Poes Samantha Gemberkoek is niet meer

Ik heb mijn huismaatje begraven onder de varens. Zo mooi lag ze nog in mijn handen, met haar snoet tussen de voorpoten, haar bonte pels nog zo streelzacht. Ik heb haar op een bedje van groen mos gelegd en toegedekt met eikenbladeren en berkenbladeren.

Ik ween om mijn huismaatje, dat steeds knus erbij wou zijn als ik telefoneerde of mijn papieren las. Dat tegen mij sprak met een hoge intonatie in haar mieuw’s en mouw’s. En met haar gelaatsuitdrukkingen zo goed kon laten zien of ze angstig of blij was, of ze verontwaardigd of tevreden was.

Samantha Gemberkoek, mijn poezedikkerd, die mij een reden gaf om thuis te komen. ‘s Avonds wacht zij mij op boven op het bed om met kopjes en gespin me goedenacht te wensen. Een vast ritueel. Als ik me omdraai en het licht uit doe, springt ze van het bed. Maar ‘s morgens is zij er weer om me te begroeten.

Het is snel gegaan. Gisteren morgen leek er niets aan de hand. Tegen de avond, een pijnlijke mieuw. Ze zakt door haar pootje dat er slap bijhangt. Ze ademt moeilijk, reutelt. Hartfalen en een bloedklontertje zegt de dierenarts, vocht in de longen, het zal niet lang meer duren. Ik streel Samantha, die nog even probeert te spinnen. Ze sterft in mijn handen.

Ik ween om dit stukje ‘thuis’ dat ik verloren ben.

Wiebe Eekman, 19 september 2017