De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

PersoonsVolgende Financiering, iedereen in de kou

PersoonsVolgende Financiering, iedereen in de kou

donderdag 24 oktober 2013 10:27
Spread the love

Veel geblaat en geen wol met het voorontwerp decreet PersoonsVolgende Financiering (PVF). 

Het begin van het eindezo luidt het thema van de studiedag van Onafhankelijk Leven (VFG, socialistische gehandicaptenvereniging). Ze bedoelen daar allicht mee dat er volgens hen een einde gemaakt is van de aanbodgestuurde zorg en dat langs de Persoonsvolgende Financiering (vergeet PAB en PGB, die liggen in de vuilbak) de dagprijs eveneens de vuilbak in kan. Met cashfinanciering en vouchers voor de gehandicapten zal de macht van de grote voorzieningen en de vakbonden gebroken worden zodat de ‘markt’ eindelijk kan gaan spelen, met inbegrip van de commercie. Geef iedere ouder z’n budget onderwijs, elke bejaarde z’n budget bejaardenzorg, elke zieke z’n budget RIZIV en laat ze allen naar de markt gaan die dan een meer aangepast antwoord zal bieden aan de behoeften. Rutten zou het niet beter kunnen/willen dan in het voorontwerp decreet gehandicaptenzorg staat. Freja Vandenbossche is trouwens al voorgegaan met het rugzakje voor de meerkost van gehandicapten in het arbeidscirquit. De Beschutte en sociale werklaatsen staan erbij en weten niet goed wat zeggen, maar het is hen wel door de neus geboord, zonder veel overleg met de (andere) welzijnssectoren.

De armoede terugbrengen in de instellingen

Het voorsteldecreet Persoonsvolgende Financiering (vooral artikel 10 en 14) geeft een voorsmaakje van wat op hol geslagen geesten met de gehandicaptensector denken te kunnen gaan doen. Je moet nog in Sinterklaas geloven om te denken deze op de markt gestoelde illusie, die al 12 jaar meegaat, hard te maken. Want minstens de LBC-NVK maakt korte metten met het agressieve discours van Perspectief 2020, zie hun analyse LBC-NVK dok-1 en dok-2. Perspectief 2020 heeft trouwens als een van de belangrijkste punten het opdoeken van het gewaarborgd inkomen van de gehandicapten in voorzieningen tot doel, ook al wordt daar in het voorontwerp van decreet niet over gesproken. Het mag voor iedereen, en vooral ook voor de gehandicapten, duidelijk zijn dat bij ‘cashfinanciering’ en ‘vouchers’ de ‘hotelkosten, ‘zoals elke andere burger’ rechtstreeks op de gehandicapten dienen verhaald, zodat ook de ‘armoede’ z’n weg kan vinden in de instellingen, iedereen gelijk voor de wet.

Het grote bedrog: van PAB naar niets

Het bedriegen van de gehandicapten, hun verenigingen en de nieuwe spelers op de ‘markt’, het zelfinitiatief van de ouders, is nog nooit zo groot geweest. Verwonderlijk evenwel is dat zij zich alle niet alleen met een kluitje in het riet laten sturen maar dat zelfs niet gereageerd wordt tegen de effectieve afbraak die in het vooruitzicht gesteld wordt. Zo wordt in het nieuwe decreet het PAB-budget vervangen door de basisondersteuning (trap 1) zodat ieder een ‘beetje’ krijgt en dat wie ‘veel’ nodig heeft nog meer in de kou blijft staan. Bij cashfinanciering dient men zich te richten naar erkende voorzieningen en valt de vrije bestedingsmogelijkheid, zoals bij het PAB, weg. Op zich niet slecht misschien wanneer er voldoende aanbod is van dienstencentra die ADL-assistentie in voldoende en vrije mate aanbieden. Dat eindelijk de gezinshulpdiensten zich hier wat meer op focussen, met inbegrip van flexibele dienstverlening en toepassen van elementaire zorgtechnieken die men nu niet wil aanbieden.

Het liberale exces: de doodlopende straat

De illusie wordt dus (nog altijd) geschapen dat een fractionering van het welzijnsbudget over alle gehandicapten voortgaande op z’n individuele behoeften, na aftrek zelfondersteuning, mantelzorg en reguliere dienst, het nieuwe financieringsysteem zal worden van de sector. Dat slaat nergens op natuurlijk. Alsof LBC-NVK de tewerkstelling van personeel afhankelijk zal laten maken van individuele inschaling van zorgbehoeftes. Men moet ook al heel onnozel zijn om niet te begrijpen dat elke regeling en wijziging van het financieringssysteem maar het gevolg zal zijn van overleg met de vakbonden. De grote gehandicaptenorganisaties KVG en VFG weten dit al lang maar weigeren er hun conclusies uit te trekken en praten nog altijd de vermeende gehandicaptenvertegenwoordigers, de liberale trendsetters, naar de mond. Zij houden zich dus zoals altijd gedeisd, om ten gepaste tijd hun stokjes ervoor te steken wanneer de vakbonden zich zullen roeren, zij behoren trouwens tot dezelfde families.

