deze landen en het uitvoeren van
gezamenlijke integratieprojecten creëert ook een grote stimulans voor onze
binnenlandse ontwikkeling. De huidige demografische, economische en culturele
trends suggereren al dat de afhankelijkheid van één supermacht objectief zal
afnemen. Dit is iets dat Europese en Amerikaanse deskundigen hebben besproken
en ze hebben daar ook over geschreven.
Misschien
dat de ontwikkelingen in de mondiale politiek de ontwikkelingen laten zien die
we nu al zien in de globale economie, namelijk de intensieve concurrentie voor
specifieke plaatsen en de frequente verandering van leiders in specifieke
gebieden. Het is heel goed mogelijk.
Er
bestaat geen twijfel over het feit dat humanitaire factoren zoals onderwijs,
wetenschap, gezondheidszorg en cultuur een grotere rol in de wereldwijde
concurrentie gaan spelen. Dit is ook van grote invloed op de internationale
betrekkingen, omdat deze ‘soft power’ resource voor een groot deel afhankelijk
is van werkelijke prestaties in de ontwikkeling van menselijk kapitaal in
plaats van de geraffineerde propaganda trucs.
Op
hetzelfde moment bevordert de vorming van een zogenoemde polycentrische wereld
(ik zou ook graag de aandacht hierop willen vestigen, collega’s) niet vanzelf
de stabiliteit; in feite is waarschijnlijk het tegenovergestelde waar. Het doel
van het bereiken van het mondiale evenwicht verandert nu in een vrij moeilijke
puzzel; een vergelijking met veel onbekende factoren.
Dus,
wat heeft de toekomst voor ons in petto als we ervoor kiezen niet volgens de
regels te leven – zelfs als ze streng en lastig zijn – maar liever leven zonder
enige regels? En dat scenario is heel goed mogelijk; we kunnen het niet
uitsluiten, gezien de spanningen in de mondiale situatie. Vele voorspellingen
kunnen al worden gemaakt, rekening houdend met de huidige trends, en helaas, ze
zijn niet optimistisch. Als we niet een duidelijk systeem van wederzijdse
verplichtingen en afspraken maken, als we niet de mechanismen voor het beheer
en het oplossen van crisissituaties inbouwen, zullen de symptomen van
wereldwijde anarchie onvermijdelijk groeien.
We zien
nu al een sterke toename van de kans op een hele reeks van gewelddadige
conflicten met directe of indirecte participatie van ‘s werelds grootmachten.
En de risicofactoren zijn niet alleen de traditionele multinational conflicten,
maar ook de interne instabiliteit in de afzonderlijke staten, vooral wanneer we
het hebben over landen die zich in gebieden bevinden met geopolitieke belangen
van grote staten ‘, of op de grenzen van culturele, historische en economische
continenten.
Oekraïne,
waarvan ik zeker weet dat het uitvoerig is besproken en dat we ook verder
zullen bespreken, is een van de voorbeelden van dergelijke conflicten die van
invloed zijn op de internationale machtsbalans, en ik denk dat het zeker niet
het laatste zal zijn. Vanuit dit conflict ontstaat de volgende reële dreiging
van de vernietiging van de overeenkomsten met betrekking tot het huidige
systeem van wapenbeheersing. En dit gevaarlijke proces werd gelanceerd door de
Verenigde Staten van Amerika, toen zij zich eenzijdig terugtrok uit het
ABM-verdrag (Anti-Ballistic Missile Treaty, red.) in 2002, en vervolgens
overgaat tot het vervaardigen van haar wereldwijde raketafweersysteem.
Collega’s,
vrienden, ik wil jullie erop wijzen dat wij dit niet begonnen zijn. Nogmaals,
we gaan weer terug naar de tijden waarin het de angst is voor wederzijdse
vernietiging die landen ervan weerhoudt met elkaar in conflict te gaan, in
plaats van de afweging van belangen en wederzijdse garanties. In afwezigheid
van juridische en politieke instrumenten, is het leger weer steeds het
brandpunt van de mondiale agenda; ze worden her en der ingezet, zonder enige
sancties van de VN-Veiligheidsraad. En als de Veiligheidsraad weigert om
dergelijke beslissingen te nemen, dan is het meteen uitgeroepen tot een
verouderd en inefficiënt instrument.
Veel
staten zien geen andere manier om te zorgen voor hun soevereiniteit, dan hun
eigen bommen aan te schaffen. Dit is extreem gevaarlijk. Wij dringen aan op
voortzetting van gesprekken; we zijn niet alleen in de gelegenheid tot het voeren
van gesprekken, maar dringen aan op voortzetting van de onderhandelingen om de
nucleaire arsenalen te verminderen. Hoe minder kernwapens we hebben in de
wereld, hoe beter. En we zijn klaar voor de meest serieuze en concrete
discussies over nucleaire ontwapening – maar dan ook alleen serieuze discussies
zonder dubbele maten.
Wat
bedoel ik daarmee? Vandaag de dag komen veel soorten precisie wapens al in de
buurt van massavernietigingswapens in termen van vermogen, en in het geval van
volledige afzwering van kernwapens of radicale vermindering van nucleair
potentieel, zullen naties die toonaangevend zijn in het creëren en produceren
van kwalitatieve precisie systemen duidelijk militair voordeel hebben. De
strategische balans wordt verstoord, en dit zal waarschijnlijk tot
destabilisatie leiden. Het gebruik van een zogenaamde eerste wereldwijde
preventieve aanval kan uitlokkend werken. Kortom, de risico’s hiermee dus niet
verlagen, maar juist intensiveren.
