De grote
staatsschuld zorgt ervoor dat we als inwoner van dit land/natie meer
afhankelijk zijn van onze kredietverschaffers dan van de democratische
besluitvorming.

Het
kapitaal verplicht tot besparen en dreigt ermee onze rating te verhogen als we
niet gehoorzamen. Onze regeringen hebben haast geen andere keuze en verdedigen
het besparingsbeleid als een must van bovenaf, Europa, IMF, ECB. We merken dit
overduidelijk in de Griekse problematiek. De Grieken kozen links sociaal
progressief, maar moeten helaas, vermoedelijk tevergeefs, opboksen tegen de
hierboven vermelde logica.

Bij ons
komt het kapitalistische discours als een godsgeschenk over bij de rechtse
regeringspartijen N-VA, Open VLD, MR en CD&V, om hun programma van
overheidsontvetting en dus privatiseren voort te zetten. De CD&V pruttelt
wat tegen in de marge want ze komen tot het besef dat hun electoraat voor het
grootste deel uit werkvolk bestaat.

Om uit de
greep van de trojka te komen moeten we niet besparen maar moeten we onze schuld
afbouwen. Dit kan niet door die afbouw op het werkvolk af te wentelen maar wel
degene die de crisis veroorzaakten (De banken, speculanten en grootkapitaal)
voor hun verantwoordelijkheid te plaatsen en van hun een bijdrage te eisen.
Een bijdrage die ons in staat stelt de schuld af te bouwen tot de aanvaardbare
60 % en te investeren in de toekomst.

Wanneer we onze onafhankelijk terugwinnen
kunnen keuzes gemaakt worden die een democratisch draagvalk hebben bij de
bevolking want ik weiger te geloven dat dit vandaag zo is. Dat er een
democratisch draagvlak is voor en ander beleid is zonder meer duidelijk want op
een stromachtige regendag kreeg een losse verzameling van burgers ,20 000
hart-boven harders ,op de been om te protesteren tegen het besparingsbeleid op
de kap van de gewone man. 20 000 man die zelf hun ticket voor Brussel betaalden
en hun vrije zondag opofferden is meer
dan zo maar een signaal.

Een aanvaardbare
staatsschuld maakt ons onafhankelijk van de kredietverleners en stelt ons in
staat een sociaal beleid te voeren, per definitie een beleid dat haaks staat op het huidige. Een
democratische besluitvorming dat kiest voor meer service aan de burger en dus
voor meer overheid.