“Pitié pour Wolinski”, zo luidt de titel van een stripalbum van
Wolinski, in 2010 uitgegeven bij Drugstore. Hij hield niet van begrafenissen, zo schrijft
hij naar aanleiding van de begrafenis van z’n eerste vrouw Kean in 1966, met
wie hij 2 kinderen had. Een hond ontwijkend was ze tegen een boom gebotst, na 16
dagen overleed ze in het zelfde ziekenhuis waar Wolinksi herstelde. Op haar
begrafenis waren al z’n vrienden van Hara-Kiri aanwezig, Cavanna, Choron,
Gébé, Cabu, Reiser, Odile, Chenz, Fuch etc. 1968 moest toen nog beginnen. Ik hou
niet van begrafenissen zo luidde z’n commentaar bij de tekening van de begrafenis,
ik zal alleszins niet aanwezig zijn op de
mijne. Misschien een verwijzing naar M.S. Arnoni’s, “Moeder was niet thuis voor haar begrafenis“,
doelend op de crematie van miljoenen joden zonder graf in WO 2 en op z’n joodse
afkomst.

Wolinski is een tekenaar van het leven, niet zozeer van de politiek zo sprak
Marec z’n verdriet uit. Wolinski heb ik de laatste jaren toegelaten in mijn leven,
met 50 van de 80 gerepertoriëerde strips op het schap die ik nu een speciale
plaats gegeven heb. Aan wat heeft Wolinski gedacht oog in oog met wie z’n naam
geroepen heeft om hem daarna in koelen bloede neer te schieten.

Misschien aan z’n vader Ziegfried Wolinski, een Pool die in Tunesië een
bedrijfje had opgericht. Toen Wolinski 2 jaar was en in de kamer zat neven deze
waar z’n vader werkte hoorde hij een schot dat z’n vader dodelijk trof. In een
sociaal conflict voelde een arbeider zich onheus bejegend en, lid zijnde van
een communistische partij van Tunesië voelde 
deze zich in de positie om Ziegfried Wolinksi als patron neer te
schieten. Z’n Italiaanse moeder trok naar Frankrijk waar George Wolinski
haar op dertienjarige leeftijd vervoegde.

Het heeft Wolinski niet verhinderd om naar Moskou op vakantie te trekken en
achteraf tekenaar te worden van het communistische blad l’Humanité, iets dat
hem niet altijd in dank werd afgenomen door andere tekenaars. Maar Wolinski
heeft zich nooit door iets of iemand gebonden geacht, zeker niet om veelvuldig
langs erotisch werk de strijd en gemeenzaamheid tussen de geslachten te illustreren op een intelligente, lucide en tedere wijze.

Wolinksi verbrak z’n samenwerking met l’Humanité toen de Parti Communiste
Français deelnam aan de regering van Mitterand en men hem vroeg om niet te
spotten met de ‘socialos’. Zijn naam werd wel opgenomen in de Grande
Encylopedie Sovietique, uitgave 1984: Georges Wolinski, Célèbre artiste graphiste communiste
français (section humour) zo staat er te lezen in een persuittreksel opgenomen
in de strip.

Met een kogelregen werd een streep getrokken door een rijk leven van een
migrant die het leven en denken van verschillende generaties in en buiten
Frankrijk heeft beroerd, verzacht en mee perspectief gegeven.

De tekening hierboven komt uit Demain, il
fera jour, 2004, Albin Michel