De
volgende voor de hand liggende bedreiging is de verdere escalatie van etnische,
religieuze en sociale conflicten. Dergelijke conflicten zijn gevaarlijk, niet
alleen als zodanig, maar ook omdat ze zones van anarchie om hen heen creëren,
wetteloosheid en chaos, plaatsen die veilig voelen voor terroristen en
criminelen, waar piraterij, mensenhandel en drugshandel kunnen floreren.
Overigens,
op dit moment hebben onze collega’s geprobeerd om op een of andere manier deze
processen te beheren, gebruikmakend van regionale conflicten en creëerden ze
etnische revoluties, maar de geest is uit de fles. Het lijkt erop dat de
‘vaders’ van deze gecontroleerde chaostheorie zelf niet meer weten wat ze ermee
aan moeten. Er heerst wanorde in hun gelederen.
We
volgen nauwgezet de discussies door zowel de heersende elite en de community
van experts. Het zegt genoeg als je kijkt naar de krantenkoppen van de westerse
pers van het afgelopen jaar. Dezelfde mensen zijn eerst strijders voor de
democratie, en dan worden ze islamisten genoemd; Eerst schrijven ze over
revoluties en daarna noemen ze het rellen en opstanden. Het resultaat is
duidelijk: verdere uitbouw van de wereldwijde chaos.
Collega’s,
gezien de situatie in de wereld, is het tijd om te beginnen het eens te worden
over fundamentele dingen. Dit is ongelooflijk belangrijk en noodzakelijk; dit
is veel beter dan terug te gaan in onze eigen hoek. Hoe meer we met alle
voorkomende problemen worden geconfronteerd, hoe meer we ons in hetzelfde
schuitje bevinden, zogezegd. En de logische uitweg is de samenwerking tussen de
naties en de samenlevingen, in het vinden van collectieve antwoorden op steeds
grotere uitdagingen, en in gezamenlijk risicomanagement. Toegegeven, sommige
van onze partners, om wat voor reden dan ook, onthouden dit gegeven alleen als
het aansluit bij hun interesses.
Uit de
praktijk blijkt dat de gezamenlijke antwoorden op de uitdagingen niet altijd
een wondermiddel zijn; en we moeten dit goed begrijpen. Bovendien is dit in de
meeste gevallen moeilijk te bereiken; Het is niet gemakkelijk om de verschillen
tussen de nationale belangen te overwinnen, de subjectiviteit van verschillende
benaderingen, met name als het gaat om landen met verschillende culturele en
historische tradities. Maar toch, we hebben voorbeelden dat we met
gemeenschappelijke doelen en handelingen op basis van dezelfde criteria, samen
echt succes behaalden.
Laat
me u herinneren aan het oplossen van het probleem van de chemische wapens in
Syrië, en de inhoudelijke dialoog over het Iraanse nucleaire programma, evenals
ons werk bij de Noord-Koreaanse kwesties, dit heeft ook een aantal positieve
resultaten opgeleverd. Waarom kunnen we geen gebruik maken van deze ervaring in
de toekomst om de lokale en wereldwijde uitdagingen op te lossen?
Wat
zou de juridische, politieke, en economische basis zijn voor een nieuwe
wereldorde die stabiliteit en veiligheid mogelijk maakt, terwijl het stimuleren
van een gezonde concurrentie, en niet de vorming van nieuwe monopolies die
ontwikkeling afremmen? Het is onwaarschijnlijk dat iemand absoluut uitputtend,
pasklare oplossingen zou kunnen bieden op dit moment. We zullen veel werk
moeten verzetten met de benodigde deelname van een breed scala aan regeringen,
internationale bedrijven, het maatschappelijk middenveld, en dergelijke
deskundige platforms als de onze.
Echter,
het is duidelijk dat het succes en de echte resultaten alleen mogelijk zijn als
de belangrijkste deelnemers in internationale zaken het eens kunnen worden over
de harmonisatie van fundamentele belangen, gebaseerd op redelijke
zelfbeheersing, en vanuit het voorbeeld van positief en verantwoord
leiderschap. We moeten duidelijk aangeven waar unilaterale acties te beëindigen
en we moeten multilaterale mechanismen toepassen. En als onderdeel van het
verbeteren van de effectiviteit van het internationaal recht, moeten we het
dilemma tussen de acties oplossen door de internationale gemeenschap veiligheid
te waarborgen, de rechten van de mens en het beginsel van de nationale
soevereiniteit, zonder inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van een
staat.
Die
botsingen leiden telkens tot willekeurige inmenging van buitenaf in complexe
interne processen, en keer op keer provoceren ze gevaarlijke conflicten tussen
toonaangevende mondiale spelers. De kwestie van het handhaven van de
soevereiniteit wordt bijna het grootste belang bij het handhaven en versterken
van de mondiale stabiliteit.
