Peter De Roover, de politicus die niet gelooft in de maakbaarheid van de samenleving en toch politicus blijft, probeert ons te overtuigen dat de georganiseerde samenleving en solidariteit in tegenstelling staan. (Kort en bondig, DS 30 september) Het is grappig om zien hoe hij in een tekst van de initiatiefnemers van Hart boven Hard (DS 28 september)het volledige opzet van zijn eigen geliefde rechts liberalisme leest. In zijn ogen is die tekst een pleidooi voor eigen kracht, vrij initiatief en ondernemingszin. En ja, dat klopt nog ook, alleen is van meet af aan duidelijk dat Hart boven Hard dat alles niet kadert binnen het principe van de vrije markt. Meer nog: de ‘grijnzende linkse aap’ vraagt dat positieve sociale initiatieven ook door de samenleving zouden worden ondersteund via de overheid en dus overheidsgeld. Hier vallen de schellen Peter eindelijk van de ogen en hij ontmaskert die linksen meteen als ‘vrijgevigen met andermans geld’. Peter is blijkbaar goed geïnformeerd: die linkse rakkers betalen geen belastingen. Solidariteit is een geliefd woord bij die linksen, maar dan vooral in hun ‘wellicht gekste idee, dat je solidariteit kunt opleggen’. Welnu, weet Peter, echte solidariteit kun je niet opleggen, want dat is ‘de vrijwillige inzet van eigen middelen ten bate van anderen.’
Wel, beste Peter, jouw ‘echte solidariteit’ is wat wij liefdadigheid noemen en je kunt die linksen van veel beschuldigen, maar ze er toch niet van verdenken dat ze liefdadigheid willen opleggen. Liefdadigheid diende in de negentiende eeuw juist om sociale wantoestanden te bestendigen en daarom eiste links dat er werk zou worden gemaakt van een samenleving waar iedereen elementaire sociale rechten zou hebben, inderdaad door herverdeling via belastingen, sociale bijdragen en collectieve voorzieningen. Die elementaire rechtvaardigheid is er niet zonder slag of stoot gekomen, er is voor gestreden en ze moest worden afgedwongen, hoewel er in die tijd nog geen sprake was van ‘hoge belastingen die het verantwoordelijkheidsgevoel eroderen en goesting in echte solidariteit fnuiken’. Er was in die tijd blijkbaar toch niet zo heel veel van je geliefde ‘echte solidariteit’ merkbaar. Sta mij toe jouw bewering daarover toch enigszins gratuit te vinden of moet ik vermoeden dat je ze gehaald hebt bij Theodore Dalrymple, de door je partijleider aangeprezen auteur, die er zonder meer voor pleit om de sociale zekerheid te vervangen door liefdadigheid? Als je gelijk had met je bewering over de nefaste invloed van onze hoge belastingen, hoe verklaar je dan die werkelijkheid van het vele vrijwilligerswerk, hoe verklaar je dan die spontane en daadwerkelijke vormen van solidariteit met de vluchtelingen, zo erg zelfs dat hoogst intellectuele en verantwoordelijke mensen zich genoodzaakt zagen het gewone volk op te roepen om zich niet door zijn emoties te laten meeslepen? Dat ze moesten uitleggen dat die vluchtelingen eigenlijk uit veilige gebieden kwamen, dat er wellicht heel wat IS-strijders onder zaten en dat ze heel vaak kwamen om te profiteren van onze sociale zekerheid?
Bovendien, beste Peter, je hoge belastingen zullen verminderen als je ook aan ‘echte solidariteit’ doet: giften van 40 euro en meer zijn fiscaal aftrekbaar. Ik ken linkse mensen die dat ook doen hoewel ze er verder van overtuigd zijn dat de solidariteit beter maatschappelijk georganiseerd en gegarandeerd wordt, via belastingen dus.