Veel geblaat en geen wol: een schip zonder kapitein

In het (verduidelijkende)  interview met het VAPH kan Jo Van Deurzen z’n eigen perspectief, laat staan dat van 2020 hardmaken, en ook het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en RacismeBestrijding is ongemeen hard voor dit decreet, omdat de verdeling van het welzijnsbudget tussen de gehandicapten en de eigen zeggingskracht over de besteding volgens hen niet ver genoeg gaat. Tot 19/10/2013 was hun advies nog consulteerbaar op hun website, nu niet meer. (update, intussen hersteld: http://www.diversiteit.be/het-voorontwerp-van-decreet-over-de-persoonsvolgende-financiering-voor-personen-met-een-handicap).Op de site van Grip is een korte samenvatting te vinden. Of langs deze link het volledige advies CGKRB. Allemaal oogverblinding dus, veel geblaat en geen wol voor wie weet waar het op staat en wat er moet gebeuren, zodat het monopolistische liberale gehandicaptendiscours zich opnieuw met werkelijkheden gaat bezighouden. En dat de kapiteins het schip al verlaten hebben voorspelt ook niet veel goeds, Jean-Pierre Van Baelen, de veranderingsmanager, en Ritje Pauwels, sinds jaar en dag kabinetsmedewerkster, al vanaf Vervotte en ook de animatrice van de studiedag Thuiszorg/Instellingszorg in 2012 (waar trouwens niets is uitgekomen) zijn andere horizonten gaan opzoeken.

Gehandicaptenorganisties: deel van het probleem

Het gaat uiteindelijk om beleidsbedrog, dat hoe raar ook, mee gepromoot wordt door de gehandicaptenorganisaties, en dat al gedurende meer dan een decenium, na het flutjesdecreet van Groen over PAB en PGB in 2001. Wanneer komt er opnieuw ‘power’ in de sector en wordt duidelijk gemaakt dat enkel wanneer de gehandicapten (met organisaties die dat inzien) en de vakbonden samen een perspectiefplan ontwikkelen er nog iets van al die mooie woorden gered zal worden. In zulk een plan zal allicht de zorggradatie als een essentiële tussenstap hernomen worden. Tevens dienen de gehandicapten het recht op de baremieke weddes van ‘hun’ personeel, dwz de ADL-assistent te erkennen en te  waarborgen – nu moet een ADL-assistent content zijn met het gewaarborgd minimumloon, een schande zowel voor de gehandicapten als de vakbonden na de harmonisering van àlle baremas in de sector in 2000.

N-VA of Vogels aan het stuur van Welzijn?

En welke politieke verantwoordelijkheid zal nog door het Vlaamse parlement genomen worden, op het voorsteldecreet Persoonsvolgende Financiering na misschien, als dat de eindmeet haalt tenminste. En met een N-VA minister voor Welzijn in 2014 zal het weer tien jaar duren voor dat die er iets van begrijpt. Of komt Vogels terug als Minister van Welzijn, om recht te zetten wat met hun decreet van 2001 en hun aversie (toen) tegen de vakbonden is misgegaan?

Over het opkuisen van de wachtlijsten

Misschien dat men best spreekt over het einde van het begin, zoals Churchill ooit zei. Dat men nu eindelijk met kennis van zaken en in een gezamenlijk verbond tussen gehandicapten en vakbonden werk maakt van de (noodzakelijke) veranderingen in de gehandicaptensector. En de wachtlijsten dan, nog 22.000 wachtenden voor u. Tsja, als het nu eens zo is dat 1/3 van de wachtenden reeds opgevangen worden in het bestaande systeem en een verbetering nastreven. Dat nog eens 1/3 wachtend is op een opvang in de toekomst, als de ouders of de omgeving er niet meer is. Als van de 1/3 overblijvenden de helft in de eigen omgeving met hulp van reguliere diensten opgevangen worden en dat de andere helft (dus 1/6 van de 22.000) voor een dringende opvang/wijziging van opvang staat. Hoe is het anders te begrijpen dat voor vrijgekomen plaatsen in nursinghomes bv men erg lang moet zoeken om een kandidaat bewoner te vinden. En zou het niet productiever zijn om te proberen, met inschakeling van onderzoek en wetenschap, die laatste 1/6 van de 22.000 op te sporen en tot het besef te komen dat het alsmaar slaan met de 22.000 volledig contraproductief is, het is de minister uitnodigen te zeggen dat het niet binnen 3 legislaturen op te lossen valt en zeker niet tegen 2014. Wanneer zetten gehandicaptenorganisaties, vakbonden en de doelgerichte wetenschap zich eens samen om dat ‘wachtlijstendiscours’ ook een reële dimensie te geven. Men mag altijd eens langskomen.

Jan Hertogen

take down
the paywall
steun ons nu!