Duidelijk
is dat het bespreken van de criteria voor het gebruik van externe kracht
uiterst moeilijk is; Het is praktisch onmogelijk de eigen belangen te scheiden
van de belangen van bepaalde landen. Het is echter veel gevaarlijker wanneer er
geen duidelijke overeenkomsten zijn; wanneer er geen duidelijke voorwaarden
zijn voor noodzakelijke en wettelijke interventie.
Ik wil
hieraan toevoegen dat de internationale betrekkingen gebaseerd moeten zijn op
het internationaal recht, die zelf zou moeten berusten op morele principes
zoals rechtvaardigheid, gelijkheid en waarheid. Misschien wel het belangrijkste
is respect voor de partners en hun belangen. Dit is een voor de hand liggende
formule, maar het gewoon naleven hiervan zou de mondiale situatie radicaal
veranderen.
Ik ben
er zeker van, dat als er een wil is, dat we de effectiviteit van de
internationale en regionale instellingen kunnen herstellen. Het is niet eens
nodig om dit opnieuw van de grond af op te bouwen; dit is geen ‘greenfield’,
vooral omdat deze instituties tot stand zijn gekomen na de Tweede Wereldoorlog
en ze zijn universeel genoeg om gemoderniseerd te worden, wat daarmee voldoende
is om de huidige situatie te beheren.
Dit
geldt voor het verbeteren van de werkzaamheden van de VN, dat met hun centrale
rol onvervangbaar is, evenals de OVSE, die in de loop van 40 jaar, zich hebben
bewezen als een noodzakelijk mechanisme voor het waarborgen van de veiligheid
en de samenwerking in de Euro-Atlantische regio. Ik moet zeggen dat zelfs nu,
in een poging om de crisis in het zuidoosten van Oekraïne op te lossen, de OVSE
een zeer positieve rol inneemt.
In het
licht van de fundamentele veranderingen in de internationale omgeving, de
toename van de onbeheersbaarheid en diverse bedreigingen, moeten we een nieuwe
wereldwijde consensus van verantwoordelijke krachten bereiken. Het gaat niet om
enkele lokale deals of een verdeling van invloedssferen in de geest van de
klassieke diplomatie, of iemands volledige wereldheerschappij. Ik denk dat we
een nieuwe versie van onderlinge afhankelijkheid nodig hebben. We moeten daar
niet bang voor zijn. Integendeel, het is een goed instrument voor harmonisering
van posities.
Dit is
bijzonder relevant gezien de versterking en groei van bepaalde regio’s op de
planeet, een proces dat objectief institutionalisering vereist van dergelijke
nieuwe polen, het creëren van krachtige regionale organisaties en het
ontwikkelen van regels voor hun interactie. De samenwerking tussen deze centra
zou serieus kunnen bijdragen aan de stabiliteit van de mondiale veiligheid,
beleid en economie. Maar om een dergelijke dialoog voor elkaar te krijgen,
moeten we uitgaan van de veronderstelling dat alle regionale centra en
integratieprojecten die daaromheen gevormd worden gelijke rechten voor
ontwikkeling hebben, zodat ze elkaar kunnen aanvullen en niemand kan hen
dwingen tot conflict of kunstmatig verzet. Dergelijke destructieve acties
zouden de banden tussen staten kunnen verbreken, en de staten zelf zouden
worden blootgesteld aan extreme ontberingen, of misschien zelfs totale
vernietiging.
Ik wil
u herinneren aan de gebeurtenissen van vorig jaar. We hebben onze Amerikaanse
en Europese partners verteld dat overhaaste interne politieke beslissingen,
bijvoorbeeld over Oekraïne dat zou worden betrokken bij de EU, zijn beladen met
ernstige risico’s voor de economie. We hebben niet eens over politiek
gesproken, we hadden het alleen over de economie en hebben gezegd dat
dergelijke stappen, zonder enige voorafgaande afspraken, raken aan de belangen
van vele andere landen, waaronder Rusland als belangrijkste handelspartner van
Oekraïne, en dat er een brede discussie over de problemen noodzakelijk is.
Overigens, in dit opzicht, zal ik u eraan herinneren dat, bijvoorbeeld, de
onderhandelingen over de toetreding van Rusland tot de WTO 19 jaar duurden. Dit
was zeer moeizaam, en een zekere consensus werd bereikt.
Waarom
ik dit naar voren breng? Omdat bij de uitvoering van dit project om Oekraïne
hierbij te betrekken, onze partners via de achterdeur bij ons binnen zouden
komen met hun producten en diensten om zo te zeggen, en we waren het hier niet
mee eens, niemand heeft ons hier iets over gevraagd. We hadden gesprekken over
allerlei onderwerpen met betrekking tot toetreding van Oekraïne bij de EU,
aanhoudende discussies, maar ik wil benadrukken dat dit op een heel beschaafde
manier gebeurde, met inachtneming van mogelijke problemen, met de voor de hand
liggende redenering en argumenten. Niemand wilde naar ons luisteren en niemand
wilde praten. Ze vertelden ons gewoon: ‘this is none of your business’, punt,
einde van de discussie. In plaats van een uitgebreide, maar – ik benadruk –
beschaafde dialoog, kwam het allemaal neer op het omwerpen van een regering; ze
stortten het land in chaos, in economisch en sociaal verval, in een
burgeroorlog met enorme verliezen.
Waarom?
