Bron: Pixabay
Analyse, Economie, Samenleving, Politiek, België -

Pensioenen blijven perfect betaalbaar

Volgens de laatste berekeningen zullen de kosten van de pensioenen tussen 2013 en 2060 met 4,1 procent stijgen. Dat is een toename van gemiddeld 400 miljoen euro per jaar tot 2060. Is dat veel? Is dat weinig? Oordeel zelf.

woensdag 29 november 2017 10:10
Spread the love

Enkele jaren geleden zou het ongeloofwaardig hebben geklonken, dat iemand als Trump president kan worden. Vergelijkbaar hiermee zijn de pensioenplannen van de huidige regering van CD&V, N-VA, Open Vld en MR. Wie zou hebben durven geloven dat deze regering je pensioenbedrag zal gaan laten afhangen van de staatsschuld, van de leeftijdsverwachting en van het gemiddelde loon?

Anders uitgedrukt: hoe hoger de staatsschuld, hoe langer we leven en hoe lager de lonen, zo veel lager zal je pensioenbedrag zijn. Een voorbeeld: door de bankencrisis is de staatsschuld met ongeveer de helft gestegen. Zo hoog zelfs dat het bedrag aan schuld groter is dan de totale geldwaarde van alle goederen en diensten die we in ons land gedurende een jaar hebben geproduceerd. Deze staatsschuld, veroorzaakt door de hebzucht van de speculanten, zal dus afgeschoven worden op de gepensioneerden.

Onbetaalbaar?

Om hun plan te kunnen verkopen, jaagt men de mensen de schrik op het lijf dat de pensioenen onbetaalbaar zullen worden als men niets onderneemt. Er komen in de toekomst immers meer gepensioneerden bij, dan mensen die actief zijn, wat volgens de regering zou maken dat het huidige wettelijke pensioenstelsel dit niet meer kan dragen. Maar men overdrijft en de extra uitgaven zijn perfect betaalbaar. Het gaat zelfs in verhouding niet over heel grote bedragen.

Volgens de laatste berekeningen zullen de kosten van de pensioenen tussen 2013 en 2060 met 4,1 procent stijgen. Dat is een toename van gemiddeld 400 miljoen euro per jaar tot 2060. Is dat veel? Is dat weinig? Wel, ik laat het aan je over, als je de volgende vergelijkingen maakt met drie voorbeelden die zullen aantonen dat de betaalbaarheid niet onmiddellijk een probleem vormt.

  1. Het weigeren om een vermogensbelasting in te voeren op de 3 procent rijkste families, en dit om de grote ongelijkheid weg te werken, kost ons jaarlijks 10 miljard euro.
  2. Mochten in de strijd tegen de fiscale fraude woorden worden omgezet in daden, dan zou dit 20 miljard euro kunnen opbrengen. Tussen 2006 en 2013 zijn heel wat dossiers ingediend om fiscale zonden te regulariseren. De parketten wilden nagaan of de aangevers hun regularisatieaangifte wel volledig hadden gedaan. Een aantal belastingplichtigen zou zwart geld stiekem hebben binnengesmokkeld in België vermits de controle miniem was. Karel Anthonissen, de gewezen gewestelijk directeur bij de BBI van Gent, wilde dat het parket meer dan 62.000 dossiers opviste om ze te controleren. Als alle dossiers grondig zouden worden onderzocht, zou dat 10 miljard euro aan belastingen kunnen opbrengen. Er zou nog eens 10 miljard extra te vinden zijn omdat er jaarlijks tot 40 miljard euro zwart geld door Belgen wordt verdiend en verborgen.
  3. Om ‘volwaardige tewerkstelling’ te bevorderen, krijgen de werkgevers samen een bedrag van afgerond 14 miljard euro aan subsidies. Ondanks deze gulle cadeaus, is van volwaardige tewerkstelling weinig te merken. 74,3 procent van de nieuwe jobs die onder de regering-Michel werden gecreëerd, zijn jobs zonder werkzekerheid; ze zijn deeltijds of interim. Slechts in 25,7 procent van de gevallen gaat het om voltijdse banen. De subsidies aan de werkgevers komen deels uit de verlaging van de bijdragen aan de sociale zekerheid. Daardoor ontstaan verschuivingen aan de inkomstenzijde. Waar vroeger circa 80 procent van de inkomsten van de sociale zekerheid uit sociale bijdragen kwam, is dat helemaal verschoven. Er komt nog maar 50 procent uit sociale bijdragen. Iets meer dan een kwart komt van de btw en de accijnzen en dan 20 procent door een staatstoelage. Doorheen de tijd zie je dat het geld dat vroeger naar de sociale zekerheid ging, nu naar de winstuitkeringen gaat van de aandeelhouders en de bedrijfsleiders.

Ideologie

Dat de betaalbaarheid niet onmiddellijk een probleem is, maar eerder te maken heeft met de keuzes die men maakt, bewijzen de drie voorbeelden. Dat heeft alles te maken met het ideologisch denkkader van de regering, die duidelijk kiest voor een systeem dat ongelijkheid produceert. Een systeem waarin een rijke minderheid een grote meerderheid uitbuit door zoveel mogelijk sectoren en diensten te privatiseren. En dit voor slechts één doel: winst maken.

