Jullie muziek is erg vrolijk. Geldt dat ook voor de teksten?

Anthony Sinatra: “Met de nieuwe plaat wilden we absoluut een positieve en hoopvolle boodschap brengen, maar niet op een naïeve manier! Het leven is voor velen niet simpel en er gaan heel wat dingen mis in onze maatschappij. Wij willen tijdens onze optredens en tijdens het beluisteren van onze plaat net een moment van samenzijn en blijdschap creëren. Voor ons werkt dat trouwens ook heel therapeutisch!”

Jaice: “Tijdens het maken van het album was het inderdaad al snel duidelijk dat het een warme en vrolijke plaat ging worden.”

Waarover gaan teksten?

Anthony: “Onze teksten vertellen vaak kleine verhaaltjes, maar zijn nooit autobiografisch. Ze gaan eerder over onze gedachten en onze gevoelens. We zingen liever over fantasierijke dingen die een geheel vormen met onze melodieuze popmuziek. We gebruiken ook veel verschillende instrumenten.”

Voor het vorige album namen jullie heel wat tijd. Hoe verliepen de opnames deze keer?

Jaice: “Vorige keer werkten we met zijn drieën aan de liedjes en lieten ons dan een beetje meedrijven. Zo deden we er soms wel drie weken over om één nummer te maken, waar we dan achteraf gezien niet wild van waren. Deze keer was het heel anders: Anthony schreef een nummer dat we al meteen heel basic opnamen. Als we dan na enkele maanden een aantal nummers hadden opgenomen, selecteerden we de beste om er mee verder te gaan en arrangementen toe te voegen.”

Anthony: “Wat wel hetzelfde bleef, is het feit dat we thuis, onder ons getweeën, de liedjes construeerden en dat we nadien met de twee andere groepsleden, die beiden geluidsingenieur zijn, het album opnamen zoals wij het wilden. Niet in grote opnamestudio’s met grote budgeten dus.”

Jullie spelen ook in andere bands. Hoe staat het daarmee?

Anthony: “Mijn andere groep ‘Hollywood Pornstars’ ligt al even stil, hoewel we vorig jaar nog een concert gespeeld hebben om te zien of we er nog zin in hadden. Dat bleek zo te zijn en momenteel zijn we ideeën voor een nieuw album aan het uitproberen.”

Jaice: “Met mijn groep ‘Malibu Stacy’ hebben we deze zomer onze laatste concerten gegeven. Na drie albums zijn we tevreden over het bereikte resultaat en is het tijd om met andere groepen verder te gaan, naast Piano Club o.a. Pale Grey.”

Jullie toerden al in Europa. Zijn er concrete plannen om met jullie nieuwe album ‘Colore’ ook te toeren?

Anthony: “We zijn momenteel bezig om een tournee samen te stellen. We ontvangen positieve geluiden uit het buitenland. De bedoeling is om in elk Europees land ‘Colore’ uit te brengen en nadien ermee op tournee te gaan. Dat wordt zeker iets voor het einde van het jaar.”

Was het belangrijk voor jullie om ook een tweede album uit te brengen bij het kleine Luikse onafhankelijke platenlabel ‘Jaune Orange’?

Anthony: “We kennen die mensen goed en ze doen hun werk goed met toch beperkte middelen. Bij een groter label zouden we ook niet meer verkopen, uitgezonderd de hele grote multinationale labels uiteraard, maar dan spreken we ook over heel andere budgetten. Het beheren van onze muziek vinden we ook erg belangrijk.”

Jaice: “Het label werkt ook enkel met groepen waarin het gelooft. Bovendien verzorgt het ook de boekingen en dat is goed dat beide samen zitten.”

Anthony: “Ze zijn ook heel eerlijk tegenover ons. Wij worden eigenlijk nooit ergens ‘geplaatst’ door ‘Jaune Orange’, maar altijd gevraagd.”

Hoe staat het met jullie populariteit in Vlaanderen?

Anthony: “Het blijft voor ons als Waalse groep toch moeilijk om er een voet aan de grond te krijgen. Maar dat heeft weinig met het publiek of met de festivals en de clubs te maken. Vlaamse media hebben nu eenmaal weinig belangstelling voor Waalse muziekgroepen. Dat is dan weer een gevolg van de culturele en politieke realiteit.”

Jaice: “Het is moeilijk om onze liedjes op Studio Brussel gedraaid te krijgen. Zeker als je niet de juiste mensen kent. Met het vorige album lukte het nog, maar het nieuwe album wordt voorlopig nog niet opgepikt.”

De culturele kloof?

Anthony: “Vele festivals in Wallonië programmeren Vlaamse bands, maar omgekeerd is dat veel minder het geval. Dat heeft zeker niet alleen met de kwaliteit te maken, denk ik.”

Anthony: “Het valt me trouwens ook meer en meer op dat collega’s uit het buitenland, nadat we ons hebben voorgesteld als Belgische groep, willen weten of we dan uit Vlaanderen of Wallonië komen. In Zwitserland bestaat die tweespalt trouwens ook: we spelen veel in het Franstalige gedeelte, maar in de rest van het land veel minder.”

Jaice: “Wij voelen ons alleszins meer betrokken bij Angelsaksiche muziek.”