Als ik aan mijn collega’s vraag waarom zij steeds geen antwoord hebben zegt er
niemand iets. Dat is het. Iedereen lijdt verlies, maar zegt dat het nu eenmaal
zo is gelopen op die manier. Die acties moeten niet worden aangemoedigd, dan
zou het niet zo gelopen zijn. Immers (ik heb hier al eerder over gesproken), de
voormalige Oekraïense president Janoekovitsj tekende alles, en was het met
alles eens. Waarom moet het zo? Wat had het voor zin? Wat is dit, een
beschaafde manier van oplossen van problemen? Blijkbaar beschouwen zij, die
voortdurend nieuwe ‘revoluties’ ontketenen zichzelf als ‘briljante kunstenaars’
en ze kunnen daar gewoon niet mee stoppen.
Ik ben
er zeker van dat het werken vanuit geïntegreerde samenwerking, de samenwerking
tussen de regionale structuren, moet worden gebaseerd op een transparante,
duidelijke basis; het vormingsproces van de Euraziatische Economische Unie is
een goed voorbeeld van een dergelijke transparantie. De staten die partij zijn
bij dit project hebben hun partners op voorhand ingelicht over hun plannen, met
inachtneming van de principes en de waarden als basis van onze vereniging, dat
volledig in overeenstemming is met de regels van de Wereldhandelsorganisatie.
Ik wil
hieraan toevoegen dat we ook de start van een concrete dialoog tussen de
Euraziatische landen en de Europese Unie zouden hebben verwelkomd. Overigens,
hebben ook zij dit volledig geweigerd, en het is ook niet duidelijk waarom. Wat
is daar zo eng aan?
We
zijn niet van plan om ons af te sluiten van iedereen om voor een geïsoleerde
ontwikkelingsweg te kiezen. We staan altijd open voor de dialoog, onder meer
over het normaliseren van onze economische en politieke betrekkingen. We
rekenen hiermee op de pragmatische aanpak en de positie van het bedrijfsleven
in de toonaangevende landen.
En,
natuurlijk, met zo’n gezamenlijke aanpak zouden we kunnen denken dat het nodig
is om in dialoog te treden (ik sprak hier vaker over en heb instemming gekregen
van veel van onze westerse partners, althans in Europa); over de noodzaak om
een gemeenschappelijke ruimte te creëren voor economische en humanitaire
samenwerking die zich volledig uitstrekt van de Atlantische naar de Stille
Oceaan.
Collega’s,
Rusland maakte haar keuze. Onze prioriteiten zijn het verder verbeteren van
onze democratische en open economische instellingen, versnelde interne
ontwikkeling, rekening houdend met alle positieve moderne trends in de wereld,
en het consolideren van de samenleving op basis van traditionele waarden en
patriottisme.
We
hebben een op integratie gerichte, positieve, rustige agenda; We werken actief
samen met onze collega’s in de Euraziatische Economische Unie, de Shanghai
Cooperation Organisation, BRICS en andere partners. Deze agenda is gericht op
het ontwikkelen van banden tussen overheden en niet op afgescheidenheid. We
zijn niet van plan om samen blokkades op te werpen of betrokken te raken bij
het uitwisselen van tegenslagen en uitdelen van klappen.
De
beschuldigingen en verklaringen dat Rusland probeert een soort van rijk te
stichten, en inbreuk te plegen op de soevereiniteit van zijn buren, zijn
ongegrond. Rusland heeft geen enkele vorm van een bijzondere, exclusieve plek
nodig in de wereld – ik wil dit benadrukken. Met respect voor de belangen van
anderen, willen we gewoon dat er rekening wordt gehouden met onze eigen
belangen en dat onze positie wordt gerespecteerd.
We
weten heel goed dat de wereld een tijdperk van veranderingen en globale
transformatie is ingegaan, terwijl we allemaal een bepaalde mate van
voorzichtigheid moeten betrachten en het vermogen om ondoordachte stappen te
vermijden is daarbij nodig. In de jaren na de Koude Oorlog, zijn de deelnemers
in de mondiale politiek deze kwaliteiten enigszins verloren. Nu moeten we deze
onthouden. Anders zal de hoop op een vreedzame, stabiele ontwikkeling een
gevaarlijke illusie blijken te zijn, terwijl de onrust van vandaag simpelweg
zal dienen als een aanloop tot de ineenstorting van de wereldorde.
Ja, natuurlijk, ik heb
al gezegd dat het opbouwen van een meer stabiele wereldorde een moeilijke taak
is. We hebben het over een lang en moeizaam proces. We waren in staat om regels
te ontwikkelen voor interactie na de Tweede Wereldoorlog, en we waren in staat
om in de jaren zeventig een
akkoord in Helsinki te bereiken. Onze
gemeenschappelijke plicht is om dit fundamentele probleem op te lossen in deze
nieuwe fase van ontwikkeling.
Hartelijk
dank voor uw aandacht.
Vragen en antwoorden
Vladimir Putin: (naar aanleiding van commentaar op de verklaringen van
de voormalige premier van Frankrijk Dominique de Villepin en voormalig
bondskanselier van Oostenrijk Wolfgang Schüssel)
Ik wil
graag beginnen met te zeggen dat ik het over het algemeen eens met wat zowel
Wolfgang en Dominique hebben gezegd. Ik sta volledig achter alles wat ze
zeiden. Echter, er zijn een paar dingen die ik zou willen verduidelijken.
