En dan kregen we een pandemie. Onverwacht en toch ergens wel voorspelbaar in deze globaliserende wereld. Het heeft alle aandacht naar zich toegetrokken. Ik geef de politieke leiders, die overigens allemaal democratisch mandaat hebben gekregen, toch het nodige krediet om dit nu even te forceren. Dat er opofferingen gemaakt moeten worden, dat er voorlopig even vrijheden zullen moeten worden ingeperkt is onvermijdelijk. In een fase van acute destabilisatie en chaos is democratische redelijkheid en rechtvaardigheid vermoedelijk te complex om te hanteren.

Maar…

…er moet dan toch wat veranderen, want de politiek, zoals die nu heerst, faalt. Vermoedelijk omdat haar ‘methoden’ intact bleven. In plaats van ons terug naar een samenleving te sturen waar -op een democratische manier- de gemeenschap geleidelijk verder kon evolueren, hebben ze de angst in stand gehouden en verder ontwikkeld. Het is de enige troef waarover die regeringsleiders beschikken, in dit geval gesteund door de uitvoerende[1] geneeskunde en het winstbejag van de farmaceutische bedrijven. De chaos die dat creëert is nu onmiskenbaar aanwezig.

Die angst vreet ons ondertussen helemaal leeg. We durven al lang niet meer voluit opkomen voor ons eigen levensgeluk. We hopen heimelijk op een kracht die het allemaal voor ons gaat oplossen en we zijn vergeten wat daar in de geschiedenis de extreme gevolgen van kunnen zijn. We kruipen weg en wijzen met de vinger. Te veel van die angst creëert vooral een behoefte aan blinde controle over zekerheden, iets wat ondertussen achterhaald is. Het zal onze omgeving (ik gebruik bewust het woord samenleving niet) meer en meer voeden met arrogantie en agressie. Of het tegendeel, want als de angst knapt treedt de onverschilligheid in.

De medische wereld is ten einde raad, ze heeft geen oplossingen meer en reageert uiterst defensief op alle kritiek. Ze verschuilt zich in een goddelijke tempel van ‘wetenschappelijke waarheid’ waar ze liever letterlijk verzuipen in de toevloed van besmettingen dan open te staan voor ‘alternatief’ onderzoek. Ik kan daar niet voor applaudisseren, maar slechts met lede ogen naar kijken, want dit is ver van het vrije onderzoek waarop de wetenschap zich zou moeten baseren. Het sluiten van de medische rangen en de arrogantie waarmee ze ‘atheïsten’ buitensluit, ze beschuldigt van onwetenschappelijkheid en ze bestempelt met onverantwoordelijk gedrag tegenover ‘het gevaar’, is veelzeggend. Ze voeden zelf mee de media en burgers doen geen enkele moeite meer om ook dat nieuws te checken. Feiten worden verder door IT-specialisten herleidt tot cijfers en grafieken waar we de ware verhoudingen niet van kunnen (of willen) inschatten, waarvan niemand meer weet wat ze juist betekenen of waarop ze gebaseerd zijn. Het in twijfel durven trekken van deze ‘feiten’ wordt onmiddellijk gecounterd en bestempeld als ‘gevaarlijke ontkenner’ of iemand die duidelijk niet over enige medische kennis beschikt. De geneeskunde en de wetenschap, is het een nieuwe religie geworden?

Het idee van machteloosheid dat mensen hieruit destilleren stelt me teleur. Het betreft wel degelijk een gevaarlijk virus, maar ook al herkennen we ondertussen de anomalieën, we volgen regels en wetten die dus vaak niet eens in ons voordeel zijn. We wachten liever bang tot ‘een ander’ het initiatief zal nemen om hiertegen in te gaan… en dan zien we wel.

Geef toe, dit is geen weerspiegeling van een gelukkige humane leefwereld? Democratie werkt alleen als ieder zijn verantwoordelijkheid opneemt, ook en zeker voor de gemeenschap. Dat kost moeite, ja. Laten we hopen dat de regeringsleiders met hun fanatieke maatregelen ook de destructie stopzetten die ze mee ondersteunen. Laten we vooral zelf verantwoordelijkheid nemen en ons informeren. Kennis is noodzakelijk om hieruit te geraken. We kunnen veilig blijven voor dit virus: niet alleen voor COVID-19, maar ook voor dat van de angst, de onwetendheid en het dogmatisme van élk geloof. Laten we weer alert worden en onze gezondheid zelf bewaken. Dit kan ook door ons te richten tot specialisten die bewijzen te kunnen omgaan met angst, stress en de fysieke gevolgen daarvan. Want er is ook een geneeskunde die oorzakelijk behandelt, niet exclusief symptomatisch en alleen als beide gaan samenwerken komt het goed. Dit kan vanuit ons eigen beschermende ‘huis’, onze eigen cultuur en ons eigen ‘al-dan-niet’-geloof. Zo krijgen we terug zicht op het referentiekader, maken we plaats voor openheid en vriendelijkheid. Vermoedelijk keren de rust, gezondheid en humor dan wel terug?

God of geen god, dit zullen we toch zélf moeten waarmaken, mensen!

Zen-Shiatsu Ina

[1] refereert naar de methode, de enge protocollen waarin de geneeskunde toegepast wordt. Dus niet het waardevolle onderzoek, de grote diagnostische waarde, de (symptomatische) behandelingen die vaak noodzakelijk zijn, enz