Enkele dagen geleden zag ik een bus met reclame op de zijkant. Er waren pijltjes op de ramen geplakt die naar passagiers in de bus wezen en hen als luie, vrolijke consumenten bestempelde. Grappig bedoeld. En ongetwijfeld door een aantal mensen grappig gevonden. Ook mooi: de busmaatschappij verdient centen en het bedrijf verkoopt meer producten door de reclame.

De passagiers in kwestie worden echter ongevraagd en onbetaald vernederd. In onze samenleving staan nu de bedrijven centraal. Mensen worden geïnstrumentaliseerd en gereduceerd tot consument en product.

Dat zijn veel dure woorden en helaas haken veel mensen af wanneer je zulke zaken vertelt. In de aanloop naar volgende zondag zouden enkele verstandige mensen echter wel eventjes moeten stilstaan en zichzelf in vraag stellen. In de eerste plaats de mensen die op een negatieve manier aan politiek doen door te verkondigen dat ze tegen (of voor) een persoon zijn in plaats van een idee. Daarnaast ook de mensen die in de papieren of digitale media meegaan in de strategische spelletjes. Ten slotte de zogezegde narren die trots zijn op hun cynische komedie.

Woorden en daden hebben gevolgen op korte en op lange termijn. De samenleving wordt stuk voor stuk verkocht aan de hoogste bieder; eerst het geld, dan publieke goederen en nu is het de beurt aan de mens zelf. Zelfs het meest fundamentele aspect van onze samenleving – het kiezen van onze leiders – wordt herleid tot een show. Ik hoor amper constructieve geluiden in een tijd die daar echt om smeekt.

Dit is een naïef pleidooi voor een volledige ommekeer. In zekere zin een conservatieve reflex, een radicalisering. In essentie is dit een spiritueel pleidooi. De mens moet centraal staan. De mens als politiek, sociaal en kwetsbaar wezen. In een tijd waarin de grote verhalen ons geen identiteit en houvast meer geven, kan dat ons nog verbinden. We zullen het moeten leren. Vanachter onze TV’s en smartphones kruipen om werkelijk contact te maken met mensen van vlees en bloed. Echt contact, verbondenheid, geen oppervlakkig instrumentalisme en wanhoop. Met blote handen naar elkaar trekken, neerzitten en praten. Een kind kan het.

Typ of plak de tekst in dit veld…