Ik
geloof dat Dominique verwees naar de Oekraïense crisis als oorzaak van de
verslechtering van de internationale betrekkingen. Uiteraard is deze crisis een
oorzaak, maar dit is niet de belangrijkste oorzaak. De crisis in Oekraïne is
zelf het resultaat van een disbalans in de internationale betrekkingen.
Ik heb
zelf al gezegd in mijn speech waarom dit gebeurt, en mijn collega’s hebben dit
ook al benoemd. Ik kan dat hieraan toevoegen, indien nodig. Echter, in de
eerste plaats is dit het resultaat van de onbalans in de internationale
betrekkingen.
Wat
betreft de door Wolfgang genoemde kwesties, daar zullen we op terugkomen; we
gaan praten over de verkiezingen, en indien nodig over de levering van
energiebronnen naar Oekraïne en Europa.
Toch
zou ik graag willen reageren op de zin “Wolfgang is een optimist, terwijl het
leven moeilijker is voor pessimisten.” Ik noemde al onze oude grap die we
hebben over de pessimist en een optimist, en ik kan het niet laten om daar nu
opnieuw iets over te zeggen. Wij hebben deze zeer oude grap over een pessimist
en een optimist: een pessimist drinkt zijn cognac en zegt: “Het ruikt naar
wandluizen,” terwijl een optimist de wandluis vangt, verplettert, dan eraan
ruikt en zegt: “Een klein vleugje cognac.”
Ik zou
liever de pessimist zijn die cognac drinkt, dan de optimist die wandluizen
snuift. (Gelach)
Hoewel
het lijkt dat de optimisten een betere tijd beleven, ons gemeenschappelijk doel
is om een fatsoenlijk leven te leiden (zonder dat we ons wentelen in alcohol).
Hiervoor moeten we crises zien te voorkomen, samen omgaan met alle uitdagingen
en bedreigingen en onze betrekkingen bouwen op de mondiale arena die ons kan
helpen deze doelen te bereiken.
Britse journalist Seumas Milne: Ik wil graag een
twee-in-één vraag stellen. Ten eerste, mijnheer de Voorzitter, denkt u dat de
acties van Rusland in Oekraïne en de Krim van de afgelopen maanden een reactie
waren op de regels die worden gebroken en is dit een voorbeeld van state
management zonder regels? En de andere vraag is: ziet Rusland deze wereldwijde
schendingen van de regels als een signaal voor het veranderen van de positie?
Er is de laatste tijd al gezegd dat Rusland niet de bestaande situatie in de
wereld kan leiden; echter, het demonstreert de eigenschappen van een leider.
Wat is uw reactie hierop?
Vladimir Putin: Ik zou u willen vragen om het tweede deel van uw vraag
te herformuleren, alstublieft. Wat is precies uw tweede vraag?
Seumas Milne: Men heeft hier gezegd dat Rusland niet kan streven naar
een leidende positie in de wereld gezien de uitkomsten van de ineenstorting van
de Sovjet-Unie, maar het van invloed zijn op ‘wie’ die leider zal zijn. Is het
mogelijk dat Rusland zijn positie zou kunnen veranderen door haar focus te
veranderen zoals u al zei, met betrekking tot het Midden-Oosten en de
vraagstukken in verband met het nucleaire programma van Iran?
Vladimir Putin: Rusland heeft nog nooit zijn positie veranderd. Wij zijn
een land met een traditionele focus op samenwerking en het zoeken naar
gezamenlijke oplossingen. Dit ten eerste.
Ten
tweede. We maken geen aanspraken op mondiaal leiderschap. Het idee dat Rusland
op zoek zou zijn naar een soort van exclusiviteit is vals, zoals ik zei in mijn
toespraak. We zijn niet veeleisend voor een plek onder de zon; we gaan gewoon
uit van de vooronderstelling dat alle deelnemers in de internationale
betrekkingen elkaars belangen moeten respecteren. We zijn klaar om de belangen
van onze partners te respecteren, maar we verwachten hetzelfde respect voor
onze belangen.
We
hebben niet onze houding veranderd ten aanzien van de situatie in het
Midden-Oosten of ten opzichte van het Iraanse nucleaire programma, vanwege het
Noord-Koreaanse conflict, of tot bestrijding van terrorisme en criminaliteit in
het algemeen, alsmede de drugshandel. We hebben nooit een van onze prioriteiten
veranderd, zelfs niet onder druk van onvriendelijke acties van de kant van onze
westerse partners, die worden geleid, heel duidelijk in dit geval, door de
Verenigde Staten. We hebben zelfs ook niet onze positie veranderd onder de
sancties.
Echter,
ook hier geldt, alles heeft zijn grenzen. Ik ga uit van het idee dat het
mogelijk zou kunnen zijn dat externe omstandigheden ons kunnen dwingen om een
aantal van onze posities te veranderen, maar tot nu toe zijn er geen extreme
situaties van deze aard geweest en we zijn niet van plan iets te veranderen.
Dat is het eerste punt.