Om de winst te maximaliseren, kunnen de eigenaars van het kapitaal niet zonder het eigendomsrecht van de bedrijven en ook niet zonder de economische macht. Door het bezit van beide kan men elke dienstverlening, elke menselijke activiteit en zelfs de natuur omzetten in koopwaar. Dus ook de pensioenen. Het doel wordt dan niet materiële welstand ontwikkelen voor iedereen. Het doel is rijkdom creëren. De overheid is hier niet neutraal. Door het privatiseren van zoveel mogelijk sectoren, zorgt de overheid ervoor dat de economische macht terechtkomt bij een kapitaalkrachtige minderheid.

De afbraak van het wettelijke pensioenstelsel moet je in deze context plaatsen. De manier waarop men hiervoor tewerk gaat, is heel herkenbaar: maak het wettelijk pensioenstelsel zo onaantrekkelijk mogelijk, zeg dat het onbetaalbaar wordt en maak de mensen wijs dat het beter zal gaan via privé-pensioenstelsels. Gebruikte men deze techniek eerder ook al niet bij andere overheidsdiensten?

Maar staan we stil bij het feit dat privé-pensioenbeheerders de solidariteit kapot maken tussen de generaties? Voor een pensioenbeheerder is een onderneming vandaag niets meer dan een ‘winstmachine’, een ‘koerswaarde’. Daardoor worden de belangen van werknemers, zoals het behoud van werk, een voldoende hoog loon en een lage intrest die investeringen in een bedrijf bevorderen, tegenstrijdig aan de belangen van de gepensioneerden. Voor hen zijn hoge bedrijfswinsten en hoge intresten van belang, om van een voldoende hoog pensioen te kunnen genieten.

Als jonge mensen die vandaag om de tuin worden geleid, bewust zouden worden van het verband met hun ontslag en het pensioen van hun vader of moeder, zouden ze dan nog fan blijven van een privé-pensioen? Zouden ze niet opnieuw samen met de gepensioneerden van vandaag de strijd aangaan voor een sterk wettelijk pensioenstelsel dat gebaseerd is op solidariteit? Zeker als men daarbij nog eens bewust wordt van het feit dat privé pensioenfondsen geen zekerheid bieden. Want in hun zoektocht naar steeds hogere rendementen zijn ze een belangrijke bron van instabiliteit op de internationale financiële markten. Zij liggen mee aan de oorsprong van speculatieve zeepbellen die financiële crises veroorzaken, met een grote werkloosheid en armoede als gevolg.

Dat privé-pensioenbeheerders geen zekerheid kunnen geven, konden de Nederlanders reeds voelen. Door de gevolgen van de financiële crisis in 2008 konden zij hun beloften niet meer waarmaken. En wat doen de pensioenfondsen en verzekeraars als de verwachte rendementen er niet zijn? Ze verhogen de premie of ze verminderen het pensioenbedrag. Zo werden de Nederlandse fondsen verplicht om vanaf 1 januari 2013 de uitgekeerde pensioenen te verminderen, met in sommige sectoren tot zelfs 7 procent!

Mars voor onze pensioenen

Het juiste antwoord tegen de privatisering en de afbraak van het wettelijk pensioen, zijn de eisen van de mars voor onze pensioenen op 19 december 2017 te Brussel: wettelijk pensioen vanaf 65 jaar, neen tegen het pensioen met punten, minimum 1.500 euro pensioen, gelijke rechten op pensioen voor mannen en vrouwen, sterke sociale zekerheid om onze pensioenen te financieren. Het citaat van demograaf Patrick De Boosere sluit hier mooi bij aan: “Voor mij staat de betaalbaarheid niet ter discussie. En we zetten ook beter maximaal in op de wettelijke pensioenen die veruit het meest efficiënt zijn om ons pensioensysteem veilig te stellen, zoals ook professor Jef Pacolet van de KU Leuven aantoonde. De regering spreekt nu van een tekort in de sociale zekerheid, maar eigenlijk gaat het om een deficit die ze zelf heeft gecreëerd.”

 

Bronnen:

  • https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2017/11/09/demograaf-patrick-deboosere-pensioenen-niet-langer-betaalbaar-slaat-nergens-op
  • http://statbel.fgov.be/nl/binaries/2_WEB_NL_kerncijfers_2016_tcm325-280618.pdf p.32
  • Het pensioenspook, Gilbert De Swert, p.40
  • Brochure: Langer werken voor minder pensioen? Ondoenbaar, onlogisch en onnodig, Kim De Witte, PVDA p.29
  • http://www.dekamer.be/FLWB/PDF/54/1389/54K1389001.pdf p. 16
  • Folder Tax Justice Day, 2017, ‘Strijd tegen fiscale fraude brengt 20 miljard terug.
  • Het Laatste Nieuws, 27/01/2017, p.12
  • NBB, jaarverslag 2016, p.258 en p. 143
  • http://pvda.be/artikels/pvda-biedt-charles-michel-de-juiste-cijfers-aan-75-van-gecreeerde-jobs-zijn-deeltijds
  • Solidair, nr10, november 2017, p.11
  • 50 grijze leugens, over vergrijzing en langer werken, Gilbert De Swert, p;85
  • https://www.dewereldmorgen.be/artikels/2013/04/03/tekort-bij-pensioenfondsen-afgewenteld-op-56-miljoen-nederlanders

take down
the paywall
steun ons nu!