Het
tweede punt heeft te maken met onze acties in de Krim. Ik heb hierover
gesproken bij tal van gelegenheden, maar indien nodig, kan ik het herhalen. Dit
is deel 2 van artikel 1 van het Handvest van de Verenigde Naties – het recht
der naties op zelfbeschikking. Het is allemaal al opgeschreven, en niet alleen
als het recht op zelfbeschikking, maar als het doel van de Verenigde Naties.
Lees het artikel maar aandachtig door.
Ik
begrijp niet waarom mensen in de Krim dit recht niet zouden hebben, net als de mensen
die leven in, laten we zeggen, Kosovo. Dit werd hier ook vermeld. Hoe komt het
dat in het ene geval wit wit is, terwijl het in een ander geval zwart wordt
genoemd? We zullen het nooit eens zijn met deze onzin. Dat is één ding.
Een
ander heel belangrijk ding is iets wat niemand noemt, dus ik zou graag de
aandacht erop willen vestigen. Wat gebeurde er in de Krim? Eerst was er deze
anti-state omverwerping in Kiev. Wat iedereen ook mag zeggen, ik vind dit voor
de hand liggend; het was een gewapende machtsovername.
In
vele delen van de wereld verwelkomden de mensen dit, niet beseffend waar dit
toe zou kunnen leiden, terwijl in sommige regio’s de mensen bang waren dat de
macht werd gegrepen door extremisten, die rechtse nationalisten inclusief
neo-nazi’s waren. Mensen vreesden voor hun toekomst en voor hun gezinnen en
reageerden dienovereenkomstig. In de Krim hielden de mensen een referendum.
Ik wil
graag uw aandacht hierop vestigen. Het was niet toevallig dat we in Rusland
stelden dat er sprake was van een referendum. De beslissing om het referendum
te houden werd gemaakt door de legitieme autoriteit van de Krim; het parlement,
een paar jaar geleden verkozen door de Oekraïense bevolking riep het referendum
uit, en vervolgens op basis van de resultaten, heeft ze de onafhankelijkheid
verklaard, net als Kosovo deed, en wendde zich tot de Russische Federatie met
een verzoek om de Krim toe te laten tot de Russische staat.
Je
weet wel, wat iedereen ook mag zeggen en het maakt niet uit hoe hard ze ook
proberen om dit te ondergraven, dat dit heel moeilijk zou zijn, gezien de
gesproken ‘taal’ van de rechtbank van de Verenigde Naties, waarin duidelijk
staat (zoals toegepast op het precedent Kosovo) dat de beslissing tot
zelfbeschikking niet de goedkeuring van de hoogste autoriteit van een land
nodig heeft.
In dit
verband herinner ik me altijd wat de wijzen uit het verleden hebben gezegd. U
kunt dit prachtige gezegde onthouden: Wat Jupiter ook is toegestaan, de Os
niet.
We
kunnen het niet eens zijn met een dergelijke aanpak. De os mag iets niet worden
toegestaan, maar de beer zal niet eens de moeite nemen om toestemming te
vragen. Hier vinden we het verhaal van de meester van de Taiga, en ik weet
zeker dat het niet van plan is om te verhuizen naar andere klimaatzones – het
zal er niet comfortabel zijn. Ofwel, het zal ook niet toestaan dat iemand haar
eigen Taiga heeft. Ik denk dat dit duidelijk is.
Wat
zijn de problemen van de huidige wereldorde? Laten we eerlijk zijn hierover, we
zijn allemaal experts hier. We praten en praten, we zijn net als diplomaten.
Wat is er gebeurd in de wereld? Er was een bipolair systeem. De Sovjet-Unie
stortte in, de kracht die we Sovjet-Unie noemde, hield op te bestaan.
Alle
regels voor de internationale betrekkingen na de Tweede Wereldoorlog werden
ontworpen voor een bipolaire wereld. Klopt, de Sovjet-Unie werd aangeduid als
‘de Opper-Volta met raketten’. Misschien wel, en er waren tal van raketten.
Trouwens, we hadden dergelijke briljante politici als Nikita Chroesjtsjov, die
met zijn schoen op het bureau hamerde bij de VN. En de hele wereld, vooral de
Verenigde Staten en de NAVO dachten: dit Nikita wordt het best met rust
gelaten, hij zou gewoon een raket kunnen afvuren want ze hebben er velen, dus
we kunnen beter maar wat respect voor hem tonen.
Nu de
Sovjet-Unie is verdwenen, wat is dan de situatie en wat zijn de verleidingen?
Er is geen noodzaak om rekening te houden met standpunten van Rusland nu het
erg afhankelijk is, het is tijdens de ineenstorting van de Sovjet-Unie door een
transformatie gegaan, en we kunnen nu doen wat we willen, zonder rekening te
houden met alle regels en voorschriften.
Dit is
precies wat er gebeurt. Dominique heeft hier genoemd Irak, Libië, Afghanistan
en Joegoslavië daarvoor. Is dit echt allemaal afgehandeld binnen het kader van
het internationaal recht? Vertel ons geen sprookjes.
Dit
betekent dat sommigen alles kunnen negeren, terwijl we niet de belangen van de
Russisch sprekenden en Russische bevolking van de Krim kunnen beschermen. Dit
zal niet gebeuren.
Ik wil
graag dat iedereen dit begrijpt. We moeten ons ontdoen van deze verleiding en
proberen de wereld te regelen naar ieders wens, een evenwichtig systeem creëren
van belangen en relaties, die al lang in de wereld zijn voorgeschreven; we
moeten daar alleen wat meer respect voor tonen.
Zoals
ik al zei, we begrijpen dat de wereld is veranderd, en we zijn klaar om hier
aandacht aan te besteden en ons dientengevolge aan te passen aan dit systeem,
maar we zullen nooit toestaan dat iemand onze belangen volledig negeert.
Streeft
Rusland naar elke leidende rol? We hebben er geen behoefte aan om een
supermacht te zijn; dit zou alleen maar een extra belasting zijn voor ons. Ik
heb al genoemd deTaiga: het is immens, onbegrensd, en alleen al om onze
grondgebieden te ontwikkelen hebben we heel veel tijd, energie en middelen
nodig.
We
hebben geen behoefte om betrokken te raken in zaken, in het geven van orders
aan anderen om ons heen, maar we willen dat anderen van onze interne zaken
afblijven en dat ze ophouden te doen alsof zij de wereld regeren. Dat is alles.
Als er een gebied is waar Rusland een leider zou kunnen zijn, is dat alleen
geldig volgens de normen van het internationaal recht.
Vraag: Het vreedzame proces tussen de Palestijnen en Israëli’s
is volledig ingestort. De Verenigde Staten heeft het ‘kwartetten’ nooit goed
laten werken. Op hetzelfde moment, maakt de groei van de illegale Israëlische
nederzettingen in de bezette gebieden de oprichting van een Palestijnse staat
onmogelijk. We zijn onlangs getuige geweest van een zeer ernstige aanval op de
Gazastrook. Wat is de Russische houding ten opzichte van deze gespannen
situatie in het Midden-Oosten? En wat denkt u van de ontwikkelingen in Syrië?
Een
opmerking ook nog voor de heer Villepin. U sprak van vernedering. Wat kan er
meer vernederend zijn dan de bezetting die Palestina al die jaren heeft
ondervonden?
Vladimir Putin:Ten aanzien van Palestina en het Israëlische conflict.
Het is gemakkelijk voor mij om hierover te spreken omdat ik ten eerste moet
zeggen, en ik denk dat iedereen dat kan zien, dat onze betrekkingen met Israël
in de afgelopen tien jaar serieus zijn veranderd. Ik heb het over het feit dat
een groot aantal mensen uit de voormalige Sovjet-Unie in Israël wonen en we
kunnen niet onverschillig blijven tegenover hun lot. Tegelijkertijd hebben we
de traditionele betrekkingen met de Arabische wereld, in het bijzonder met
Palestina. Bovendien, de Sovjet-Unie en Rusland is de wettige opvolger, en
heeft de Palestijnse staat erkend. Hier wordt niets aan veranderd.
Tot slot,
met betrekking tot de nederzettingen. Wij delen de mening van de belangrijkste
deelnemers in de internationale betrekkingen. We beschouwen dit als een
vergissing. Ik heb dit onze Israëlische partners al verteld. Ik geloof dat dit
een obstakel is voor normale betrekkingen en ik verwacht zeer sterk dat deze
praktijken zelf zullen worden gestopt en dat het hele proces naar een vreedzame
oplossing zal terugkeren, naar een legale koers, gebaseerd op juridische
afspraken.
We
gaan uit van het feit dat het Midden Oosten-conflict één van de voornaamste
oorzaken van destabilisatie is, niet alleen in het gebied, maar ook in de
gehele wereld. Vernedering van een volk dat in dat gebied woont, of ergens
anders in de wereld, is duidelijk een bron van destabilisatie en moet worden
afgeschaft. Uiteraard moet dit gebeuren met behulp van middelen en maatregelen
die aanvaardbaar zijn voor alle partijen in het proces en voor allen die in het
gebied wonen.
Dit is
een zeer ingewikkeld proces, maar Rusland is klaar voor het inzetten van alle
middelen die het heeft om dit te bewerkstelligen, met inbegrip van zijn goede
relaties met de partijen in dit conflict.
Mikhail Pogrebinsky, directeur Kiev Centrum voor Politieke en Conflict
Studies: Ik kom uit Oekraïne. Voor het eerst sinds zeventig jaar,
gaat het door zeer moeilijke tijden. Mijn vraag heeft te maken met de
mogelijkheid van een schikking. In dit verband wil ik graag teruggaan in de
geschiedenis. U zei, dat er een moment was dat een trilateraal format was
overwogen: Rusland-Oekraïne-Europa. Destijds was Europa het niet eens hiermee,
waarna een reeks tragische gebeurtenissen plaatsvonden, waaronder het verlies
van de Krim, de dood van duizenden mensen, enzovoort.
Onlangs
is Europa samen met Oekraïne en Rusland overeengekomen dat dit format mogelijk
is na dit alles; bovendien werd een overeenkomstige resolutie aangenomen. Op
dat moment was er nog hoop dat Rusland samen met Europa en Oekraïne erin zouden
slagen om tot een akkoord te komen en kon het herstel van de vrede in Oekraïne
beginnen. Wat gebeurde er toen? Wat is er gebeurd tussen Moskou en Brussel,
tussen Moskou en Berlijn – want nu lijkt de situatie helemaal krankzinnig
geworden? Het is onduidelijk waar dit toe zou kunnen leiden. Wat denkt u dat er
gebeurt met Europa?
Vladimir Putin: Weet u, wat er gebeurt kan worden omschreven alsof er
niets gebeurd is. Er zijn afspraken gemaakt, maar deze worden door geen van
beide partijen volledig nageleefd. Hoe dan ook, het is echter mogelijk dat de
volledige naleving door beide partijen onmogelijk is.
Zo
werden bijvoorbeeld Oekraïense legereenheden verondersteld om bepaalde locaties
te verlaten waar ze voorafgaand aan de Minsk-afspraken werden gestationeerd,
terwijl het militaire leger moest vertrekken van bepaalde nederzettingen die ze
bezet hielden voorafgaand aan deze afspraken. Echter, het Oekraiense leger
trekt zich niet terug van hun bezette lokaties, noch de militairen trekken zich
terug uit de nederzettingen waaruit ze moeten vertrekken vanwege het feit, ik
zal daar eerlijk over zijn, dat hun families daar verblijven (ik bedoel de
militie) en ze vrezen voor hun veiligheid. Hun families, hun vrouwen en
kinderen wonen daar. Dit is een ernstige humanitaire factor.
Wij
zijn bereid om alles in het werk te stellen om de uitvoering van de Minsk
afspraken na te komen. Ik wil graag gebruik maken van uw vraag om de positie
van Rusland te benadrukken: wij zijn voorstander van volledige naleving van de
Minsk-overeenkomsten door beide partijen.
Wat is
het probleem? Naar mijn mening is het belangrijkste probleem is dat we geen
inspanningen zien van de kant van onze partners in Kiev, in de eerste plaats
van de overheid, om de kwestie van de betrekkingen met het zuidoosten van het
land vreedzaam op te lossen, door middel van onderhandelingen. We zien steeds
hetzelfde in verschillende vormen: onderdrukking door geweld. Het begon
allemaal met Maidan toen ze besloten om Janoekovitsj te onderdrukken met
geweld. Zij slaagden daarin, de golf van nationalisme groeide en dat veranderde
in een aantal nationalistische bataljons.
Wanneer
mensen in het zuidoosten van Oekraïne dit niet wilden, probeerden ze hun eigen
mensen van de overheid en het management te kiezen; ze werden gearresteerd en
‘s nachts naar de gevangenis in Kiev ‘s gebracht. Toen de mensen dit zagen
gebeuren grepen ze naar de wapens en in plaats van dit een halt toe te roepen
en uiteindelijk toevlucht te nemen tot een vreedzame dialoog, stuurden ze
troepen daar naar toe met tanks en vliegtuigen.
Overigens,
de wereldwijde gemeenschap zwijgt, alsof het hier niets van weet of ziet, alsof
er niet zoiets is als ‘onevenredig gebruik van geweld’. Ze was het plotseling
vergeten. Ik herinner me al de razernij rond de Kaukasus toen we een
gecompliceerde situatie hadden daar. Ik zou het elke dag opnieuw weer te horen
krijgen. Maar vandaag de dag niet meer zulke woorden, niets meer over
‘onevenredig gebruik van geweld’. En dat terwijl clusterbommen en zelfs
tactische wapens worden gebruikt.
U
ziet, onder deze omstandigheden is het voor ons erg moeilijk om in Rusland te
werken met mensen in het zuidoosten van Oekraïne; een en ander te regelen op
een manier die hen ertoe aanzet om volledig te voldoen aan alle afspraken. Ze
blijven zeggen dat de autoriteiten in Kiev ook niet volledig voldoen aan de
afspraken.
Echter,
er is geen andere manier. Ik wil benadrukken dat wij vóór de volledige
uitvoering van de overeenkomsten zijn door beide partijen, en het belangrijkste
wat ik wil zeggen – en ik wil dat iedereen dit te horen krijgt – als, en God
verhoede het, iedereen weer in de verleiding komt om geweld te gebruiken voor
de definitieve afwikkeling van de situatie in het zuidoosten van Oekraïne, zal
deze situatie tot een volledige impasse leiden.
Naar
mijn mening is er nog steeds een kans om tot overeenstemming te komen. Ja,
Wolfgang sprak hierover, en ik begreep hem. Hij sprak over de komende
verkiezingen in de Oekraïne en in het zuidoosten van het land. Wij weten het en
we zijn er voortdurend over in overleg. Vanochtend had ik er nog een discussie
over met de bondskanselier van Duitsland. De Minsk-overeenkomsten bepalen dat
de verkiezingen in het zuidoosten moeten worden gehouden in samenwerking met de
Oekraïense wetgeving, niet volgens de Oekraïense wet, maar in samenwerking
daarmee.
Dit is
met opzet gedaan, omdat niemand in het zuidoosten verkiezingen wil houden in
overeenstemming met de Oekraïense wetgeving. Waarom? Hoe kan dit worden gedaan,
wanneer er elke dag wordt geschoten, mensen worden gedood aan beide kanten en
dan moeten ze verkiezingen houden onder de Oekraïense wet? De oorlog moet
eindelijk stoppen en de troepen moeten worden teruggetrokken. Zie je? Zodra dit
is bereikt, kunnen we gaan nadenken over elke vorm van toenadering of
samenwerking. Zolang dit niet gebeurt, is het moeilijk om over iets anders te praten.
